Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

 

 

mamo

dlaczego wisisz tak cicho?

 

proszę

powiedz coś do mnie

 

chcę usłyszeć twe słowa

 

przecież umiałaś tak zawsze pocieszyć

przytulić

pogłaskać

do snu ucałować

 

pamiętasz piosenkę co mi śpiewałaś

tam ludzie dla ludzi byli kochani

lecz też pamiętam smutne twe słowa

zdarzyć się może że ktoś cię zrani

 

do dziś wspominam spacer wśród kłosów

w górze skowronek zwyczajnie śpiewał

zbierałam dla ciebie modraki błękitne

chciałam ci wręczyć kawałki nieba

 

słońce świeciło było tak pięknie

wtem usłyszałam słowa niechciane

chociaż bolało naprawdę mocno

wciąż w moim sercu są zachowane

 

znowu tu stoję

choć sama nie jestem

nie zapomnę cię ani razu

wielu się o mnie troszczy i kocha

lecz ty spoglądasz

tylko z obrazu

 
Opublikowano

Witam - też się przeraziłem tytułem no ale 

potem się ucieszyłem.

Boli czytać taki wiersz  - ale nikt nie gwarantował

że życie to tylko miłe  chwile.

                                                                                                         Uśmiechu życzę.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie rozumiem powyższej strofy, tzn. nijak nie mogę sobie jej zinterpretować. Ten tytuł, w stosunku do treści, wydaje się być trochę niesmacznym żartem, bo, prawdopodobnie jak u innych, wywołał u mnie konkretne skojarzenie, ale, w sumie, myślę, że jest do przyjęcia. Poza tym okey.

Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak, myślę, że to mogłaby być najlepsza, jeśli można tak w tym przypadku powiedzieć, interpretacja. I wtedy wszystko się zgadza. I tytuł i ta nieszczęsna strofa, którą cytowałem powyżej. Myślę, że w niej mogłoby być "słowo niechciane", wtedy w następnej można napisać "wciąż moim sercu jest zachowane". Myślowo podążałem w tym kierunku, ale jakoś mocno broniłem się przed myślą o samobójstwie matki.

Dzięki Jacku za podpowiedź

Pozdrawiam

Opublikowano

@Alicja_Wysocka  →Dzięki za komet → Pozdrawiam

@Waldemar_Talar_Talar →Dzięki → Tekst można różnie rozumieć. Pozdrawiam

@Sylwester_Lasota →Dzięki:) →Nie lubię pisać jednoznacznie. Dziecko na początku mogło patrzeć na wiszące zdjęcie i jako dorosła, też na ten sam... obrazek. A matka na łące mogła jej powiedzieć, że np: jest chora i chyba umrze ( lub co gorsza, że jej nie chce). Specjalnie nie napisałem, co powiedziała.

Zdjęcie też wisi cicho. Pozdrawiam.

@Jacek_Suchowicz →Dzięki → A mogło być tak, jak rzekłeś. Pozdrawiam.

P.S.→Coś mieszam, bo wszystko na jednym:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Myślę, że wszyscy pierwsi komentujący, łącznie ze mną, tak odebrali wiersz, stąd ta ulga pojawiająca się w komentarzach, ale Jacka interpretacja scala wszystkie elementy w jedną logiczną całość, niestety. Wtedy wszystko nabiera sensu: tytuł, zwrotka, o której wspomniałem i cały przebieg zdarzeń. Może tutaj to tak daleko nie odbiega od autorskich założeń, ale przekonałem się nieraz o tym, że czytelnicy potrafią wyciągnąć z tekstów treści, o napisanie których ich autorzy nawet się nie posądzali :). Tutaj "słowa niechciane" jest bardzo silną sugestią. Dlatego napisałem, że jeśli chcesz poprowadzić czytelnika w kierunku takiej interpretacji, jaką podał Jacek, to bardziej na miejscu było by "słowo niechciane" (chociaż żadnemu dziecku nie życzyłbym usłyszenia takiego newsa, nawet gdyby to była prawda). Taki zapis też nie wyklucza innych możliwości interpretacji, a przy tym wydaje mi się bardziej poprawny. Jeśli jednak nie chcesz popychać odbiorców w tym kierunku, to myślę, że też coś z tym trzeba zrobić, bo nawet to jak jest teraz, też działa, co Jacek udowodnił swoim komentarzem.

Jeszcze jedna rzecz, która przemawia za zmianą, słowo "słowa" pojawia się w tekście trzy razy. W tym dwa razy w sformułowaniu "twe słowa". Twe ogólnie jest teraz be, czyli staramy się go unikać na korzyść twoje. Też należałoby coś z tym zrobić, moim zadaniem.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Profesor Zakrzeńska pożegnała dziewczynę, ale ta była już prawie za drzwiami. W pociągu Karolina wyjęła książkę, ale nie mogła się skupić na czytaniu. Tym bardziej, że dwaj współpasażerowie głośno komentowali nowe doniesienia ze Stanów Zjednoczonych. Prezydent Ronald Reagan właśnie złagodził sankcje gospodarcze wobec Polski. Pierwszy z mężczyzn twierdził, że to dzięki wizycie papieża. Drugi natomiast upierał się, że to przez zniesienie stanu wojennego. Dziewczyna niechcący musiała słuchać tej dyskusji. Ale gdy pociąg zbliżał się do celu, wróciła myślami do wizyty na plebanii. Targały nią ambiwalentne uczucia. Z jednej strony cieszyła się, że uzyska dostęp do źródeł, ale z drugiej - zaczęła się coraz bardziej obawiać pastora i wizyty w obcym dla niej wyznaniowo świecie. Była coraz bardziej zestresowana. Ciągle tłumaczyła sobie, że przecież jej tam „nie zjedzą”, może nie będzie traktowana jako intruz? Wysiadła na stacji i skierowała się w kierunku parkowych alejek. Po pięciu minutach zobaczyła okazały budynek. „To pewnie plebania”, pomyślała z bijącym coraz szybciej sercem. Z daleka widziała poniemiecki, o ciekawej architekturze gmach, pomalowany na jasnozielony kolor. W miarę zbliżania się coraz wyraźniej słyszała jakiś harmider i podniesione głosy. Pokaźna grupa kobiet i mężczyzn stała przed wejściem do domu pastora, tak jak przed sklepem w czasie „wyrzucania towaru”. Karolina zupełnie nie spodziewała się takiego widoku. Zaczęła, przepraszając wszystkich, przeciskać się do drzwi frontowych. - Halo, a gdzie się to panienka pcha?! Co nie widzi kolejki?! A zapisana jest?! – gardłowała jakaś kobieta trzymająca kartkę papieru. - O! To już obcy tu przyjeżdżają po dary. U nas w Polecku jest dużo potrzebujących! - odezwał się starszy mężczyzna.
    • @Jacek_SuchowiczDziękuję! Bardzo fajnie wyszło. :)
    • @Naram-sin Z tą różnicą, że chirurg tnie, żeby naprawić. Poeta tnie, żeby odsłonić. I nie każda rana ma być „estetyczna”. Czasem musi być brutalna, nieprecyzyjna, rozedrgana — bo taka jest prawda, którą wydobywa. Jeśli poezję sprowadzasz do skuteczności narzędzia, to może i potrafisz rozpoznać dobry lancet — ale nie poczujesz, co dzieje się pod skórą. A dla mnie to tam — właśnie tam — zaczyna się literatura. Możemy się różnić w podejściu. Ale nie myl chirurgii z krzykiem serca. To nie sala operacyjna. To krwawiąca dusza. @Naram-sin pisz śmiało co chcesz ale ja..... bo jadę samochodem 
    • @Naram-sin Dobrze, ale i tak nie bardzo wiem, która :)
    • Dwa koguty na jednym podwórku - ale oba mają piękne kolorowe pióra. Wychodzę, bo nie cierpię piór :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...