Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Piękne są polskie żonkile. Te pierwsze najżółciejsze,
w wiosny promienie ubrane, ja je zapiszę wierszem.
Na grządkach i rabatach poukładane wzory,
bahama yellow złocisty, a z brzegu kanarkowy.

 

Z rodziny amarylkowatych od francuskiego słowa,
jonquille- żółty narcyz w okwiatach i ozdobach.
Na zieloniutkim pędzie zakwita kilka kwiatów,
koronką wydzierganych poukładanych płatków.

 

Bursztynu bałtyckiego z zielenią Veronese’a,
figlarne baletnice, patrzę, aż dech zapiera,
przecieram ręką oczy, nie mogę się nadziwić,
jak każdy przykoronek napręża swoją kibić.

 

I wiosennego czaru song bananowy płynie,
umówmy się na spacer do parku, gdzie żonkile
wędrują kolorami, słońce je ciepłem złoci,
w zapachy czas ubrany smakujmy, bo nie wróci

MG 
 

Edytowane przez Maria_M (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Czuć wiosenną nutę ;-)

Pogodny wiersz.

Bardzo pozytywny i potrzebny.

Ładnie napisany.

Widać dbałość o formę i treść.

Pozdrawiam.

Opublikowano

@Maria_M nie lubię koloru żółtego, nie stosuję w swoich projektach. Tymczasem.... tutaj wszystkie jego odcienie, bardzo pozytywnie na mnie wpłynęły. Piękne metafory. Gratulacje

Opublikowano

Witaj - ja bardzo lubię  kwiaty a zwłaszcza łąkowe.

Kwiaty mają to coś  -  co człowieka podnosi na duchu.

Ślicznie dziś u ciebie.

                                                                                                      

                                                                                               Kwiecistych momentów życzę.

Opublikowano

@Morf Dzień dobry. 
Dziękuję za pozytywny komentarz:)))

Pozdrawiam

@Jacek_K  Mamy wiosnę, kwitną nie tylko żonkile, a nadzieja dla każdego może być inna, chcę powiedzieć, że nadzieja to sprawa bardzo indywidualna, niechaj każdy swoją tworzy z nadzieją spełnienia :))

Pozdrawiam i dziękuję za uwagę.

@Pan Ropuch Piękna piosenka:)

Podoba mi się Twoje skojarzenie:)

@Dag Lubię kolor żółty, tylko musi mieć odpowiedni słoneczny odcień. 
Dla takich komentarzy warto pisać:)

@CafeLatte Bardzo dziękuję. Miłego:))

@Waldemar_Talar_Talar Witaj Waldemarze. Miło Cię tu znowu spotkać.

Pozdrawiam serdecznie:)

  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wiersz sam sobie przeczy, bo niby niema rymu, a tu nagle łup! Jest! Z Bogiem pewnie tak samo... nic to, że w galerii.  Pozdrawiam. :)
    • Bardzo ładny teks, a te wszystkie nawiązanie dodają mu tylko smaku. Pozdrawiam. 
    • @Dekaos Dondi Natura potrafi się sama obronić. Soplowy sztylet jak niespodziewany cios i to taki na amen.  Mrocznie i zimnawo. Pozdrawiam !
    • Tekst powtórkowy?     Zaczął padać śnieg. Niebanalnie przymroziło tej zimy. Pierwszy płatek spadł mu na rękę. Pomyślał sobie: wszystko jest kwestią stanu. Tak naprawdę, to zmrożona woda. Jest nieszkodliwa. No chyba, że jest jej za dużo. Na przykład na dachu. Albo na powierzchni Ziemi. Tak luzem. Tam, gdzie jej nie powinno być. Może potopić to czy tamto. Jest jeszcze para woda. Cholernie może poparzyć.    Padało i padało.    Wybrał się do lasu. Podziwiać oszronione drzewa. Uwielbiał takie widoki. Wprost szalał za nimi. I jeszcze coś lubił.     Stał pod rozłożystym świerkiem. Otaczały go też inne, bardziej potężne drzewa. Gałęzie uginały się pod białym ciężarem. Nic dziwnego. Tu jeszcze trzymał większy mróz. Promieni Słońca dochodziło niewiele. Co jakiś czas słyszał odgłosy, osuwającego się śniegu. Lubił drażnić drzewa. Nie dawać im spokoju. Szarpać malutkie zlodowaciałe gałązki. Uważał, że to nic złego. Zwykła zabawa.     Złamał nieco grubszy konar. Miał z tym trudności. Był twardy jak kamień. Ale w końcu mu się udało. To tylko zwykła, nic nie czująca, cząstka lasu. Nie musiał się przejmować. Zabawa trwała nadal.       Właśnie schylił się po odłamaną gałązkę, by ją połamać bardziej, gdy usłyszał szelest. Nie zdążył uświadomić sobie, skąd dochodził. Z góry czy z tyłu. Poczuł niesamowity ból. Coś twardego i ostrego, utknęło w jego szyi. Głęboko i dokładnie. Ogarnęła go mroźna, wilgotna ciemność.     Po chwili, był zimnym trupem, leżącym na zimnej ziemi. Jasna twarz, widniała na biało – czerwonym tle. Zawsze czuł się patriotą.     *     Śnieg stopniał zupełnie. Tak jak ostatnie sople lodu. Nie pozostał najmniejszy ślad. Zgłoszono zaginięcie. Odnaleziono go po jakimś czasie. Miał dziurę w szyi. Śledztwo nic nie wykazało. Przede wszystkim, nigdy nie odnaleziono narzędzia zbrodni.  
    • @Deonix_ przyznam się bez bicia na dwa razy ale za to ze zrozumiem, już dawno nie czytałem baśni w których wszystko dobrze się kończy szkoda że ich tak mało powstaje. Z upodobaniem. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...