wspomnienie o Ewie

[Pan Ropuch]

nauczyciel polskiego elegancki z grzebieniem

autorytarny i surowy -  ach jak on nas ustawiał

nie było mi z nim po drodze – łobuzowałem

tym trójkowym raz się stałem

i tak już mi zostało

 

czytał poezję zawsze z wypiekami

zawsze w ruchu z podniesionym głosem

co przeszywał zawsze

 

jeden jedyny raz - przyniósł adapter

puścił płytę - karuzelę z madonnami

wtedy zrozumiałem -  przy Ewie i on

tym trójkowym raz się stał

i tak już mu zostało

 

 

 

Edytowane 18 Sierpnia 2020 przez Pan Ropuch (wyświetl historię edycji)

[Pan Ropuch]

@Grynszpani być może i tak się mówi a może to już moja naleciałość z angielskiego, bo sam często się łapię, że jakiś dziwny szyk zdania czy zdań konstruuję ;) choroba wie... miał pójść cały akcent i wydźwięk na trójkowego ( cała naprzód na trójkowego)... stąd tak mi się to napisało 

trochę łamie odczyt, ale to w końcu synteza i puenta więc niech łamie ;)

 

Pozdrawiam

Pan Ropuch

Edytowane 18 Sierpnia 2020 przez Pan Ropuch (wyświetl historię edycji)

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

.. może to czepialstwo, zasugerowałabym.. jw.  wtedy następna niech zaczyna się.. jeden jedyny raz..

Jeżeli to przy Ewie Demarczyk, nie dziwi, że nawet nauczyciel stał się trójkowym.

Miłe wspomnienie tej Artystki i szkoły peela.

Pozdrawiam.

[Pan Ropuch]

@Nata_Kruk szybko poszło! pasuje mi i tak. Dzięki, że wpadłaś! :DDD

 

Pozdrawiam

Pan Ropuch

[Nata_Kruk]

Miło mi, że zaakceptowałeś sugestię... :)

[huzarc]

Pewnie nie na temat, ale mój nauczyciel polskiego, nim film to rozbawił, przeszedł traumę Adasia Miarczyńskiego, kiedy przeszło mu nas do matury przegotować, gdy mu dyrekcja szkoły pod klasą zafundowała kilkumiesięczny remont kotłowni. Robotnicy byli punktualni i od 8.00 trwało borowanie ścian, fedrowanie stropów, wiercenie z udarem pukanie, stukanie, cięcie... Wspaniała scenografia dla wykładu o literaturze i niezła szkoła psychicznej odporności. W klasie prawie 40 osób, pokolenie wyżu... Itak poznawało się świat. 

[Pan Ropuch]

@Nata_Kruk I ja dziękuję! :D 

@huzarc Ten wyżej opisany przeze mnie belfer uczył mnie w klasach 4-8 szkoły podstawowej w klasie było nas trzydzieści-troje, ale w całej szkole aż dwanaście klas z mojego rocznika, rocznik wyżej miał rekordowe 13 klas, w całej zaś szkole prawie 3000 uczniów i ponad 120 nauczycieli. MOLOCH! Kiedy to było... :DDD

 

@Marek.zak1 myślałem wczoraj nad Twoim komentarzem, dzisiaj zresztą też... i nie do końca się z Tobą zgadzam. Ten Pan Nauczyciel był akademikiem i dyrektorem szkoły (za mojej kadencji w-ce dyrektorem) i to z krwii i kości - każdy go w szkole znał i każdy przed nim drżał. On nie uznawał półśrodków czy kompromisów, jeśli ktoś był na bakier z zachowaniem nie miał nawet co liczyć, choćby stanął na rzęsach, na wyższą ocenę niż dostateczny. Pamiętam, że wówczas traktowałem to jako życiową niesprawiedliwość, dzisiaj uważam z goła odmiennie. To mnie ukształtowało i mi niebywale pomogło i później z językiem polskim jak i w życiu. Oczywiście, że porównywanie co zresztą jest chyba najczęściej stosowaną formą i w życiu, a nawet dopuszczalną w wierszu - ma sens. Sam to uczyniłeś odnosząc się do pierwszorazowego odczytu Twojego wiersza przez tego ów aktora. Jest to chyba najpowszechniejszy oręż każdego porządnego krytyka i znawcy sztuki tudzież konesera.

Dzięki temu wiem, że mój nauczyciel będąc dla mnie inspiracją i natchnieniem i przez długi czas - lirycznym guru (on nie czytał wierszy on je recytował jak na konkursie z kążdą pauzą, myślnikiem, niedopowiedzeniem i wyczuwalnym przecinikiem) był tak naprawdę jednym z wielu, jednym z tłumu wspaniałych recytatorów. GENIALNA i NIEDOŚCIGNIONA była ona - Ewa Demarczyk. Trzeba znać skalę by dobrać i ocenę i odpowiednie przymiotniki :D ;)

 

 

Pozdrawiam

Pan Ropuch 

Edytowane 19 Sierpnia 2020 przez Pan Ropuch (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

On mógł to robić świetnie, ale jako amator, natomiast zawodowy, wybitny artysta jest na innym poziomie, a gdyby  po nim takowy się zaprezentował, zobaczyłbyś różnicę. Ja też nie mogłem w to uwierzyć, dopóki nie usłyszałem:). Pozdrawiam.

[Pan Ropuch]

@Marek.zak1 W odczycie i recytacji był conajmniej półamatorem jako belfer czy nauczyciel języka polskiego był profesjonalistą i kompletnym zawodowcem. Każdą lekcję wyciskał jak cytrynę, do ostatniej kropelki - to było najdłuższe 45 minut w moim życiu jakie pamiętam. Myślę sobie, że cała nasza trzydziestka-trójka uczniów pamięta go po dziś dzień. To ten jeden z tych nauczycieli, którego nie da się zapomnieć.

 

Pozdrawiam

Pan Ropuch

Edytowane 19 Sierpnia 2020 przez Pan Ropuch (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Ja się odnoszę tylko do recytacji i interpretacji. Jako zawodowy i zmotywowany belfer na pewno był świetny. Też miałem takiego w liceum, niestety tylko przez rok. Pozdrawiam

Edytowane 19 Sierpnia 2020 przez Marek.zak1 (wyświetl historię edycji)

[Tomasz Kucina]

Bardzo ładnie, że wspomniałeś w tym osobistym wspomnieniowym wierszu również o Ewie Demarczyk. W roku 2021 artystka skończyłaby 80 lat. RIP. Wielka postać "Piwnicy pod Baranami". Szacunek do nauczyciela po latach, świadczy ewidentnie o kulturze osobistej i szacunku do pracy pokoleń. Ważny gest.

[Pan Ropuch]

@Tomasz Kucina Jest wokół niej tajemnica. Nie tylko fakt, że strzegła życia prywatnego jak nikt inny, ale sam fakt tej niespełnionej miłości do i z Zygmuntem Koniecznym. Myślę i mam nadzieję, że kiedyś powstanie o tym film bądź książka, czy komuś uda się dotrzeć do tych wszystkich wydarzeń to się jeszcze okaże. Pożyjemy, zobaczymy.

 

 

Pozdrawiam

Pan Ropuch

[[email protected]]

@Pan Ropuch Ewa... Was połączyła,

                          nasze szczęście, że była.

Trzymaj się, też miałem profesorkę po liceum zakonnym i filologii, która za to że nie zgłaszałem się na lekcji zawsze dawała mi pałę, ledwo u niej zdałem maturę. Gdyby się dowiedziała że smaruję wiersze, umarła by z wrażenia na serce.

[Pan Ropuch]

@[email protected] Maturę z j. polskiego wspominam akurat jak najlepiej :D I też już wtedy od jakiś 2-3 lat smarowałem wiersze. :D

 

Pozdrawiam

Pan Ropuch