Kołyska zgnilizny

[Dawid Rzeszutek]

Kołyska zgnilizny

 

Kołysząc zgnilizny rozbestwione dziecię,
robaka, co drążyć ma rozum tego świata,
czuję dreszcz, jak wgryza się w przejęcie,
w orgazm wieńczący zwykle robotę kata.

 

Smród wybucha wokół fajerwerkami cudu,
w nozdrzach rozkochanych w tym upadku,
gdy robaki wychodzą z kołyski marnej spodu,
jak szczury z płomieni tonącego tu dostatku.

 

A miłość rośnie, gdy dziecię się nam rozkłada,
gdy czuje, że zbawcą ludzkości nie będzie
i też nieszczęście gnije, wiarę w nim pokłada,
a kochać już zaczyna z ostatnich dni orędzie.

 

Urośnie końca świata nam wnet jutrzenka
i też dojrzeje ogniwa rola jego permanentna,
a czeka już nań goryczy upadku kochanka
- ta zagłada, co spieszna i w rany majętna.

 

Autor: Dawid Rzeszutek