Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Pracowałem w szwajcarskiej firmie długie lata i byłem w Szwajcarii bardzo wiele razy. Słowa artykułu o "nienawiści" są głęboko niesprawiedliwe i nieprawdziwe. Szwajcaria wielokrotnie przyjmowała Polaków, a choćby w 1940 roku po przegranej Francji wielu polskich żołnierzy zostało w Szwajcarii, gdzie zapewniono im prawdopodobnie najlepsze warunki, w tym bezpłatną edukację. Jeden z oficerów , po ukończeniu politechniki w Zurichu, pracował w mojej firmie, kończąc na stanowisku dyrektora największej fabryki. To Tadeusz Sztachelski. Jego imieniem jest jedna z największych sal w firmie.

Nie wiem, o co chodzi w temacie muzeum, ale Szwajcarzy mają respekt do własności prywatnej, i jeśli właściciel budynku ma jakieś plany, żaden rząd , ani władze kantonu nie mogą tego zmienić, podobnie jak interwencja na szczeblu naszych władz. 

Należy zatem zakupić jakieś locum i tam przenieść zbiory, a nie robić afery. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Marek.zak1  Cóż, w Szwajcarii nigdy nie byłem i w najbliższym czasie nie zamierzam, ale...

Temat muzeum jest taki, że znajdowało się tam (z dwiema przerwami) od 1870 r. kiedy to zostało założone przez hr. Władysława Platera. Była to największa tego typu instytucja, o czym może świadczyć, że ekspozycja zajęła 13 wagonów, kiedy była przewożona do Polski. Oczywiście nie jest już to to samo muzeum co kiedyś, ale ciągłość placówki i znaczenie historyczne pozostaje. Byli tam wszyscy nasi prezydenci, chwaliła się tym miejscem szwajcarska ambasada, na stronach turystycznych zbiera bardzo przychylne opinie... długo by wymieniać.

Tym bardziej dziwi fakt, że (jak donosi prasa) w miejscu zajmowanym dotychczas przez muzeum, ma stanąć restauracja. Interwencje dyplomatyczne już się odbyły i nic niestety nie wskórały. Z punktu widzenia kapitalistycznego, właściciel budynku ma pełne prawo do zarządzania nim według woli- pełna zgoda. Z drugiej strony, to jest kawał naszej historii i kładzenie po sobie uszu nie wydaje mi się tu dobrym rozwiązaniem.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Rozumiem twoje nastawienie, przy czym tylko zwracam uwagę na to, że dotyczyły one kampanii informacyjnej poprzedzającej decyzję władz lokalnych. Nie mogę oczywiście sprawdzić ich wiarygodności, ale w kontekście całej sytuacji zdawały mi się prawdopodobne. Afery pewnie się nie uda zrobić, a szkoda :)

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@dmnkgl Dlatego należy wynająć czy kupić dom w Rapperswilu i przenieść tamże pamiątki i eksponaty. Jestem przekonany, że Polacy, mieszkający w Szwajcarii i nie tylko wspomogą taką akcję. Tutaj przecież nie chodzi o jakieś wielkie sumy.

  

@dmnkgl Słownictwo - oligarchy, to tak jak w Rosji.  Jeszcze raz, ani władze kantonalne, ani tym bardziej w Bernie nie mają żadnych uprawnień do zmuszenia właściciela do zrobienia czegokolwiek. Argumentacja o historii czy roli muzeum jest dla niego żadna. To nie jest (nazwa kraju do wstawienia), że na telefon od ministra, prezesa... właściciel się kłania i robi to, co mu każą. Sorry.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Marek.zak1  Jak świadczy o kraju fakt, że wyrzuca się w nim muzea, by zakładać w ich miejsca restauracje, czy jak twierdzi ambasador szwajcarski, sale weselne? Miejsce w którym stoi muzeum nie jest przypadkowe, Plater wyremontował cały obiekt (z pierwotnej ruiny), żeby mogło powstać. Ono też jest częścią dziedzictwa narodowego.

Jestem przekonany, że znalazłoby się dużo osób chętnych wesprzeć projekt, ale dostrzeżmy też absurdalność decyzji władz i nie gódźmy się na to, żeby nawet przyjaciele nami pomiatali (a tak to niestety się prezentuje).

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@dmnkgl Wiersz na czasie i potrzebny. Ostatnio Polska nie ma dobrej prasy na tzw. zachodzie, każdy coś od nas chce i sobie roszczy( Portugalia, Niemcy, Szwajcaria, Francja itd.) Ktoś dorobi temu pewnie zaraz polityczną gębę, a mi chodzi ogólnie o coś z deczka innego. Może jesteśmy zbyt niemili dla siebie nawzajem a zbyt mili dla pozostałych - tak to widzę.

 

Ps. Ostatnio co wręcz mnie już mało szokuje, potrafimy nawet tłumaczyć innych, że jak nam dogryzają, kpią czy delikatnie szkalują choćby w komedii, serialu etc. (a jest tego też coraz więcej) że to tylko niewinne i normalne żarty. Zachód tak ma i tak miał trzeba nam tylko przyswoić więcej dystansu do siebie. 

 

Ps. (2) w szkołach w których uczę w Anglii też widać niemało kwiatków. Otóż w gablotach językowych (języki obce) o sławnych Niemcach dowiaduje się, że Kopernik(Nikolaus Copernicus) był Niemcem a Marie Curie( Składowska już wsiąkła gdzieś) Francuzką.

 

Pozdrawiam

Pan Ropuch

Edytowane przez Pan Ropuch (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No właśnie. Negocjacje to umiejętność i sztuka, której nasi dyplomaci z politycznego klucza się zwyczajnie nie uczą. Przykładem jest pan Beck, mówiący, ze najważniejszy jest honor, a kilka miesięcy później wiadomo co nastąpiło. 

Dzisiaj rocznica 17.09.1939.

Edytowane przez Marek.zak1 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Pan Ropuch  Mikołaj Kopernik pochodził z Prus (Królewskich co prawda, ale co za różnica), Maria Curie, to nawet nazwisko ma francuskie, nie mówiąc już o Chopinie ;)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Prawda, ale akurat z III Rzeszą nie wiem czy byśmy się dogadali. Co to za negocjacje, jak ktoś wychodzi z pozycji żądania fragmentu twojego kraju?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Marek.zak1 Tutaj już bym raczej uważał, historycznie można próbować ten model rozciągnąć na zbyt wiele podjętych decyzji i dowodzić ich nieroztropności. Sam chyba popełniłeś prozę jak mnie pamięć nie myli o III rzeszy, która przetrwała (historia alternatywna) i ma się dobrze. Gdybyśmy uprawiali taką gdybologię równie dobrze musielibyśmy przyjąć i wariant, że to Niemcy dzisiaj graniczyłyby z Rosją a nie Polska. Zbyt łatwo jest wydać osąd i porównać nas do kogoś, a ten ktoś przecież ot choćby geograficznie nigdy nie był i nie będzie w takim jakże specyficznym położeniu.

 

Pozdrawiam

Pan Ropuch

 

Edytowane przez Pan Ropuch (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Piłsudski powtarzał, że Polska ma wejść do wojny jako ostatnia, a co było? Zachód zrobił wszystko, żeby Hitlera skierować na wschód. Trzeba było negocjować, zwlekać, a z historii wiemy, że jedno jest najgorsze, sojusz Rosji i Niemiec. Jakich fragmentów Polski żądał Hitler? Pomysł eksterytorialnej autostrady do Prus Wschodnich był  polskim pomysłem z lat 20tych.  Gdańsk nie był częścią Polski. Pogrywki z Czechosłowacją i Zaolziem też nam nie pomogły. Jakoś Mannerheimowi udało się obronić Finlandię. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Marek.zak1 (...)Jednocześnie koncepcja niemiecko-polskiego sojuszu była w Niemczech bardzo niepopularna, z kolei Hitler w prywatnej rozmowie z naczelnym dowódcą wojsk niemieckich Brauchitschem odbytej 25 marca 1939 przyznał, że ma to być (proponowane porozumienie z Polską) jedynie sojusz taktyczny w celu ochrony tyłów Niemiec podczas planowanego w pierwszej kolejności ataku na Francję, w dalszej kolejności Hitler planował rozgromić Polskę, przyłączyć do III Rzeszy ziemie po prostą linię między wschodnią granicą Prus Wschodnich a wschodnią granicą Górnego Śląska, a także utworzyć państwo ukraińskie z granicą wysuniętą maksymalnie na zachód.

-Wikipedia, za Leszek Moczulski, Wojna Polska 1939, 2009 r., s. 421

 

Czy Polska wkroczyłaby na ziemie niemieckie w wypadku ataku na Francję? Co zrobiłoby w odpowiedzi ZSRR? Nie wiemy i nigdy się nie dowiemy.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czy była to zasługa jego wybitnej dyplomacji i grania na czas? Nie. Postąpił dokładnie tak jak rząd polski- odrzucił wrogie warunki. W jego przypadku zaważył teren, nieprzygotowanie wojsk armii czerwonej, pogoda, oraz oczywiście mobilizacja armii fińskiej.

 

Ot, nasze przekleństwo i błogosławieństwo.

Pozdrawiam

Edytowane przez dmnkgl (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@dmnkgl Hej Niku, 

nie znałem tej sprawy i pewnie wielu Polaków także nic o tym nie wie. Twój świetny wierszowany manifest mógłby mieć wielką moc sprawczą w akcji przeniesienia zbiorôw w inne, równie godne miejsce. Na oficjalne apele, czy kanały dyplomatyczne, raczej bym nie liczył. Prędzej na odruch ludzi dobrej woli. Wiersz odpowiednio rozpropagowany, byłby dobrym ambasadorem idei, zarówno wśród Polonii, jak i w kraju. Ten szlachetny kawałek polskości nie zasługuje na poniewierkę. Brawo za podjęcie tematu.

Pzdr.

s

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Niestety one już w dużej mierze się odbyły i nic pomimo początkowych zapewnień nie wskórały.

Co do rozpropagowania... jestem tylko szaraczkiem i największy zasięg organiczny mam na tym forum, więc jeśli ktoś to czyta i może coś zrobić to byłoby super :) Uważam, że cała sprawa jest zbyt wąsko nagłaśniana, a zdecydowanie na to zasługuje.

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.   Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.   Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło.   A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.   Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...   Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.   Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...   Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...   Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.   Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.   Metopy, tryglify. Zawiłe meandry…   Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen.   Nieskończonych fantazji.   Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce.   Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.   A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.   Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.   Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...   Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.   Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu.   Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.   Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.   Szare.   Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…   Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.   Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa.   Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.   Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.   Mur.   Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.   Szedłem za nią. Za tą kobietą.   Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.   W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki.   Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...   *   Znowu zapadam się w noc.   Idę.   Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.   Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.   W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi.   Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy...   Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....   Wróciłem. Jestem…   A czy ty jesteś?   Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.   Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.   Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.   I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi...   Kładę się na twoim grobie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)    
    • Ale dlaczego więźniarką ZIEMI?
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Sytuacja jest patowa,ujmę to najprościej, przed snem lepiej film obejrzeć o "Królowym Moście" Pozdrawiam Adam
    • siedzimy na błoniach popijając jogurt   to jest ten moment kiedy widać jednocześnie słońce księżyc i gwiazdy   Julek mówi że początek to było jedno Wielkie Pierdolnięcie jest z technikum i wie co mówi ale ja czuję że było zgoła inaczej   byliśmy tam wszyscy na samym początku ktoś coś powiedział ktoś się nie zgodził i tak się zaczęło    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...