Trumienne lokomotywy - uwolnienie

[Dawid Rzeszutek]

Trumienne lokomotywy - uwolnienie

 

Niech wydadzą okrzyk ostatni gwiazdy lokomotyw,

a supeł Gordyjski od środka wybuchnie w karocy.

To uczuć ostatni zgniły owoc i świetlisty negatyw,

co zabija przy świecy ciemne tkanki martwej nocy.

 

Jakby pędzącą gwiazdę przez grzechy napędzaną.

Jak lokomotywę z wymiaru raju, gdzie same wrzaski. 

I w krematorium zmierzchu żonę snu w róż odzianą. 

Aż rzuciłem miłosierdziem w nagłe obłędu oklaski.

 

Dzisiaj finalną wolą torów stalowych jest męczarnia,

przeklętej przyszłości przez cichych braci opactwo.

Jej ostatni jęk to poezja dla serca i śmierci latarnia, 

aż w mojej jaźni rodzi się tęcza i mary dziedzictwo.

 

Deszcz wnet stuknął w trumnę porzuconą na niwach,

a obłoki puste są, jak portfel co zaprzestał karmienia.

Do pnia przybite sztyletem serce szpera w archiwach,

wtem życie mi bilet ostatni drukuje i złoto uzupełnia.

 

A kosmiczne gwiazd pociągi, te ciągotki parowozów,

przywodzą na myśl szczytowanie w nas niespełnienia

i pobyty w piekielnych cierpieniu i śmiechu kołchozów,

Jak dobrze, że dziś doznam znów z celi dni uwolnienia.

 

Autor: Dawid Rzeszutek

Edytowane 27 Lutego 2020 przez Dawid Rzeszutek (wyświetl historię edycji)

[Sylwester_Lasota]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Deszcz wnet stuknął

Deszcze wnet stukną

Deszcz wnet stuknie

???

Poza tym nawet nieźle, chociaż pod koniec nieco się zaplątałem w czytaniu.

Pozdrawiam