Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Pokolenie ‘82

ten_ktorego_nie_bylo
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

ten_ktorego_nie_bylo

ten_ktorego_nie_bylo

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Ponad dziesięć lat w wolnym kraju
Z wpojoną nienawiścią do czerwonych tulipanów
Zmiany na gorsze są w polskim obyczaju
Bo u steru grupa walczących klanów

Jako leśna zwierzyna w dziczy
Tak i oni gonią bez celu
Każdy obce krzywdy liczy
I zagryzają się bo jest ich wielu

Kąśliwe słowa złowrogie uwagi
I narzekania że puste kieszenie
Tacy są ludzie pełni powagi
Niechaj resztą będzie milczenie

Tak się zrodziliśmy my– pokolenie osiemdziesiąt dwa
Zrodzeni z idei i oszukani
Bo dziś nawet milczą słowa
Razem ze sztandarami pochowani

Jako Arturowie stoimy na tej arenie
Ale nikt już nas nie słucha
Na krzyki nasze echem odpowiada milczenie
Lub zagłusza nas gwar co jeszcze silniej wybucha

My pokolenie osiemdziesiąt dwa
Nie mamy nic poza samotnością
I jeszcze papieros wódka trawa
Wy! wy to nazywacie miłością

Daliście nam euro i dolary
Daliście rodziców wracających w światłowodzie
Daliście dwa gigaherce wiary
I pozwalacie nam zasypiać o głodzie

I jeszcze jedno nam daliście
Te brudne kanały w których żyjemy
Tak się na nas zemściliście
Za to że nie jesteśmy tacy jacy chcemy

Chcemy nie być romantycznym duszami
Przepojonymi nienawiścią dla świata
Chcemy nie być zagubionymi szaleńcami
I nie odlecieć gdzie duch odlata

Lecz już za późno bo nas zabiliście
My pokolenie osiemdziesiąt dwa już nie żyjemy
Czekamy na czas gdy opadniemy jako liście
Już po wszystkim – my o tym wiemy

Michał_Zawadowski

Michał_Zawadowski

Opublikowano
Opublikowano

aj....

jeśli to jest pokolenie'82, to zaczynam się bać, co wymyśli pokolenie '85 czy '90. tendencja z pewnością jest spadkowa.

najgorsza jest ta charakterystyczna postawa winiąca innych za to jak jest.
poza tym po co te dramatyczne sformułowania: "zabiliście nas" "zemściliście się na nas" itd.?!
to wygląda fatalnie.

nie....

pozdrawiam
MZ

Emalka

Emalka

Opublikowano
Opublikowano

jestem z pokolenia 82'... urodzilismy sie w chwili gdy na półkach nie było nic prócz octu, a umrzemy w dobrobycie z pustymi kieszeniami... szóst i siódma zwrotka zrobiły na mnie wrażenie..Pozdrawiam

ten_ktorego_nie_bylo

ten_ktorego_nie_bylo

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Do MZ
Mam prawo domagac sie czegos wiecej skoro ktoś dal mi tu zycie. Wierze iz swoim dzieciom dasz cos wiecej niz tylko zycie i nie pozostawisz ich na laske losu.
Nie zrzucam odpowiedzialnosci na nikogo - ten wiersz nie jest o tym jak radze sobie w zyciu, jak sie dostosowałem - byc moze napisze o tym innym razem.
Dzieki za uwagi.Pozdrawiam

aneta michelucci

aneta michelucci

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ten wiersz jest o tym! Jak radzę sobie w życiu [raczej, nie radzę... ponieważ, śpię, tak jak mi pościelono !!! nie starając się, nie przejmując..." mam wszystko gdzieś"], jestem bierny, patetyczny i nawet nudny...jak wiersz! to, nawet nie-bunt... ot, takie sobie, psioczenie !
pozdr. aneta
  • 2 miesiące temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Roma
      ziemia

      Przez Roma · Opublikowano

      w niej masz drogi mleczne pokłosiem wydeptane - tu historia z korzeni w niepewność wyrasta. w niej masz ścieżki dopiero co w rosie skąpane - nie minie nawet chwila, a czas je zawłaszcza.   jest tak wyjałowiona (krucha, ślepa, głucha) monokulturą pragnień i błędów tętniących, pusta leży w bezruchu, milczy i nie słucha cichych szeptań i krzyków w koronach szumiących.   choć tak bardzo zmęczona, zasnąć nie potrafi, wciąż zakochana w niebie, z gwiazd wzroku nie spuści, będzie mu czule śpiewać przyziemne piosenki - może ją pokocha, tym marzenie jej ziści.   podszyta marzeniami bladoróżowymi, jedwabnymi nićmi i słodkim wiciokrzewem, użyźni swe zmysły, rozsieje uczuciami, odurzy zapachami i wilgotnym ciepłem.  
    • Arsis
      W mozaice szeptów

      Przez Arsis · Opublikowano

      (Ojcu)   Wiesz, stoję tutaj. W tej trawie wysokiej. W słońcu. W tym rozkwieceniu bujnym i tęsknym.   W tej melancholii rozległej jak czas. W tym ogromie cichym sen głęboki otwiera powieki. I śnię tym snem potrójnym zamknięty. Tą duszną godziną upalnego lata.   Chwieją się wiotkie gałęzie. Łodygi. Źdźbła łaskoczące łydki.   I wszystko to szumi, gęstnieje. Oddycha niebem rozległym. Kobaltowym odcieniem przeciętym smugą po odrzutowcu i z białą gdzieniegdzie chmurą, obłokiem skłębionym …   W powietrzu kreślę tajemne symbole, znaki. Lgnę ustami do kory drzewa. Całuję. Namiętnie. Jak usta kochanki niewidzialne, drzewne. Liściastą boginię miłości.   Wnikam w te rowki słodkawe i lepkie od soku, czując na końcu języka tężejące grudki.   Układam zdania zapadnięte do środka, zamknięte a jednocześnie przeogromnie rozległe jak wszechświat. Jak unicestwienie. Zaciskam powieki. Otwieram… Mrugam w jakimś porywie pamięci.   Widzę idącego ojca, poprzez odczuwanie w nim tej powolności elegijnej (taką jaką się odczuwa we śnie)   Idzie powoli w wysokiej trawie. W łanach rozkołysanego morza z dłońmi złączonymi mocno i pewnie.   I rozłącza je nagle w mozaice szeptów, rozsuwając w tym złotym rozkłoszeniu zbożność i wiatr. I znowu w słońcu, i w cieniu. Za tym dębem, za kasztanem.   Za samotną w polu topolą. Chwieją i smukłą. jak palec na ustach Boga.   Idzie powoli, odchodząc. I pojawia się na chwilę, by zniknąć znowu za jakimś krzewem, co mu zachodzi znienacka drogę.   I znowu, ale w coraz większym oddaleniu. Za kępą pachnącą, za tym drżącym ukołysaniem maleńkich kwiatków, które mu spadają na głowę białym deszczem. Za jaśminem, który tak kochał za życia.   Twarz przesłaniam dłonią, szczypiące oczy, bowiem uderza mnie oślepiający promień słońca. Znienacka.   Otrząsa się w prześwicie z szeleszczących liści w powiewie. Lecz po chwili robi się duszno i cicho. Jakoś tak tkliwie. Ojciec zniknął, zapadł się. Rozpłynął, gdzieś w rozkojarzeniu sennej melancholii.   Na piaszczystej ścieżce pociętej cieniami gałęzi. A jednak był tu kiedyś i żył jeszcze. I żyje...   Jestem jedynym świadkiem tej manifestacji. Tego przemknięcia niematerialnego zrywu zakamuflowanego przed światem.   I mimo że jestem bez miejsca i przeznaczenia, notuję każdy błahy kształt. Każdy nawet zarys, który jest w czyimś zamyśle jedynie nic nieznaczącym szkicem.   W chmurze spopielałej. W nadciągającym snopie deszczu.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-06-24)    
    • wierszyki
      Dekalog V

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Ciekawe, czy innych książkach też będzie.  Pzdr

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        (dla Raskolnikowa Sonia po prostu była święta, ale dawno czytałam).
    • Nefretete
      Prawdziwe światło nigdy nie kłamie!

      Przez Nefretete · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Rafael Marius dziękuję. Pozdrawiam Was serdecznie, ale nie końcem, lecz początkiem, który wskazał mi drogę , co dalej muszę robić!  Zresztą, nie pominąłem przesłanek z jego podpowiedzi , jakie pozwalają odkrywać to, co zostało nieodkryte albo zatajone!?   Więc zaczniemy od tego, czym jest język światła i cienia?            

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        !!!!   Interpretację już mam!              
    • Wiesław J.K.
      Dekalog V

      Przez Wiesław J.K. · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Bcmil Czytając powyższe przypomniał mi się film z Jet Li Kiss of the Dragon (2001).   

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...