Śmierć i losu zabawka ( mroczny tekst )

[Dawid Rzeszutek]

Śmierć i losu zabawka

Zakrwawione są dłonie, winą jak mchem pokryte 
A strumień gęstego szkarłatu oplatuje me palce 
Gdy serce i usta od przekleństwa słodkiego są syte
Twoją nikczemną duszą w snu beznadziei kropelce

Kwiaty cierniste ściskam, bym zapomniał obłoki 
Zatracił tętniącą miłość blaskiem i zbrodnią czasu 
Ale to krwi szlachetnej po dłoniach płyną potoki 
Krwi niewinnej, krwi o woni róż i wiekowego lasu 

Śmierci moja, kiedy mnie znów zaprosisz na bale?
We wszechobecną mordęgę na twarzach zegarów 
Wszak wrogów wbiłem już na diamentowe pale 
Czekać więc pozostaje twych zgorzkniałych darów 

Rozkosz rośnie, gdy pogrzebowe zbierasz żniwa 
Gdy bezsilność istot napawa cię słodyczą i dumą 
Lecz kiedy umrę prowadź mnie na cierpień niwa
Niech wehikuł, karoca moja będzie moją trumną 

Umrzeć w twej dłoni, co kosę wieczność trzyma 
Jak kropla krwi, jak heroiny bytu igła i strzykawka 
Gdy inni pragną wiecznie żyć, a czas się ich ima 
Jest mi pisane, gdym tutaj, niczym losu zabawka 

[ais]

Dopowiedzenie z nawiasu można spokojnie wywalić, bo to co dla autora jest mroczne, dla czytelnika może być zabawne.