Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Mól był z tego dobrze znany
Że lubił być zaczytany
Był rodzajem czytelnika
Co lektury wręcz połyka

 

Rankiem, dniem i wieczorami
Ślęczał ciągle nad książkami
Przesiadywał wciąż w księgarni
Noce spędzał zaś w drukarni

 

Zawsze rano przy śniadaniu
Mól oddawał się czytaniu
Dysponując wolnym czasem
Smakował ze znawstwem prasę

 

Cienkie jednak są gazety
Zaostrzały mu apetyt
I zmuszały go do tego
By przeczytać coś grubszego
 
Przy obiedzie zatem dziarsko
Książkę zżerał więc kucharską
Bardzo się w niej rozsmakował
Chciał ją czytać wciąż od nowa  

 

Gdy nadchodził czas kolacji
Leciał mól do restauracji
Nienażarty wciąż czytania
Wręcz pochłaniał z karty dania

 

Czytelnik był z niego wierny
Na nowości wciąż pazerny
I łakomy tak dalece
Że zamieszkał w bibliotece

 

Tam się poczuł jak u siebie
Był dosłownie w siódmym niebie
Mógł całymi wreszcie dniami
Rozkoszować się książkami

 

Czytał wszystkie tak jak leci
Oprócz książek - tych dla dzieci
Choć wydane są wspaniale
On ich nie mógł rozgryźć wcale

 

Choć zawartość ich jest dobra
Mól się nie mógł do nich dobrać
Dzieciom dają dużą frajdę
Lecz okładki mają twarde

 

Wolał zatem inne treści
Grube czytał więc powieści
Lubił także stare druki
A na deser białe kruki

 

Miał na książki wciąż apetyt
Lecz był problem, bo niestety
Mól naturę miał już taką
Że pożerał je dwojako

 

Oprócz pasji do czytania
Miał też drugą - do chrupania
Więc gdy kończył swe lektury
Zostawały z książek wióry

 

Gdy zostało to odkryte
Był zmuszony zmienić dietę
Zrezygnował więc z czytania
I się zabrał za ubrania

 

Teraz modą się zajmuje
W garderobie przesiaduje
Nieco jednak zramolały
Ciągle szuka dziury w całym

 

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Żeś się natworzył, aż żal cokolwiek wyrzucić, ale bym i tak spróbował o jedną czy dwie strofy skrócić. Jest księgarnia drukarnia w jednej strofie a dla prasy są aż dwie (strofy) a przecież to też się drukuje. Np. tutaj zrobiłbym tak (z dwóch strof jedną)

 

Tam się poczuł jak u siebie
Był dosłownie w siódmym niebie

Czytał wszystkie tak jak leci
Oprócz książek tych dla dzieci

 

Ps. Na tyle na ile znam dzieci,  to do nich głównie ten wiersz będzie kierowany, każda powzięta myśl potrzebuje szybkiej konkluzji i wyjaśnienia rozwlekanie jej czy kluczenie wokół jej nie służy podtrzymaniu uwagi :) tyle z moich uwag ropuszych. 

 

Sam wierszyk Miodzio!

 

 

Reszta do końca pasuje. :D

 

 

Pozdrawiam

Pan Ropuch

 

 

 

 

Edytowane przez Pan Ropuch (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

@Pan Ropuch

 

Masz pan łeb na karku, Panie Ropuchu. Nawet Bronka, co patrzyła mi przez ramię mówiła, coby już kończyć.

Pomyślę nad tym.

 

Dzięki i pozdrawiam. FK.

 

@Marek.zak1

 

Zdaję sobie sprawę, że perfekcyjnie nie jest. Obiecuję poprawę :)

 

Dzięki i pozdrawiam.

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Jacek_Suchowicz

 

Jakie wcale? Wrrrr ;)

 

Jam na co dzień jest milczący

Ględzenie mnie irytuje

Lecz gdy piszę, to niechcący

Za bardzo się wygaduję :)

 

Dzięki Jacku.

@opal

 

Dzięki Kamyku :)

@iwonaroma

 

Na drugi zarzut odpowiadam 3xtak, to znaczy 3xnie ;)

Na pierwszy odpowiadam tak - mól się przepoczwarzył, czyli przebranżowił. Na tym się opiera koncept.

 

Pozdrawiam. FK.

Opublikowano

Lekki w pierwszej warstwie, ukazując kompulsję - po chwilach, pomyślenia nad treścią. 

Myślę, że warto w kilku miejscach dopracować, ponieważ pomysł jest ciekawy. zwłaszcza z zakończeniem, gdzie podobnie jak w uzależnieniach,  zmienił się tylko obiekt, a mechanizmy pozostają te same. 

 

Pozdrawiam 

Opublikowano

@Radosław

 

Dzięki Radosławie.

Pierwotne zakończenie było inne, ale moja przewrotna natura skierowała mola ostatecznie do szafy.

 

Pozdrawiam. FK.

  • 1 miesiąc temu...
  • 2 lata później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Klip Świetny!!!  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • Powitajmy naszego gościa gromkimi brawami! Jest inny. Może zbyt inny. Odróżniający się zbytnio od swoich sióstr i braci. Od wszystkiego, co wokół się śmieje i drwi, i kąsa...   Panie i panowie! Przed państwem: 3I/Atlas! Kometa wielka jak wyspa Manhattan. Jak rąbnie, będzie po nas. Zostanie co najwyżej trochę kurzu.   Kurtyna!   Ustają szurania krzeseł, pokasływania, chrząknięcia w kłębach papierosowego dymu, w odorze alkoholu, rozpuszczalników...   W zdumionych szeptach rozsuwają się zatłuszczone poły szarej marynarki… Ekshibicjonista! - krzyczą ochrypłe głosy.   Po chwili wahania…   Po chwilowym, jakby potknięciu… Nie! To tylko iluzja. To tylko taki efekt, który aż nadto zdaje się złudny.   Klaun to jakiś? Pokraka? Wymachuje laską w bufiastych spodniach i przydużych butach.   Nie. Zaraz! To nie tak! Zaciskam powieki. Otwieram...   I już wkracza na scenę tryumfalnie, cała w pozłocie, jakby w aureoli świętego widziadła. W mieniącej się zielenią, purpurą, czerwienią osadzonej mocno na skroniach koronie. Roztrząsa swój warkocz, rozpościera. W jakiejś optycznej aberracji, imaginacji, eskalacji…   Powiedz, czemu ma służyć ta manifestacja, ten świetlisty kamuflaż, niemalże boski? Nasłuchuję odpowiedzi, lecz tylko cisza i szum narasta w uszach. Szmer promieniowania.   Jarzy się kosmiczna pustka zamknięta w krysztale. W tej absolutnej otchłani mrozu. W tej straszliwej samotni przemijania.   Materializują się dziwne omamy poprzez wizualizację, która przybliża do celu. Co się ma takiego wydarzyć? Coś przepięknego albo innego. Albo jeszcze innego…   Mario, Maryjo, jakaż ty piękna! I tu jest haczyk. Albowiem jesteś zbyt pociągająca jak na tę świętość zstępującą z niebiesiech.   To niemożliwe!   Mój ojciec wołał cię w trakcie alkoholowej maligny. Wołał: „Mario, Mario!”, tak właśnie wołał, leżąc pijany, zapluty, zmoczony skwaśniałym moczem, zanim skonał w błysku nuklearnego oświecenia. Na szarym stepie, deszczowym, gdzieś na stepie nieskończonego czasu.   W domu drewnianym. Samotnym. Jedynym…   Nie ma już i domu, i cienia, który pozostał po ojcu. Wyparował jak tylko może wyparować ostatnie tchnienie.   A teraz zbliża się mozolnie w jaskrawym świetle, kołysząc biodrami. Maria. Ta Maria jego jedyna... I w tym świetle nad głową skojarzonym z kołem, ze skrzydłem, narzędziem, wiórem, bądź iskrą. Bądź odpryskiem jakiejś odległej gwiazdy. Bądź gwiazdy...   Dlaczego to takie wszystko pogmatwane? Korektura zdarzeń widziana przez ojca. Tuż przed zamknięciem na zawsze zamglonych oczu.   A może to właśnie forma ataku obcego umysłu, jakieś oddziaływania nieznane?   Ach, gość nasz promieniuje tajemniczym blaskiem i coraz bardziej lśniącym. Płynie. Nadlatuje. Jest już blisko…   (Szanowni Państwo, prosimy o oklaski!)   A on, a ono, a ona… -- roztrąca atomy wszechświata swoim niebiańskim pługiem. I odkłada na boki, jakby lemieszem.   Przestrzeń będzie żyzna.   Wyrosną w niej całe roje, gęstwiny… Zakorzenią się kłębowiska splątań dziwnych i nieokiełznanych rodników zgrzybiałej pleśni, szemrzących od nieskończonego wzrostu.   Pojawi się czerń. I czerń za nią kolejna. I znowu…   O, już widać ogrom przestrzeni pozostawionej w tyle. A w niej pajęczyna. Utkana. Połyskliwa i drżąca… Sperlona gwiazdami jak kroplami rosy.   Ale to nie koniec. To dopiero początek przedstawienia!   Lecz tutaj gwiazda jest o dziwo czarna. Obraca się i wpatruje swoim hipnotycznym, jednym okiem. Na kogo? Na co? Na mnie. Bo na mnie tylko jedynie. I ta gwiazda, ta grawitacyjna czeluść nieskończenia jak czarna dziura...   Chodź tu do mnie, moja ty tajemnico! Chodź… Prosto w moje w ramiona.   Dotknij mnie i olśnij w swojej potędze wniebowzięcia! Albowiem doznałem wniebowstąpienia. Raz jeszcze wznoszę się wysoko. I raz jeszcze przenikam ściany.   Ściana lśni w promieniach słońca. Na razie nie widzę szczegółów i muskam palcami wyżłobienia karafki. Patrzę przez płyn przezroczysty. Patrzę pod światło. I słyszę tak jakby wołanie z daleka. Na jawie to wszystko? We śnie? Wszystko się kołysze…   Lecz cóż to za statek, co rdza go zżera? Cóż to za wrakowisko? Cóż za wielkie zwątpienie?! To jest przejmująco kruche i wątłe. Przesypuje się przez palce proch brunatny.   A tam widzę. A tam wysoko. Przybywa z oddali zbyt wielkiej, by moc to pojąć rozumem.   I jednocześnie mam to w dłoniach i ściskam. Jądro wyłuszczone. Jądro moje jedyne, spalone i sine… tego ciała jedynego, wniebowziętego. Jądro niklowo-węglowe, żelazne...   Jest to tutaj i jednocześnie tego nie ma. Jądro masywne jarzy się w popiele...   Zbyt dużo tego wszystkiego. Za dużo naraz jeden. Nie wiem. Nic nie wiem. Odchyleń w pionie odczuwam zbyt wiele.   Za dużo. Więcej już nie mogę. Butelka ląduje w kącie pokoju z trzaskiem i brzękiem. Z rozprysłymi kroplami wokół cienistych twarzy, wokół wystających zewsząd dłoni, rozczapierzonych palców.   Kołysze się wszystko. Kołysze. Jak na okręcie w czasie sztormu. Szklanki, talerze sypią się ze stołu. Spadają na podłogę z hałasem ostrym jak igła.   Lecz może to moje tylko drżą źrenice? Może to od tego? Ale światło jest majestatyczne i piękne. I równe. I proste. I pędzące na wprost. Na zderzenie ze mną…   A jeśli mnie dotknie – zniknę.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-09-21)      
    • Ty tutaj jesteś aż człowiekiem masz wolny wybór oraz wolę nie pozwól na to by być echem myśl samodzielnie - to Twój oręż :))
    • @Bożena De-Tre Wzajemnie, dobrego tygodnia!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...