W środku nocy

[asher]

*

Wierzę, że każdy człowiek, choć raz w życiu ma ochotę popełnić samobójstwo, pozbyć się tej nieznośnie uwierającej ducha powłoki cielesnej i poczuć się prawdziwie wolnym. Ja o śmierci myślałem ze sto razy na dzień, ale o samoodejściu tylko od czasu do czasu - zwłaszcza wtedy, gdy życie nijak nie chciało się do mnie przystosować.
Tamtej nocy postanowiłem jak najszybciej skończyć ten cyrk. Kiedy melancholia stała się wyjątkowo nieznośna, wyskoczyłem z ciepłego łóżka, założyłem na siebie, co miałem pod ręką i wyszedłem na spacer.
Ciemność oraz puste ulice nie zdołały mnie zaspokoić, toteż wstąpiłem do najbliższej knajpy. Zamówiłem piwo i usiadłem w kącie. Popijając je, powoli wprowadziłem się w przyjemny trans połączony z wyjątkowym pobudzeniem intelektualnym, dzięki czemu zacząłem pisać wiersze na barowych serwetkach. Nie było ważne, czy są dobre, czy złe, liczyło się tylko to, że wydalam z siebie treści, które zatruwają mu duszę. A duszę, jak mi się wydało, miałem piękną, szaloną i... nie przystosowaną.
Do trzeciego piwa czułem się człowiekiem szczęśliwym, lecz wkrótce melancholia wróciła ze zdwojoną siłą. I było jeszcze gorzej, bo alkohol uczynił mnie słabszym. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że zapijanie problemów przypomina malowanie zardzewiałego płotu, ale z wrodzoną rutyną popełniałem w kółko te same błędy.
Kiedy knajpę zamknięto, stwierdziłem, że nie pozostaje mi nic innego, jak wstąpić do nocnego sklepu i zaopatrzyć się w kolejną dawkę ulubionego uśmierzacza. Melancholia po drodze jeszcze bardziej mi dopiekła, więc postanowiłem jak najszybciej odciąć ją od źródła, czyli świadomości. Kupiłem dalsze kilka piw i poszedłem do parku. Zawsze było mi tam dobrze. Miałem swoją ulubioną ławeczkę obok krzaku bzu, gdzie lubiłem siadywać i rozpatrywać rozmaite kwestie egzystencjalno-filozoficzne. Tym razem jednak nie mogłem rozmyślać, ponieważ wszystko, co wydumałem do tej pory, panicznie domagało się uwolnienia. Z rozdartą duszą oraz puszką piwa w ręce, zadałem niebiosom pierwsze pytanie: W imię czego to wszystko? Ale mroczne, surowe, obce niebo milczało, czym jak zwykle doprowadzało mnie do furii. Zaśmiałem się złośliwie i łyknąłem z puszki.
- Jeśli to jakiś eksperyment, wygląda na dość ryzykowny - kontynuowałem myśl z głową protestacyjnie uniesioną do góry i pokazałem niebu język - Mogę nie dotrzymać do końca. Ciągle robisz mi na złość. Może i ja Ci zrobię. Przerwę zabawę w najciekawszym momencie.
Nieraz mówiłem niebu różne rzeczy, a i tak wychodziło na to, że gadam do siebie.
- Czego Ty chcesz ode mnie???
Gdyby życie było życzeniem czyimś wobec kogoś, zapewne łatwo dałoby się wiele rzeczy wyjaśnić, lecz sprawa nie była tak prosta. O strzeleniu samobója w środku meczu rozmyślałem od dawna. Problemem był jedynie sposób. Człowiek z wyobraźnią mógł wymyślić ich nieskończoną ilość, więc i dla mnie nie stwarzało to większego kłopotu. Nie miałem, niestety, pewności, czy samodzielnie zdołam wprowadzić zamiar w czyn. Trwało to jakiś czas. Normalnie wykonywałem codzienne obowiązki, nie dając nikomu pretekstu do pomyślenia, że coś jest nie tak. Nie byłem outsiderem. Celowałem w centrum życia i potrafiłem czerpać z jego rozlicznych dobrodziejstw. Świat nie był zresztą niczemu winien. Świat był w porządku. Czułem się w nim, jak ptak w powietrzu - osiągałem wytyczone cele, zdobywałem najwyższe laury, potrafiłem ułożyć swój byt jak trzeba. Powodem moich rozterek była rzeczywistość psychiczna. Czegoś poszukiwałem i wciąż nie mogłem tego czegoś odnaleźć. Tym czymś była zapewne miłość. Prawdziwa, wzajemna, wyczerpująca, dopełniająca całokształtu życia. Niestety, w tej materii niewiele tak naprawdę zależało ode mnie. Ba, ode mnie zależało najmniej. Z dnia na dzień, rozczarowanie po rozczarowaniu, nabierałem przekonania, że jestem w stanie zdobyć wszystko, co sobie zamarzę, oprócz tego jednego. I właśnie ta myśl była nie do zniesienia. Wszelkie osiągnięcia, przymioty, sukcesy raptownie bladły, stawały się błahe i mało ważne, a ja miałem się za straszną miernotę. Nic mnie nie cieszyło, nie miałem szacunku do samego siebie, pragnąłem szybkiego samozniszczenia.
- To dla Ciebie pisano “Hymn o miłości” - mruknąłem, beknąwszy porządnie - Pomny tego kocham. I to mnie zabija. Zawsze kojarzysz się z rzeczami idealnymi, a takich tu nie ma.
Cisza ponownie zadźwięczała mi w uszach znienawidzoną nutą. Potrząsnąłem szybko głową, by pozbyć się oszałamiającego wrażenia.
- Ciebie też kocham, choć nawet nie wiem, co chcę przez to powiedzieć. – dodałem z pijackim wzruszeniem.
Skończyłem piwo i sięgnąłem po następne.
- Nie radzę sobie z tym, kim jestem i czego chcę - wyszeptałem na pół do siebie - Niebyt, raj, czy co tam jeszcze, też osiągnę własnoręcznie. Co Ty na to, Boże wszechmogący, nieustannie milczący???
Zaśmiałem się i zamyśliłem głęboko. Omroczony mózg wyświetlił mi obraz pogrzebu, w którym uczestniczy wielu ludzi, zasmuconych faktem, że nie ma mnie już wśród żywych. Wrażenie to było nieprawdopodobnie przyjemne. Cała ta zbieranina jeszcze długo będzie ubabrana po pachy w tymczasowej rzeczywistości, podczas gdy ja będę od dawna badał niezwykłe tajemnice wieczności.
Z rozkosznej zadumy wyrwały mnie jasnobłękitne błyski między drzewami. Pomyślałem, że to wynik jakiejś awarii oświetlenia publicznego i wzruszyłem ramionami. Ale obraz, który dawał mi tyle satysfakcji już nie wrócił. Zrobiło mi się żal, bo takie wizje lepiej działały na melancholię aniżeli jakiekolwiek środki chemiczne. Zasępiłem się pod wpływem uczucia nagłej pustki. Okazałem się po prostu pijany, znieczulony, bezmózgi i anielsko spokojny.
W pewnej chwili zauważyłem, że spomiędzy drzew wyłania się czyjaś postać. Ów ktoś był niski i barczysty. Szedł bez pośpiechu w moim kierunku, kiwając się zabawnie na boki, a odległość między jego kolanami wynosiła z pół metra, jak u Bońka pod koniec kariery. Skrzywiłem się na samą myśl, że będę musiał znosić czyjąś obecność.
- Kto wyłazi z psem o czwartej nad ranem? - mruknąłem i ostentacyjnie spojrzałem w przeciwną stronę.
Ale nigdzie nie widziałem psa. Nie wiedzieć czemu, ten fakt mnie zaniepokoił. Postać zbliżała się. Siłą woli wzbraniałem się, by nie zerknąć ku niej i nie uczynić jakiegoś odstraszającego gestu - splunięcia, warknięcia, oddania moczu. Kiedy usłyszałem kroki, było już za późno.
- Przebrała się miarka, synu - powiedział ów ktoś chrapliwym, lecz przyjemnym dla ucha głosem - A na dodatek wlazłem w gówno...
Obejrzałem się, robiąc wielkie oczy. Miałem przed sobą karzełka o jasnych włosach i przejrzystej twarzy. Oczy intruza zdawały się płonąć nikłym światłem, a jego postać wzbudzała fajne wibracje.
- Idźże, chłopie, swoją drogą – wybełkotałem, rzucając mu najgroźniejsze ze swoich spojrzeń.
- Weź się za siebie albo to zrób, żeby wreszcie był spokój - powiedział karzełek, robiąc jeszcze jeden krok do przodu.
- Co zrób?
- Nie udawaj głupiego - zirytował się karzełek - Chcesz ze sobą skończyć, to skończ. Twój ciągły bełkot, twoje niezdecydowanie, twoje bezproduktywne rozterki - doprowadza mnie to do białej gorączki.
- Spadaj, człowieku! - warknąłem lekko przestraszony - To moja sprawa, jakie mam rozterki!
- Mylisz się - rzekł spokojnie karzełek - Jak tysiąc razy na dzień.
Przyjrzałem mu się uważniej i pokręciłem szybko głową.
- Przepraszam, z kim mam przyjemność? - zapytałem ironicznie.
- Jestem aniołem, który ma pecha, bo trafiłeś pod jego kuratelę akurat ty. Gardzę tobą, chociaż ciągle próbuję cię zrozumieć.
Roześmiałem się szyderczo i pociągnąłem potężny łyk piwa, bo od tego gadania zdążyło mi już zaschnąć w gardle.
- Chwytam - powiedziałem po chwili - Fajnie, że jesteś. Na świecie żyje 6 miliardów ludzi, a i tak nie ma z kim pogadać.
- Nie drwij. Wiele mnie kosztowało, żeby się tu dostać.
- Doceniam - skinąłem zapalczywie głową - Jesteś pierwszą istotą, do której w tym tygodniu powiedziałem więcej niż jedno zdanie.
Karzełek bardzo długo mi się przyglądał. Odrobinę za długo. Nie mogąc tego ścierpieć wybuchnąłem dzikim śmiechem. Ta sytuacja bawiła mnie do tego stopnia, że wyciągnąłem rękę z puszką chcąc poczęstować gościa piwem. Tymczasem karzełek zrobił kolejny krok do przodu i to z tak poważną miną, że musiałem zaśmiać się jeszcze głośniej. I wtedy stało się coś zaskakującego. Nagle wzbił się w powietrze i z półobrotu a’la młody Van Damme kopnął mnie w szczękę, bez problemu powalając na kolana.
- Te! – ryknąłem wściekły - Zaczepiasz mnie?!
Karzełek nie odpowiedział, tylko zdzielił mnie obcasem po raz kolejny. Wyłożyłem się na asfalcie jak długi. Nerwy mnie opuściły, straciłem kontrolę, pragnąłem natychmiastowej zemsty. Zerwałem się i ruszyłem do frontalnego ataku. Karzełek był jednak za szybki i żaden z moich ciosów nie dotarł do celu. Sam za to otrzymałem kilka i znów przytuliłem policzek do chłodnego asfaltu. Trzeźwiejąc nieco, doszedłem do wniosku, że nie ma sensu się dalej stawiać i leżałem bez ruchu, pozwalając rzeczom się dziać samym.
- Masz dość? - wyszeptał mi nad uchem karzełek - Mógłbym połamać ci kości i wytrzebić uzębienie, ale mi cię żal. Brakuje ci ojca, twardej ręki.
- Czego chcesz? - wycharczałem.
- Porozmawiajmy. Wierzysz już, że jestem kim jestem?
- Nie. Na razie jesteś zwykłym bandziorem.
- Niech tak będzie. Ale mnie wysłuchasz bez drwin?
- Spróbuję...
Karzełek wziął mnie na ręce niby dziecko i posadził z powrotem na ławce. Sam usiadł obok, merdając w powietrzu krótkimi nóżkami.
- Tak bardzo ci zależy na tym, żeby umrzeć? - zapytał po chwili.
- Dosyć bardzo – przyznałem szczerze.
- A za kogo się uważasz? Bóg potrafił poświęcić swojego syna w imię wyższych racji. Dlaczego uważasz, że zasługujesz na coś więcej?
- Nie zasługuję...
- To o co ci chodzi?
- Nie umiem żyć...
- Marudzisz, jak... nawet nie jak kobieta... W kobietach jest mnóstwo siły... Marudzisz, jak chłopiec. Mały, wystraszony chłopiec, który boi się wielkiego świata. Nie chcesz dojrzeć, stać się mężczyzną, wziąć się z życiem za bary i spróbować je powalić. Chociażby na tę jedną złudną chwilę, kiedy można wrzasnąć na całe gardło, że się wygrało.
- Co ty bredzisz? - obruszyłem się - Takich chwil było w moich życiu bez liku. Jestem szanowanym, wykształconym, dobrze sytuowanym człowiekiem. Nie ma w kodeksie życia takiej rzeczy, której bym nie osiągnął... z wyjątkiem kobiety. Kobiety mi oddanej, zakochanej we mnie z taką siłą, z jaką ja bym był zakochany w niej. Przerobiłem taki inwentarz, że czasem nie pamiętam wszystkich imion i do niczego nie doszedłem.
- Twoje ego wyprzedza stan twoich faktycznych możliwości przynajmniej o jedną długość, synu - karzełek pokręcił głową - Naprawdę tego nie dostrzegasz?
Westchnąłem ciężko, ale nic nie odpowiedziałem. Zegar na pobliskim kościele wybił czwartą trzydzieści. Świat sprawiał wrażenie, jakby wszyscy bezpiecznie spali albo wymarli.
- Nic już cię tutaj nie jest w stanie cieszyć? - zapytał przyjacielskim tonem karzełek.
- Obawiam się, że nie - odparłem szczerze i opuściłem głowę.
- Jeżeli wybierzesz samotność, będziesz samotny już zawsze. Taka jest konsekwencja występowania przeciwko naturalnemu porządkowi. Nawet nie wiesz, czy jesteś w stanie to znieść.
- Ale ty wiesz - spojrzałem mu wyzywająco w twarz - Powiedz mi.
- Nie jestem upoważniony. Wybacz.
- Sratata - burknąłem. - To powiedz chociaż, dlaczego warto przestrzegać zasad naturalnych konsekwencji.
- Każdy ma swoje misterium tremendum. Twoje wcale nie jest aż tak bardzo dokuczliwe. Po prostu jesteś nieco bardziej wrażliwy niż inni. Jeśli ośmielisz się działać samowolnie, przekreślisz wszystko, co osiągnąłeś. A wcale nie osiągnąłeś mało. Może za dużo przypadło ci w udziale talentów i nie potrafisz należycie docenić tego, co masz.
- Tyle samo mogą mi powiedzieć moi przyjaciele – rozłożyłem bezradnie ramiona - Żaden z nich nie przekonał mnie, że warto ciągnąć tę farsę.
- Nie powiem nic więcej - odparł z mocą karzełek - Samo moje pojawienie się powinno być dla ciebie znakiem. Bo ja objawiam wolę Najwyższego. To twoja osobista teofania. Będziesz skończonym głupcem, jeżeli tego nie docenisz.
- Jak tam jest? - zapytałem podniecony.
- Nie pojmiesz tego.
- Mam wyobraźnię.
- To ponad miliard razy przekracza twoją wyobraźnię. Rozumiesz?
- Próbuję.
Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu. Napiłem się piwa, lecz nieoczekiwanie stwierdziłem, że już mu nie smakuje. Cisnąłem puszkę do kosza na śmieci i zasępiłem się.
Stał się cud, prawdziwy cud. Odwiedził mnie ktoś stamtąd, ktoś, komu naprawdę na mnie zależało. Już wiedziałem na pewno, że mam dokąd pójść, że życie ma jednak sens i cel. Niestety, nie ucieszyło mnie to, bo niweczyło moje sekretne plany dotyczące samowolnego opuszczenia stanowiska. To miał być bunt przeciwko narzuconemu porządkowi rzeczy, mój osobisty manifest niezgody.
- Mawiam tak: błogosławieni zbuntowani, albowiem oni wyważą drzwi niebieskie - mruknąłem, zerkając z ukosa na karzełka.
- Pierdoły, czcze, prymitywne, nie oparte na jakichkolwiek racjonalnych podstawach - odparł poirytowany - Jesteś artystą nieudanym, myślicielem bezcelowym. Kreujesz się na outsidera, bo to prostsze, dużo prostsze niż wzięcie się do prawdziwej roboty.
- Ja to wszystko wiem, do cholery! Nie odkrywasz żadnej prawdy.
Karzełek zeskoczył z ławki.
- Tyle ci musi wystarczyć - sapnął z pokorną miną - Jeżeli do ciebie nie dotrze, że się o ciebie martwimy, rób co chcesz. Po pijaku i tak się z tobą nie dogadam.
- Nie zostawiaj mnie teraz – załkałem żałośnie.
- Spadaj!
- Jak ty się wyrażasz?! – wybełkotałem zaskoczony – Co z ciebie za anioł?!
- Złośliwy. Nie słyszałeś o takich?
- A te aniołki, drzewko, bombki?
- Aniołki są dla dzieci. Ty jesteś dorosły, skwaśniały facet. Do ciebie pasuję jak ulał.
Pokiwałem ciężką głową, a potem spuściłem nos na kwintę. Czułem się, jak uczniak, któremu belfer przed chwilą urządził wychowawczą pogadankę. Między drzewami pojawiły się światła samochodu, potem usłyszałem ogłuszający dźwięk syreny. Nigdy nie rozróżniałem sygnału pogotowia od straży i policji. Tym razem była to straż.
- Bujam się w chmury – mruknął karzełek, puszczając mi oko – A ty ściskaj dupę i do roboty.
- Dobra – odparłem, bo nic innego nie przyszło mi do głowy.
Oślepił mnie strumień ostrego światła i wyobraziłem sobie, że to światło niesie anioła z powrotem na portiernię, strażnicę, hotel robotniczy, czy co tam mieli. Ale to była tylko strażacka latarka. Machnąłem wściekle ręką. Sympatyczny strażak uśmiechał się krzywo.
- Pan podpalił ten krzew?
- Boże broń, ja nie palę – odparłem, zataczając się lekko.
Faktycznie, w głębi parku wciąż płonął podpalony przez karzełka jałowiec. Stąd pochodziły te błyski, zanim się pojawił.
Zza pleców strażaka wyłoniła się para policjantów. Z surowymi minami poprosili mnie do radiowozu. Poddałem się bez walki. Skupiony na spotkaniu z niezwykłym gościem, dałem się zawieźć na Rozrywki i pokornie przestąpiłem bramy nieznanego. Nie omieszkałem lekarzowi wspomnieć o genialnym pomyśle radnych, żeby ten przybytek umieścić przy ulicy o tak urzekającej nazwie i poszedłem do łóżka. Rano okazało się, że za terapię w parku należy się 250 zł.

[Barbara_Pięta]

Asherku... zamieszczasz teksty akurat o tej porze. kiedy wychodzę do pracy. A ja tu waruję jak piesek,w oczekiwaniu na nowości. Teraz przeczytałam po łebkach. Wstępnie mi się spodobało, moje klimaty (fest!!!) Wracam jutro w celu rozbiórki na czynniki pierwsze :-)))
Pa pa

[Barbara_Pięta]

No i jestem :-). Przeczytałam ponownie i nic nie znalazłam (prawie)
"które zatruwają mu duszę" - a nie "zatruwają mi duszę"?
Poruszasz bardzo ważne tematy. Moim ideałem pisarza jest ktoś, kto ma pewnego rodzaju władzę nad czytelnikiem. To osoba, która dzieli się z czytelnikiem samym sobą. Ktoś może powiedzieć: "Wolnego! Trzeba się zdystansować". A ja zadam pytanie: to może w ogóle nie czytać?? Nie wyobrażam sobie czytania pozbawionego emocji.
Twoje utwory w większości mają dla mnie znaczenie terapeutyczne. Naprawdę. I pewnie nie tylko dla mnie. Mogę doświadczać bezpiecznie wielu emocji, na które w codziennym szarym życiu nie ma czasu, albo okoliczności są niesprzyjające. Nagle uświadamiam sobie, że są obok mnie ludzie, dla których jestem naprawdę ważna. Eh, dużo by pisać, stworzę może kawałek oddzielnego tekstu na forum.
Pozdrawiam raz jeszcze

[Barbara_Pięta]

250 za "terapię"? To i tak tanio. Dobry psychoterapeuta bierze za godzinę mniej więcej stówę, he he...
Humor Cię jak widzę nie opuszcza. Tak trzymać!

[asher]

Przyznam bez bicia, że to część Podstawionego, która się nie załapała już w przedbiegach. Fajnie, że Cię terapia bierze. Ja się, cholera, przez ten czas trochę zmieniłem w miskę cynkową...

[Anna_M.]

wow!

Bardzo dobre, wciągające i mądre opowiadanie, tak, mądrość mnie tu uderza, brak jednostajności; pozdrawiam.

[natalia]

które zatruwają mu duszę. = mi
.........

jej, pycha :) to miał być sen Dawida? w sumie to ja tu tyle połączeń widzę z innymi opowiadaniami... motyw parku, melancholii, ławki, upadłego, zgryźliwego aniołka stróża, uwielbienie do piwa, trwonienie talentów, krążenie myśli o śmierci, przewija się to nie raz w Twej twórczości :) Ale nie widzę w tym nic złego.
Zacząłeś troszkę chaotycznie, ale w stylu przedstawianej postaci, następnie się wszystko rozkręca i jest coraz ciekawiej :) no i zgrabne zakończenie. całość bardzo bardzo :)

[Leszek_Dentman]

Mam nadzieję, że już niedługo będę mógł się chwalić wszem i wobec znajomością (choć przez net) z uznanym pisarzem. Podoba mi się bardzo. Początek, to Dawid z odrobiną filozofii Tewjego mleczarza, a potem cały Asher z e zgryźliwym poczuciem humoru i innymi jego przymiotami.
Zastąpię tym razem Natalię i wytknę kilka błędów:
nie zdołały mnie zaspokoić, czy może raczej uspokoić?
rzeczywisość psychiczna- nie bardzo rozumiem tego sformułowania, ale może tylko ja...
brakuje ci ojca, twardej ręki- albo bez ojca, albo twardej ręki ojca
sapnął z pokorą- skąd nagle wzięła się u niego pokora? może chodziło ci o przekorę?
przytuliłem policzek do chłodnego asfaltu- po prostu cymes.

[asher]

To ja Wam skromnie dziękuję i bujam się poprawki robić, bo w kafejach word to rzadkość...

[Anna Romanek]

Nie wiem jak to wyrazić, bo będzie brzmiało głupio i podlizuchowato, ale tylko przychodzi mi jedno do głowy: genialne.