Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

krótki utwór na wiolonczelę

MIROSŁAW C.
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
MIROSŁAW C.

MIROSŁAW C.

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

 

Panie

jeśli mnie wezwiesz 

to pozwól

 

bym choć przez chwilę

znów był chłopcem z latawcem

na polanie

 

gdzie trawa zielona

swobodnie faluje

poruszana wiatrem 

 

obok stoją jodły strzeliste

niczym wieże gotyckie

niedokończone

 

pod jedną z tych wież

leży wiolonczela

w której moje prochy złożą

 

a dusza odchodząc

poruszy struny

i będzie słychać melodię

 

przepełnioną tęsknotą

za światem

którego nie zdążyłem zrozumieć

 

 

 

 

 

 

17
Tomasz Kucina

Tomasz Kucina

Opublikowano
Opublikowano

To jest bardzo dobry wiersz, podoba mi się, nie jest przeszarżowany, przy użyciu dosyć oszczędnego słowa zbudowałeś głęboki przekaz, to umiejętność wyższego kalibru. Wolno zapytać? Jesteś na tyle dojrzały, że nachodzą ciebie aż takie głębokie rozważania? Jeżeli nie masz życzenia odpowiadać, pomiń to pytanie.

Annie

Annie

Opublikowano
Opublikowano

Obraz bardzo surrealistyczny, przez wiolonczelę.

Wiolonczela kojarzy mi się z prześliczną wiolonczelistką za sprawą piosenki Skaldów.

Czy jakaś wiolonczelistka coś tu namieszała ? :)

Pozdrawiam.

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Nie wolno nam kisić lajków na takie etiudy! ;)

Kilkadziesiąt słów kilkanaście wersów a wydawać by się mogło, że zaczerpnięte ze studni życia bez dna. Muzycznie dopowiem sobie resztę komentarza.

 

 

pzdr

Edytowane przez Gość (wyświetl historię edycji)
Gość Franek K

Gość Franek K

Opublikowano
Opublikowano

Piekny klimat wyczarowałeś. Ciekawe jaka by to była melodia...

Luule

Luule

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dołączam do fanów tego wiersza:) cały wiersz prowadził mnie lekko i miło, ale końcówka została i wybrzmiewała echem jeszcze jakiś czas, zresztą tak jak melancholijnie brzmi wiolonczela. Bardzo fajny tytuł, choć smutny, gdy skupić się na słowie 'krótki'. Że to wszystko za szybko się odegrało.

Sam pomysł na metaforę z wiolonczelą ciekawy, i choć rozumiemrozumiem.. to bardziej obrazuje mi się, zamiast samej wiolonczeli, futerał...

Pozdrawiam

Czarek Płatak

Czarek Płatak

Opublikowano
Opublikowano

Choć to zupełnie inna wizja to przypomniała mi ostatnie pożegnanie Huntera S. Thompsona :)

Facet kupił ogromne ranczo, a w testamencie zażyczył sobie, by jego prochy zostały wystrzelone w niebo z pomnika jaki stanął na tym ranczu. Była ogromna impreza i fajerwerki. Wiem, to nie subtelne tony wiolo, ale skojarzenie i tak się pojawiło. 

A na zdięciu Hunter S. Thompson ostatecznie przechodzi do wieczności. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wiesław J.K.
      Boże szelmów... pobłogosław króla cz.8

      Przez Wiesław J.K. · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Simon Tracy "Kara śmierci jest wciąż stosowana w wielu krajach na świecie, w tym w Chinach, Iranie, Arabii Saudyjskiej, Egipcie i Stanach Zjednoczonych. W 2023 roku w Iranie odnotowano znaczący wzrost liczby egzekucji, a Arabia Saudyjska również przeprowadziła ich dużą liczbę, przy czym dane z 2024 roku wskazują na najwyższą od ponad 30 lat liczbę egzekucji w tym kraju. W 2022 roku wznowiono wykonywanie kary śmierci w Afganistanie, Kuwejcie, Mjanmie, Palestynie i Singapurze."  -  Google.com
    • violetta
      Poranek, który Oskarża.

      Przez violetta · Opublikowano

      @Migrena będę już zdrowa do końca życia:)
    • UtratabezStraty
      Przygoda z moją idealną żoną (Przygoda idealnej kobiety) IV

      Przez UtratabezStraty · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Berenika97, bardzo ciekawa analiza, nawet tak ciekawa, że nie jest mi łatwo z nią dyskutować, ale jednak spróbuję. "Nie jest to nudny tekst, chociaż lekki ton, niemal farsowy, może wydawać się nieadekwatny do powagi sytuacji. Ale rozumiem, że to Twój zamysł." A ja sobie pozwolę nie zgodzić się albo nie do końca zgodzić się z twoim twierdzeniem o lekkim, farsowym tonie. Zakochanie Marka jest przecież jak najbardziej poważne, chciałoby się rzec, że jego wariactwo wynikające z tego zakochania także jest czymś poważnym. Weź na przykład taki fragment:  "- Aguś, od kiedy tu się znalazłaś, w naszym małżeństwie zrobiło się jakoś ciekawiej, przez to, że państwo pod postacią wyroku skazującego się niejako wdarło się do naszego małżeństwa. "   Marek się w tym powyższym fragmencie ekscytuje się tym, że...Agnieszka nie należy tylko do niego, że w jakiś sposób należy także do państwa. Pojawia się tu więc w pewnym sensie myśl propaństwowa, trochę na przekór twojemu twierdzeniu o "lekkim, niemal farsowym tonie", który "może wydawać się nieadekwatny do powagi sytuacji". Ale może jest coś na rzeczy w twoim twierdzeniu o tym lekkim tonie, który może wydawać się nieadekwatnym  do powagi sytuacji. Mi się taka lekkość kojarzy z etosem szlacheckim, z taką szlachecką dumą, która w tego typu sytuacjach nakazuje, żeby nie okazywać przygnębienia, lecz zawsze mieć głowę do góry.      
    • Simon Tracy
      Ekshumacja

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Moimi planami. Piekło się wybrukowało. Moje chęci zginęły w wielkim potopie, wysokoprocentowej fali. Moje słowa, ugrzęzły w pisanych natrętnie listach i błahych wierszach. Miłość, ją zamurowałem w zatęchłej zgnilizną piwnicy bez okien. Wygodne jest życie samotnika. Telefon milczy. Przyjaciele omijają Twój adres, idąc ku tym, którzy zastąpili Twe miejsce przy ich boku. Ludzka mowa staje się denerwującym dodatkiem, letnich, skwarnych minut zmierzchu. Jak muchy podniecone do granic szaleństwa, bzyczące na świeżym zezwłoku psa. Spęczniałym i sinym od gazów rozkładu. Z wywalonym, spomiędzy rozwartych szczęk, szorstkim jęzorem. Porzuconym w rowie przydrożnym, mulistym lekko i ukwieconym, rozplenionym po ugorach jak zaraza mleczu. Oni mają swoje życie we własnych, pewnych dłoniach. Chwytają nimi dzień i noc. I deszcz i śnieg. Jednako bawią ich swymi odosobnionymi barwami szczęścia, wszystkie dni tygodnia. Potrafią czerpać wszystko co najlepsze z życiowej esencji i dawać choć cząstkę siebie innym. A Ty? Możesz jedynie uciec w koszmarny sen. Łóżko jak trumna. Wysadzana książkami i brudnymi, znoszonymi ubraniami. Świerszcze grają ostatni tej nocy nokturn. Znów w półśnie umęczonym. Wyobrażałem sobie piękne życie. I tylko pytania. O przeszłe i przyszłe cierpienia. Wychodzisz z domu pewnym krokiem. Starasz się być jak inni. Lecz, wrócisz za kilka minut pod sam próg. Nie umiesz żyć. W świecie ludzi. Więc trumna czeka. Nie krzyczy i nie pyta. Nie ocenia i nie próbuje zmieniać. Nie boi się Twoich napadów agresji i paniki. Najlepiej będzie jak się położę. Prześpię egzystencję ludzkości. Gdybym jakimś cudownym trafem tym razem umarł. Zanieście mnie po prostu na cmentarz.
    • Filmoosh
      Muzyka

      Przez Filmoosh · Opublikowano

      Muzyka, przez ucho, umysł - do języka.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...