Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Poszedł pan poeta

po rozum do głowy

lecz mu sił zabrakło

i nawet połowy

 

nie był w stanie przebrnąć

więc się nagle żachnął

zamruczał pod nosem

w tył zwrot, ręką machnął.

 

Przechodząc słyszałem

jak zaklął pod wąsem

i choć mimochodem

to jednak z przekąsem

 

wyrzekł takie słowa

jestem już za stary

niechaj piszą młodsi

idę na wagary.

Opublikowano

@Somalija

Wagary są odskocznią

od szkoły i nauki

bo wtedy ma się labę

i można banialuki

 

gadać na lewo, prawo

i robić figle, psoty

odradzam wam wagary

w niedziele i soboty

 

bo te dni ustawowo

możemy na tapczanie

przeleżeć obserwując

to, co jest na ekranie

 

a kiedy nam się znudzi

to proponuję zmianę

gdyż można lec na boku

i się wpatrywać w ścianę.

 

pozdrawia

Henryk I - dadaista

;)))

 

a co do nauki podchodzimy luźno

bo wiadomo na nią nigdy nie jest późno.

 

 

Opublikowano (edytowane)

@Henryk_Jakowiec

 

Niech się Henryk nie wymądrza, 

przecież teraz lipiec... lato...

Więc poeta nie nadąża,

ale żyje... na bogato...

 

Obserwuje łodzie, statki,

łowiąc ryby na kanale,

albo rybki gdzieś w jeziorze,

nie przejmując się tym wcale.

 

Ma przegapić kormorana,

który skrzydła w słońcu suszy,

grążel, albo lilie wodne,

co radością są dla duszy?

 

Dziś poeta leży sobie,

gdzieś na plaży, na pomoście,

i wrażenia zbiera - jakie - 

chcecie wiedzieć, to poproście. 

 

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez >Marianna< (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@~Marianna_

 

Zaproszenia jakoś nie ma

bo mój adres jest ulotny

z rana śmieję się do słońca

a wieczorem, gdy samotny

 

siadam w ciszy na pomoście

łowię księżyc, gdy na fali

błyśnie srebrną rybią łuską

i natychmiast się oddali.

 

Świt mnie budzi i przegania

kompas moim drogowskazem

w marszu łykam jakąś wodę

i znów cisza jest rozkazem

 

nitka szosy coraz dłuższa

pot po czole ciurkiem spływa

nogi stają się wolniejsze

sapię jak lokomotywa.

 

 

pozdrawia

Henryk I - dadaista

;)))

Opublikowano

@Natuskaa

Wiosna budzi nas do życia

więc to nie był dzień wiosenny

raczej jesień i dzień dżdżysty

poszarzały, krótki, senny

 

no, bo jak tu wytłumaczyć

brak wigoru, przemęczenie

obojętność, która z sobą

często niesie przesilenie

 

wiek też zagrał swoją rolę

czas pokazał, mu poecie

gdzie w szeregu jego miejsce

i na jakim żyje świecie.

 

Pozdrawia

Henryk I - dadaista

;)))

Opublikowano

@Henryk_Jakowiec

starość to jest doświadczenie

to są skarby drogocenne

no bo kto przez tyle czasu

doskonalił się w swym fachu

 

to że rymuje przez lata

pisanie wierszy ułatwia

pewnie w tym wieku już umie

rymem kupić poczęstunek

Opublikowano

@Natuskaa

Ciężko o coś się dopytać

kogoś, kto niemowę zgrywa

albo nie chce nic powiedzieć

siedzi i się nie odzywa

 

choć był zawsze wygadany

z przekupkami mógł w zawody

iść i w cuglach wygrać konkurs

mógł on, ale gdy był młody

 

teraz częściej z sił opada

plącze fakty i zdarzenia

a to pierwsze są odznaki

tego jak się człowiek zmienia.

 

 

pozdrawia

Henryk I - dadaista

;)))

 

Opublikowano

@Johny

 

Bagaż doświadczeń ciśnie do ziemi

gdzie już niebawem złoży swe ciało

i chociaż dotknął prawie wszystkiego

to jemu jednak ciągle za mało.

 

Teoria gubi swoją wykładnię

praktyka też się nieco przejadła

alternatywa leży na szali

i oby szybko z niej nie wypadła

 

bo zaraz zaczną się spory, swady

dawanie kontry, stanie na głowie.

a na to wszystko potrzeba siły

a tu jak zwykle szwankuje zdrowie.

 

Pozdrawia

Henryk I - dadaista

;)))

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena godzinkę trenowałam, uciekł mi dzień, bo się zrobiło ciemno, teraz by się porobiło comme si, comme ça:) czas poczytać:) popołudniowa herbatka:)
    • Jest Niedziela. Za oknem popołudnie; dzisiejsze, w odmienności do całej Soboty, dopuszczajace do miasta mało słonecznego światła.    Uważny Czytelnik z pewnością rozpoznał - w początkowych słowach powyższego akapitu - nawiązanie do "Rozmowy przez ocean" - piosenki wykreowanej przez Andrzeja Sikorowskiego zapewne w tysiąc dziewięćset osiemdziesiesiątym piątym roku, a wykonywanej później także przez Marylę Rodowicz. Pomijam celowo przedstawienie większej ilości szczegółów, jak również zamieszczenie linku do wspomnianiej piosenki. Przecież Czytelnik, chcący przenieść się myślą i uczuciem do song'owej sytuacji, może uczynić to bez mojego pośrednictwa.     Autor bieżącego opowiadania - zgodnie z tym, na co mu przyszła ochota - sięga po piwo. Czerwone Pszeniczne, butelka nabyta poprzedniego wieczoru. Któż mnie, Corleone'owi11, zabroni, oprócz moich własnych myśli? One pozwalają, wewnątrzumysłowa decyzja dopuszcza. Prawda, że pewien kłopot z aurą jest możliwy, ale z drugiej strony - wokół jest tyle energii. Świadomość i wola decydują, żeby intencjonalnie sięgnąć i zaczerpnąć, też intencjonalnie, po stosowną ilość. Sięgam.     Butelka odkapslowana - skoro odkorkowujemy wino, to piwo odkapslowujemy. Nachylam ją i przelewam - kufel czeka. Spokojnie i cierpliwie. Ten kupiony w sklepie z pamiątkami o nazwie "Szafa Gdańska", mieszczącym się przy ulicy Garbary 14; wiadomo, którego miasta i że w jego staromiejskiej części.     Piszę stopniowo i stopniowo wychylam - sączę - czerwonopiwny w barwie trunek. Procenty nie przeszkadzają w myśleniu - jestem im wdzięczny. Dzięki.     Pamiątkowy kufel z miasta, z którym - zbiegiem okoliczności, a naprawdę jedną z międzywcieleniowych decyzji - łączy mnie wiele.    Gdańsk. Spędziłem w jego Głównym Mieście sporo, sporo czasu. Trudno byłoby zliczyć godziny co najmniej kilkunastu week-end'ów, ale także dni przed miedzynarodowymi wyjazdami, jak chociażby ten do Brazylii. Podczas właśnie tego poznałem Gabrielę... Przetańczona noc: tyle mogę - i tyle wypada - napisać. Nie proś, Czytelniku, o szczegóły. Wiem, że chciałbyś je znać; cóż, ciekawość. Gdybym był Tobą, też zapragnąłbym je przeczytać, a Ty, gdybyś był mną, też pominąłbyś ich przedstawienie.     Od tamtego week-end'u - od jego dni - minęło dużo czasu. Więcej niż rok. Minęły spotkania - te, które były, jak również upłynął czas tych, do których nie doszło. W porze tej inne kraje stały się naszym osobnie czasowym udziałem: jej Grecja, Albania Serbia i Niderlandy; moim Sri Lanka, Tajlandia, Gruzja, Peru i Boliwia.     Ludzie poznają się w miastach, miasta spotykają ludzi. Gdańsk nas poznał i przywołał do siebie na powrót. Można uznać to za, znów przysłowiowy, zbieg okoliczności, jako że pochodzimy z odległych miast. Czy to ważne, z których?     Gabriela i Gdańsk. Gdańsk i Gabriela.    Wysączam z kufla resztkę czerwonego, aromatycznego napoju. Zmrok już zapadł, ale godzinowo to wciąż popołudnie.     Nie spodziewałem się. Ona też nie. Ani wtedy, ani kilka tygodni temu.     Jest Niedziela, popołudnie zbliża się do wieczora.    Gabrysia i Gdańsk...       Kartuzy, 9. Listopada 2025 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • A nora Aarona   No, geju, kata Azy zaatakuj! - Egon   Po to ozłacał zootop?
    • @Berenika97   więc tańcz Nika do białego rana :)   a ja, z niezwykłą przyjemnością będę pośród gwiazd, podawał Ci kryształowe kieliszki z Dom Pérignon Plénitude.   i będę zachwycony :)    
    • @violetta   super :)))))   jest Ci przyjemnie bo Twoje ciało obejmują we władanie endorfiny.   Twoje własne - Violetkowe :)))    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...