Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

krótki utwór na wiolonczelę

MIROSŁAW C.
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
MIROSŁAW C.

MIROSŁAW C.

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

 

Panie

jeśli mnie wezwiesz 

to pozwól

 

bym choć przez chwilę

znów był chłopcem z latawcem

na polanie

 

gdzie trawa zielona

swobodnie faluje

poruszana wiatrem 

 

obok stoją jodły strzeliste

niczym wieże gotyckie

niedokończone

 

pod jedną z tych wież

leży wiolonczela

w której moje prochy złożą

 

a dusza odchodząc

poruszy struny

i będzie słychać melodię

 

przepełnioną tęsknotą

za światem

którego nie zdążyłem zrozumieć

 

 

 

 

 

 

17
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Tomasz Kucina

Tomasz Kucina

Opublikowano
Opublikowano

To jest bardzo dobry wiersz, podoba mi się, nie jest przeszarżowany, przy użyciu dosyć oszczędnego słowa zbudowałeś głęboki przekaz, to umiejętność wyższego kalibru. Wolno zapytać? Jesteś na tyle dojrzały, że nachodzą ciebie aż takie głębokie rozważania? Jeżeli nie masz życzenia odpowiadać, pomiń to pytanie.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Luule

Luule

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dołączam do fanów tego wiersza:) cały wiersz prowadził mnie lekko i miło, ale końcówka została i wybrzmiewała echem jeszcze jakiś czas, zresztą tak jak melancholijnie brzmi wiolonczela. Bardzo fajny tytuł, choć smutny, gdy skupić się na słowie 'krótki'. Że to wszystko za szybko się odegrało.

Sam pomysł na metaforę z wiolonczelą ciekawy, i choć rozumiemrozumiem.. to bardziej obrazuje mi się, zamiast samej wiolonczeli, futerał...

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Czarek Płatak

Czarek Płatak

Opublikowano
Opublikowano

Choć to zupełnie inna wizja to przypomniała mi ostatnie pożegnanie Huntera S. Thompsona :)

Facet kupił ogromne ranczo, a w testamencie zażyczył sobie, by jego prochy zostały wystrzelone w niebo z pomnika jaki stanął na tym ranczu. Była ogromna impreza i fajerwerki. Wiem, to nie subtelne tony wiolo, ale skojarzenie i tak się pojawiło. 

A na zdięciu Hunter S. Thompson ostatecznie przechodzi do wieczności. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnie komentarze

    • Starzec
      I tak bywa

      Przez Starzec · Opublikowano

      z dwóch słów jednego nie ulepię zbyt mało danych czekałem tyle dni może podobnie jak ty czekałaś cisza mówi wiele ostatni akord nie poczeka
    • Witalisa
      Sprinterka

      Przez Witalisa · Opublikowano

      @violetta - pytanie, czy poezja jest kobietą?
    • Natuskaa
      (szczurze... NIE)

      Przez Natuskaa · Opublikowano

      Szczury cywilizacyjne, pozamykane w klatkach, o metrażu zadanym z wielkiego stołu, nieskończenie zaopatrzonego. Tresowane od najmłodszych lat, w grupie, społeczności... w obliczu wyzwań. Poruszające się po korytarzach z których nie ma odwrotu. Po wąskich uliczkach labiryntu skonstruowanego z chirurgiczną precyzją tak, żeby szczury nie przeszkadzały, a pchały wózek rozwoju wszystkiego co jest poza nimi. Niby nie mają na nic wpływu, a jednak... wpływają na całokształt otaczającej ich cywilizacji i bardziej niż im się wydaje, wpływają na swój los. Na pozór jest bezpiecznie, ale one nie czują się pewnie. Wietrzą podstęp – szukają kamerki za zegarem, podsłuchu pod blatem. Ich nawyki przechodzą w przyzwyczajenia, a przyzwyczajenia w ciągły brak zaufania wyniesiony tym samym dosyć wysoko w hierarchii ważności, nieważności, a jednak... na podwyższenie. Dla złagodzenia objawów stresu funkcjonalnego, dobudowano im otwarte przestrzenie zwane balkonami, tymczasem one nadal w klatkach przywierają do ścian, bojąc się wychylać. Kiedyś było inaczej, były pewne nienaruszalności swoich małych tajemnic życia rodzinnego, jednak odkąd odkryły, że cywilizacja to zdradzieckie urządzenia, które dostosowują się do warunków  i proponują im podaż, zależną od ich ciekawości... teraz nawet dom wydaje się działać niekorzystnie, wręcz zabija w nich chęci do kreowania własnych popytów. Szczury uciekają więc w kanał. Ich jedyne, naprawdę własne miejsce to sny. Ale czy na pewno? Nie koniecznie. Tam bowiem są wentylowane mikroplastikiem, karmione nim przez każdy otwór w ciele. Szczury przesiąknięte sztucznością bez przerwy obalają starych i szukają nowych przywódców, kogoś kto pokaże im jak w tym żyć, gdzie stawiać stopę żeby przetrwać. A po co? Nie wiadomo.    
    • Corleone 11
      Dzisiaj (3)

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      Kwiatuszku, dziękuję za wizytę i czytanie. Miło mi spotkać się z Twoim czytelniczym uznaniem.     Pozdrawiam serdecznie.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Corleone 11
      Dzisiaj (2)

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      Kwiatuszku, dzięki wielkie za odwiedziny, czytanie i uznanie. Miło mi Cię gościć.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

           Pozdrawiam serdecznie.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...