Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Władzę raz zdobytą nigdy nie oddamy

to hasło przewodnie które nas prowadzi

rozbijemy strajki rozpędzimy tłumy

na wirus wolności lekiem będą kule

 

zachodniej zarazy nigdy nie wpuścimy

mówi Aleksander do młodego syna

od wieków jesteśmy samotnym narodem

zrobimy jak zawsze żyjemy na wschodzie

 

mamy karabiny krwią spłyną ulice

Europa zapłacze troszeczkę pokrzyczy

na forach światowych będzie protestować

tradycja zwycięży uzna dyktatora

 

chciała Ukraina zrobić w kraju zmiany

ale gdy na Krymie hymn Rosji śpiewano

świat co nieustannie pomoc deklarował

nic przecież nie zrobił głowę w piasek schował

 

spójrz synu te szczury tylko ujadają

mury tu nie runą Mińsk to nie Warszawa

granice pandemii zrobiono nad Bugiem

Putin tak ustalił zmienić będzie trudno

 

Białoruś nikogo tam już nie obchodzi

czy rządzi dyktator czy z zachodu złodziej

byle pełna micha wakacje w Chorwacji

zakochani ślepo w własnej demokracji

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dlaczego?

Może te słowa będą przestrogą dla naszych aktualnych i byłych wybrańców narodu.

Niestety.

Nic się nie zmienia.

Te same myśli

te same pragnienia

 

Dziękuję i pozdrawiam.

@Marek.zak1

 

Na początku męty, potem będzie klar.

Tak jak z fermentacja wina.

Przechodziliśmy nie tak dawno ten proces.

Jesteśmy na etapie młodego wina które jeszcze buzuje, ale za parę lat może być dobry rocznik - i tej wersji się trzymam

 

Pozdrawiam i dziękuje

 

PS.

 

 

Towarzysz Wiesław, dalej aktualny.

 

Pozdrawiam

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Inspiracją "Dom... N.Scotta Momadaya.         Język mamy  już nie ma znaczenia, bo barw nabiera wiatr, jak muzyka pamięci. Mały chłopiec widzi babcię w tradycyjnym stroju. I w domu pełnym rodzinnych zdjęć, i śpiew i śmiech rozlegający się za Deszczową Górę. I One- córki Belfastu. Sinn Féin już nie dzieli. O'Neill i Pengelly- przyszłości nadzieją? Oto świat rozbity na kryształ. Twoje, moje- uniwersum strach wybrał? Zaciągam kołdrę na głowę, mocniej i szczelniej. I przecież nie powiesz- ładny jest wiersz. Nie dowiem się, że dumna jesteś ze mnie. Moje ja wciąż bardziej blednie, jak kawałki szkła. Mamo.            
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Jednak stało się inaczej za sprawą owej fortuny z wiersza, która podobno jest ślepa.     Owszem pełna zgoda. Ten tekst powstał z mojego osobistego doświadczenia, bo tak dziełem przypadku się stało, że w za młodu miałem okazję dość sporo takich gwiazd i gwiazdeczek obojga płci poznać. I nie przypominam sobie ani jednej, która by nie cierpiała na chroniczny brak bliskości. One i oni są tacy jacyś zawsze ponad, trochę niedostępni, gdzieś tam wysoko oddaleni na firmamencie sławy. I nie jest to nawet takie ważne jak duży jest jej zasięg. Już nawet taka miss szkoły podstawowej, czy nawet klasy może mieć z tym problem. Przeciętne osoby w tym temacie radzą sobie znacznie lepiej. A jak pomóc gwiazdeczką? Przytulić tak zwyczajnie po swojsku. Spojrzeć w oczy bez chęci posiadania. To przyciąga prędzej czy później, szczególnie gdy młode i nie zepsute do cna. I samemu być sobą bez udawania kogoś znanego.   Dziękuję za komentarz i serduszko.    
    • @andreasMasz rację, dziękuję. :)
    • Pewien niegdyś chłopiec,  Zgubił się w mroku tego świata,  Odnaleźć się nie mógł,  Totalnie go nie rozumiał,  Ulicami miast się hasał, W poszukiwaniu odpowiedzi.   Zagubiony chłopiec,  Społeczeństwa się bardzo przestraszył, Taki agresywny, taki paskudny, Zaakceptować go nie chciał nikt, Podporządkować się również próbował,  Nie dał rady mimo chęci.   Plecak pełen radości porzucić musiał,  Balastem okazał się zbyt dużym,  Ciężar jego go przytłaczał,  Dalej zagubiony, dalej z pustymi rękoma, Głowa spuszczona w dół  Nie wiedział co począć miał.   Liczne porażki go nie wzmocniły,  W cieniu wolał się ukryć,  W jego głowie mu bezpieczniej, Nie chciał patrzeć na te twarze, Podejrzliwe i pełne nienawiści, Jak dziwaka go traktują, Jak od siebie gorszego.   Chłopiec poddał się,  Za dużo po drodze stracił, Nie dał rady iść dalej, Wyrwać się z tego świata,  Ani mu jakoś pomóc,  Nie dał rady go zrozumieć,  Czy też odpowiedzi znaleźć,  Na nurtujące go pytanie: "Czy mogę być tu sobą?"          
    • @Waldemar_Talar_TalarWiersz przypomina o pokorze, akceptacji i uzdrawiającej (czasem :)) mocy czasu. Jakże można różnie interpretować czas - dla niektórych to "coś", czego nie ma. :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...