Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Tomasz Kucina dialogu, ja z bogiem nie prowadzę, jeszcze raz podkreślę ze nie utożsamiam się w niczym z PL-em. Pańskie katolickie zgorszenie jest reakcją spodziewaną i nie jedyną w każdym razie pożądaną przeze mnie, bo skruszenie skały piotrowej  jak każdej innej skały  jest nieuchronne. Niech Pan nie przeprasza, ze czuje inaczej. Ja z Panem tez nie walczę. Ale z Pańskim oglądem świata mógłbym. A to są rzeczy jak dla mnie osobne. Pozdrawiam. Cieszę się ze Pan mimo absmaku czasem zajrzy.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Oczywiście, że zajrzę do pana zawsze. Inny światopogląd nie burzy u mnie ładu komunikacyjnego. To że ludzie się różnią nie oznacza, że nie mogą się komunikować. Jeżeli to przebiega w sensownej wymianie poglądów (a przebiega, jest pan kulturalny) to jest ok. Mnie pan nie zmieni, bo wychowany jestem w katolicyzmie, a ja pana zmieniać nie planuję i nie chcę, i tutaj też mamy inne zdanie - Co do wiersza - wyraziłem własne subiektywne intuicje po przeczytaniu pana publikacji. Może, nie powinienem komentować aż tak osobiście, a ze Św. Piotrem walczyć nie warto, nic złego nie robił, zwłaszcza takimi metodami, nie przemawia to do katolików, chyba, że jest to wiersz do pańskich środowisk towarzyskich i w ramach mobilizacji, bo jako katolik zaświadczam panu, że na moderacje ludzi wierzących on nie wpłynie na pewno. Jest więc bezskuteczny. Ale przecież nie mój problem. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

;) kumanie konwencji zachodzi wśród bardzo dobrze rozumiejących się i lubiących ludzi.

W obecnych mocno skonfliktowanych czasach brakuje nam luzu, poczucia humoru, w tym szczególnie umiejętności śmiania się z siebie. No ale cóż, każdy z nas ma jakiś słaby punkt, jak ktoś na niego nadepnie to nie jest nam do śmiechu ;)

Opublikowano

Jest kontrowersja na koniec i tym razem bez zbędnych wulgaryzmów, a tak jakby lekko wulgarnie i zaczepnie. Jest w tym pomysł tego nie neguję nawet partycypuję, dostrzegam też tęsknotę za Artomiukiem ;) 

 

Pan Ropuch 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ci, którzy tak głośno krzyczą, że nie wierzą, tak naprawdę chyba bardzo boją się swojej niewiary. I szukają wsparcia kogoś, kto też nie wierzy. Tak myślę.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @violetta Tak, byłoby to coś, nie przeczę :))
    • @Anatomia Venus     ciociu, słabe są te teksty które piszesz.     spadaj.      
    • @Berenika97

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • W sieci pajęczyny, dzieci jak ofiary, Klik, wysłany strach — wirtualne tortury, Uśmiech fałszywy w oku drży z rozpaczy, Każdy sekret ich krzyczy, lecz nikt nie słyszy.   Zmuszeni do kamer, ciała jak kartki, Zdjęcia i filmy — narzędzie okrutnej sztuki, Szept „zrób to, inaczej nikt cię nie uratuje”, Ręce drżące w ciemności, młodość w pułapce.   Szantaż jak nóż wbity w niewinne serce, „Twoje sekrety są nasze” — zimny głos wkracza, Dzieci w klatce cyfrowej, bez ucieczki, Każdy klik to gniew, każda chwila to strach.   Śmiech zniknął, zostaje tylko cisza, Nie ma nikogo, kto ochroni ich sny, Każdy ruch rejestrowany, każdy gest sprzedany, Niewinne ciała w walce, której nikt nie widzi.   Niech wiersz ten będzie krzykiem niewidzialnym, Niech gniew i ból zabrzmią w słowach jak młot, Dzieci to nie zabawki, nie cyfrowa zdobycz, Niech świat się obudzi, zanim będzie za późno.
    • @Migrena   Wiecie co, weszłam tu z ciekawości dla wiersza, a zostałam dla… socjologii portalu. Po kolei:  -Tymek wrzuca dwie długie, konkretne analizy: pokazuje, które metafory działają, które się dublują, gdzie tekst się rozmywa. Można się z tym nie zgadzać, ale to jest normalna krytyka warsztatowa – z cytatami, przykładami, propozycją cięć. -Migrena odpowiada najpierw całkiem ciekawym mini-esejem o wolności poezji – spoko, da się czytać. A potem jedzie w „prostaku”, „inteligencji ściany miejskiego szaletu” i żąda przeprosin. W sekundę z redaktora staje się samozwańczym dozorcą elegancji. -Viola z kolei startuje od miłego komplementu dla autora, żeby po chwili przejść do „zamknij dziób” i diagnozowania, kto tu „kracze dla przyjemności”. Z boku wygląda to tak, że jedyna osoba, która przez cały czas trzyma się tekstu, to właśnie Tymek. Reszta bardzo szybko porzuca wiersz na rzecz obrony towarzystwa i ustawiania rozmówcy do szeregu. Jeśli ktoś naprawdę wierzy, że „prawdziwa poezja” broni się dialogiem, to może nie jest najlepszym pomysłem:     A. wyciągać ciężką artylerię w stylu „prostak, przeproś i zamkniemy temat”,     B. nazywać normalną polemikę „krakaniem wrony”,     C. a potem jeszcze stawiać siebie i koleżankę jako „uznaną poetkę” ponad wszelką krytyką. Bo z perspektywy czytelnika spoza kółka wygląda to dokładnie jak to, o czym Tymek napisał w swoim wierszu (Między lajkiem, a ciszą) o towarzystwach wzajemnej adoracji: łatwiej przykleić etykietkę krytykowi, niż uczciwie odpowiedzieć na pytanie: czy ten tekst naprawdę potrzebuje aż tylu fajerwerków? Podsumowując: „Upojony zimą” ma momenty świetne i momenty przegadane. Tymek nazwał to po imieniu. Za to go tu grillujecie – nie za ton, tylko za to, że ośmielił się nie klaskać w rytm. I to, szczerze mówiąc, mówi więcej o kondycji tutejszej dyskusji niż o jego „inteligencji” czy „prostactwie”.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...