ja, my... parapet

[Natuskaa]

słabych ludzi porywa żal

za dniem nocą i żywiołami

zaginają im się paznokcie

jakby chcieli przytrzymać

na nich cały ciężar

wiszący pod parapetem

ja już nie pytam ich

dlaczego

 

 

 

lecz staję w oknie i patrzę

drzewa okrywa kwiecie

zagęścił się błękit

przyciskam do serca

każdy jeden uśmiech

który dziś poznałam

jak piegi na policzkach

odsłaniam

 

 

 

możemy tak być razem

a całkiem daleko

pod warunkiem że

zaakceptujemy minimum

konsumując wspólne

w tym stanie chwile

nie wypuszczając ich

na wicher

 

 

 

[Natuskaa]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Myślisz, że podzieliłam sobie ludzi i to jest tu najważniejsze? Zanim napisałam to powyższe najpierw pojawił mi się w głowie obraz. Patrzę przez okno na jakimś wielkim osiedlu, a w co po niektórych mieszkaniach ludzie wiszą na parapetach. Tak sobie myślę, że i mnie słabość w pewnym momencie dopadała, już się na ten parapet wybierałam za nimi, ale przypomniały mi się słowa jednej znajomej. Rozmawiałyśmy wtedy o zdrowym egoizmie czyli dbaniu o siebie, co wcale nie musi dotykać innych w żaden sposób. Jeśli oni chcą to niech sobie wiszą, ale w moim krajobrazie odnajduję coś poza nimi.

 

Dzięki i pozdrawiam:)