Mururoa

[Arsis]

 

(Z cyklu: Pacyfik – sen wiekuisty)

 

***

 

Spieniona nawała

naciera

na

… ląd...

 

Przemyka po wilgotnych, gładkich kamieniach słońce i zsuwa się w daleki odmęt

zarys

… białego obłoku…

 

Chłodny wiatr na twarzy,

w rozwianych włosach…

W nozdrzach intensywny

… zapach

soli…

 

… nieskończone falowanie ginie w kobaltowym błękicie

nieba…

 

Zamyka się we mnie, tworząc jakąś nową rzeczywistość, nowe widzenie

w migocie

jaskrawych refleksów…

… poza mną ― krajobraz skurczył się

i

poszarzał…

 

…

 

Jeszcze do tej pory wyczuwam ten ruch cząstek,

to wirowanie atomów, których blask tak bardzo oślepiał

i palił…

… wwiercał się

do

mózgu…

 

Czuję wciąż ten ból,

odnajdując trop

swojego dawnego wcielenia.

 

…

 

… zmieszane epoki, przeskakujące daty…

 

Gładzę palcami zdeformowane przedmioty, popękane ściany betonowych bunkrów

z rdzawymi,

pionowymi smugami…

 

… ciemno-brunatne bąble ― piętno nuklearnego piekła…

 

Poskręcane,

… … zbrojeniowe pręty…

 

…

 

Zatykam instynktownie uszy, lecz ―

to tylko huk pędzących fal,

które załamują się na opuszczonym, nasiąkniętym radiacją nabrzeżu…

 

Wszystko umarło, zapadło w sen wiekuisty.

Stało się przystanią dla zagubionych duchów, przepadających w dziwnej substancji

czasu.

 

Więc i ja ―

nie mogę być żywy.

 

… od dawna ―

… … nie jestem żywy.

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2017-03-18)

 

Mururoa – atol na Oceanie Spokojnym, wchodzący w skład Polinezji Francuskiej, w archipelagu Taumotu. W latach 1966–1996 był wykorzystywany przez Francję, jako poligon do testowania broni jądrowej.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 19 Maja 2020 przez Arsis (wyświetl historię edycji)