Ostatnie widzenie

[Dawid Rzeszutek]

Ostatnie widzenie

Szczytuje już czarne słońce - król trupów 
Czarny król - Słońce trupów
Na niebie bez ptaka i bez anioła 
Białe nietoperze - mgły mroków 
Zrzucają bandaże krwawiącym wulkanom 
Znicze wygasły zaraz przed Apokalipsą 
To już nie ta sama wieczność, to też inny grób
Ale wygasły te oczy beznadziei i chłodu 
Marmurowych i kapiących z kranów łez 
Już nikt nie podzieli się swym ciałem 
A chodzenie po wodzie, jak przed wiekami,
Stało się znów modne wśród czarnych kotów
Nocą jeżdżą na łyżwach po żyłach księżyca 
Czekając fontann, ostrych wytrysków 
Winowajcy, co sprzedałby się za gumkę 
A cień szans pokrywał całą planetę grzechem 
Gdy Słońc już nikt nawet nie pamiętał 

Krzyk niosło echo bezgranicznie i bezpowrotnie 
Krzyczał wszechświat naćpany i ukrzyżowany
Że przegrał dziewictwo nienarodzonej gwiazdy
I  po chwili wybuchł śmiechem, bo to koniec
Koniec początków, koniec końców, bez początku
I zniknął jak dusza, otwierając deko własnej trumny.