Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Jankowi Dziaczkowskiemu

Jan Paweł D. (Krakelura)
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Jan Paweł D. (Krakelura)

Jan Paweł D. (Krakelura)

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Jakby oczy otworzył pod szczęśliwą gwiazdą

i żaden demon klucza do nich nie odnalazł,

aż do tej chwili kiedy Bob Dylan się zaciął

na Hurricane, w momencie gdy ojca mu zabrał

 

samochód na przejściu dla pieszych. Ojciec pierwszy

zaszczepił w nim miłość do gór, Boba Dylana,

wspólnych nocy w pieczarze, do której bezpieczny,

bo znajomy wiódł szlak. Ćma na Tatry opadła

 

i Janek zew jaskini usłyszał – znam drogę,

z ojcem chodziłem nie raz, widzimy się rano,

nie martw się Olek, muszę iść sam. A kto w mordę

kumplowi by dał kiedy trzeba? No kto na to

 

by wpadł, że będzie musiał go dźwigać, gdy żaden

wiatr najmniejszy nie wróżył tego, że o świcie,

tuż przed jaskinią ujrzysz w jasnych oczach gwiazdę

zapadłą z odciśniętym w niej ostatnim krzykiem.

 

2)

 

Więc tak śnił mi się Janek, na tylnym siedzeniu

autobusu, siedział i uśmiechał się milcząc,

patrzył tymi oczami, do których dostępu,

wydawało się, wszelkim zabroniono biesom.

 

Jak długi, jak szeroki był autobus? Miejsca,

tak jak sądzisz, było w nim dosyć – jeszcze zdążysz,

kierowca jest niebiesko-cierpliwy, poczeka,

taki to pojazd co mknie przed siebie i krąży.

 

Janek pożyczył mi Kadysz Ginsberga, który,

okazało się później, należał do Olka,

któremu pożyczyłem Whitmana... a chuj z tym -

- ten tamtemu pożyczył i potem nie oddał.

 

Włosy wolno mi rosną, jakby pomyliły

lenistwo ze stylem, a pająk plecie sieci,

że też jemu się chce - bez pretensji, cierpliwy,

od nowa. Ciut się spocić, troszeczkę uwietrznić.

 

3)

 

 

Każdemu tyle szczęścia i energii twórczej

w drodze do źródła ile miał Janek. Z tym trzeba

urodzić się chyba, by żadne szczyty w chmurę

nie były spowite dosyć gęstą. A do drzewa

 

daj każdemu być podobnym i niechaj się spełni.

Wszystko ma cenę - którym żyć o cienkiej skórze

padło, niech wzajem siebie w milczeniu odrębnym

pozdrawiają, gdy trzeba - brzęk drobnych na ulgę;

 

śmierć niech ostatnią ratę za wiersze odbierze

o czasie jak ostatni rzut oka na kolaż,

którym trudził się Janek, skrawki, wers za wersem,

tnąc, sklejając w poezję. Ścieżką wedle oka

 

jego własną podążać każdemu, a miejsce

tylko swoje niech zajmie i niechaj zielony

nie będzie kiedy spadnie w przepaść, nazbyt gęste

niech nie będą mu chmury, gdy smutek się sączy

 

i sączy

Edytowane przez Jan Paweł D. (Krakelura) (wyświetl historię edycji)
6
Czarek Płatak

Czarek Płatak

Opublikowano
Opublikowano

1wszy klimatem jak u Hłaski w Pięknych.

Drugi mnie zawiesił. W dobrym znaczeniu. Czytam trzeci raz od nowa. 

A trzebabyło dać w pysk kiedy trzeba było. Ja też nie zdążyłem, winnej sytuacji, ale

domyślam się, że desperacja obu była równie silna.

Świetny storyteling . Właściwie bardzo proza, gdy czytać nie stosując wersyfikacji.

 

1
w kropki bordo

w kropki bordo

Opublikowano
Opublikowano

@Jan Paweł D. (Krakelura) Świetnie to napisałeś, oba, bardzo plastyczne obrazy, działają na wyobraźnię, dziękuję. 

To, co mi najbardziej wybrzmiewa to "(...) muszę iść sam"....Czasami wydaje nam się, że gdybyśmy coś zrobili, na przykład dali w pysk, to zmieniłoby to koleje losu, uratowałoby kogoś i nas od tego nieszczęsnego poczucia winy....Temat rzeka, dzięki Pawle, miłego :)

1
Jan Paweł D. (Krakelura)

Jan Paweł D. (Krakelura)

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Czarek Płatak Dzięki, spoko :)

@w kropki bordo Dziękuję. Chyba takie zawodowe klepnięcie po plecach lepiej mi robi niż porady psychoanalityczne. A z Jankiem to tragiczna historia, to był mój kumpel z ASP, i wszystko ale to wszystko zapowiadało się dobrze, miał mieć wystawę w stanach, ludzie lubili jego kolaże, obrazy, moim zdaniem, malował nieomal fatalne, bo próbował w nich powtórzyć to co zrobił w kolażach, i takie towarzyskie trochę te obrazy były, jakieś prywatne historie ze znajomymi. Raczej za te kolaże był ceniony, a robił ich mnóstwo. Czasem myślę, że jego problemem był wrodzony nadmiar endorfin, mógłby nim obdzielić kilka osób, i może przez to zachowywał się trochę tak jakby nie było szczytu do przeskoczenia. A Tatry znał, od dziecka po nich chodził z ojcem, uprawiał wspinaczkę, więc zielony nie był. Ten szlak nie był podobno trudny (ja nie wiem, bo ja gór nie znam i się nie porywam), i doszedł prawie do tej jaskini, i podobno zatrzymał się żeby zrobić zdjęcie i noga mu się pośliznęła. Pozdrawiam i cieszę się, że coś z tego wiersza zabierasz dla siebie :)

Jan Paweł D. (Krakelura)

Jan Paweł D. (Krakelura)

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@w kropki bordo Dziękuję. Chyba takie zawodowe klepnięcie po plecach lepiej mi robi niż porady psychoanalityczne. A z Jankiem to tragiczna historia, to był mój kumpel z ASP, i wszystko ale to wszystko zapowiadało się dobrze, miał mieć wystawę w stanach, ludzie lubili jego kolaże, obrazy, moim zdaniem, malował nieomal fatalne, bo próbował w nich powtórzyć to co zrobił w kolażach, i takie towarzyskie trochę te obrazy były, jakieś prywatne historie ze znajomymi. Raczej za te kolaże był ceniony, a robił ich mnóstwo. Czasem myślę, że jego problemem był wrodzony nadmiar endorfin, mógłby nim obdzielić kilka osób, i może przez to zachowywał się trochę tak jakby nie było szczytu do przeskoczenia. A Tatry znał, od dziecka po nich chodził z ojcem, uprawiał wspinaczkę, więc zielony nie był. Ten szlak nie był podobno trudny (ja nie wiem, bo ja gór nie znam i się nie porywam), i doszedł prawie do tej jaskini, i podobno zatrzymał się żeby zrobić zdjęcie i noga mu się pośliznęła. Pozdrawiam i cieszę się, że coś z tego wiersza zabierasz dla siebie :)

 

No chyba warto przedstawić samego Janka:

 

 

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Toyer
      Ć

      Przez Toyer · Opublikowano

      Nie bój się bać nie wstydź się płakać naucz się śmiać nawet w łzach latać z uśmiechem się smucić nie łatwo to sprawić ale warto próbować smutki głęboko schować nad szczęściem pracować rozebrałem strach do naga golasa torturuję łaskotkami potem zabieram się za smutek tylko ciiiiiii
    • huzarc
      Kultura masowa

      Przez huzarc · Opublikowano

      Zombie na śniadanie i na obiad, i na kolację.   Zombie w lodówce i w toalecie. W kinie i w literaturze – tylko zombie. Bawią, uczą i wychowują.   Zombie naprawiają świat. Zombie grają w piłkę i zakładają partie. Zombie mówią o uprawie pszenicy i hodowli ślimaczka winniczka.   Mogą z nimi tylko konkurować papierowe postacie z psychologicznych thrillerów kryminalnych.   Ich losy – tak skomplikowane, że aż oczywiste. Autorzy nie chodzą już na komplety wiwisekcji – wolą kawę o modnym smaku.   Po niej brak wymiotów, brak orgazmu w szpitalu psychiatrycznym. Jest za to wielka powieść.   Są jeszcze w tym konkursie na wielkość kultury botoksowe Madonny z ikon, które patrzą z ekranów, sklonowane na zawołanie.   Ich słowa ograniczają się do tuzina fraz cedzonych przez biel nazbyt sterylnych zębów.   I – patrzcie jaka kultura jest teraz bogata.   Po klasykach – oni wszystko, co mieli powiedzieć, już powiedzieli, i przesiedlono ich na dworzec w zoo.   A ja czekam tylko, co o tym wszystkim IA powie na  końcu - czasów.   Dzięki za obserwację.
    • wierszyki
      W młynie

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      dziękuję :-) pozdrawiam :-)
    • wierszyki
      błędne koło (dla KM)

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Dzień dobry Jacku :-)
    • sam_i_swoi
      błędne koło (dla KM)

      Przez sam_i_swoi · Opublikowano

      Dzień dobry, Na wstępie chciałbym się ponownie przywitać po przerwie nazwijmy ją techniczną, pierwsze pytanie, które zapewne chcielibyście zadać to po co wróciłem? Pytanie, a raczej wynikająca z niego oczywistość, czyli twórczość, nie jest pełną odpowiedzią, synestezja tego pytania, dla mnie jest tym o czym się myśli w podpytaniu czym jest poezja? Dawno temu wysunęła mi się konkluzja, że to najprostsza z możliwych rzeczy Czym jest poezja - odpowiedzią na pytanie po co poezja? Zauważyłem też podczytując was i dając serduszka, że część odeszła. Dla tych co bezpowrotnie - mam was w pamięci. Tym, którzy być może wrócą, dziękuję za ślad pozostawiony na forum. Przedstawiam jeden z ostatnich utworów i życzę miłej lektury.  błędne koło (dla KM)   kturego niema jusz się zaczelo wykręślać mogło byc kołem piatym od wozu i chiperbólem paczenia wniego wypacza wszyztko i mrovi wegłowie okrutne to jego toważystwo aby dokreslic dotrfać dokońca jusz jest pólkołem prawie skończne i jeszcze trohe troszczkę tylko i domknie sie jak urwis ko czy czwarte jusz za nim i zanim się za mknie jak na ostani gózik pontelke wykona śmiertelną (w butelke sie wbija) i nabija odfrotny wądek potkoniec jurz prawie konczy za radą wisielca i wtonie wiersza wchłania towszystko   bezbłędność jest winą z powietrza i sama się wzięła bez niego kicha awaria i postój lub wypowietrzenie   i bez ogródek choć ładne kwiatki bo koła takiego drugiego nie znają gagatki  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...