Osobliwa więź

[Wiesława]

 

Oczy ku niebu wznosimy

zanosząc prośby do Boga.

Gdy niespodziewane zdarzenie,

nagle bezradnymi nas uczyni,

a w sercu pojawi się trwoga.

Zadajemy Bogu wtedy pytania,

na które nie znamy odpowiedzi.

On przecież wie o nas wszystko,

nie potrzebuje z życia spowiedzi.

Jest z nami w każdej życia chwili,

gdy nam wesoło czy też smutno.

I kiedy człowiek zwyczajnie błądzi

lub stacza walkę o lepsze jutro.

Lecz nade wszystko jest obecny

w przepięknym cudzie przyrody,

co nam dech w piersiach zatyka.

W codziennym naszym trudzie,

jak i w napomnieniach krytyka.

Wzruszającej muzycznej symfonii,

pędzącej wprost do dusz na przestrzał.

Kim bylibyśmy wówczas, my - ludzie,

gdyby w naszych sercach nie mieszkał?

 

 

[Victoria]

@Wiesława  No właśnie, gdyby w naszych sercach nie mieszkał  

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Piękne wyznanie wiary. Pozdrawiam, Wiesławo :)

[Johny]

Rozumiem, że chciałaś tym wierszem oddać piękno Boga? Powiedz, czy nie wyglądałoby to lepiej gdyby rytm był poukładany, ze średniówką a rymy starannie dobrane i pokazujące pewien wzór? Czy nie oddałabyś w ten sposób harmonii całego wszechświata, Bożego planu i siły opatrzności? Czy wiersz nie byłby wtedy niczym piękny witraż, bądź misternie zaplanowana katedra? :) Może warto o tym poczytać by następne były jeszcze lepsze?

[Gość]

@Wiesława dałam serducho za przekaz ale nad tekstem trochę bym jeszcze popracowała. Jeśli już decydujemy się na rymy - brzmią one lepiej gdy wiersz trzyma jakiś rytm. Oczywiście to tylko moje zdanie. Pozdrawiam :)

[Wiesława]

@Johny @Allicja Macie rację, trzeba popracować, tylko czasu ciągle tak mało, ale postaram się, a Wam bardzo dziękuję za szczere komentarze i pozdrawiam serdecznie :-)

@Victoria Dziękuję i również Cię pozdrawiam :-)