Wiosenny świt

[Bellord]

I znów złocista forsycja,

swe roztacza łany.

Dzisiej w końcu rozpoczyna,

żywot swój przerwany.

 

I znów zakwitłych jabłoni,

białe sypią śniegi.

Łzę zaranną ronią na toni,

drzew zbitych w szeregi.

 

tutaj pośród błogiej głuszy,

słychać jak opada pył.

Ledwie zając się poruszy,

momentalnie ciszę zbył.

 

A gdy morfeusz do objęć swych woła,

i gdy snem widzenie zamroczy.

Śmiało udaj się na jego pola,

aby skryć za powiekami oczy.

[Magdalena]

W ostatniej zwrotce dziwnie przyśpieszyło, pozdrawiam

[Sylwester_Lasota]

Wiosennie się zrobiło, ale ostatnia zwrotka rzeczywiście jakby wyrwana z zupełnie innej bajki.

Pozdrawiam :)

[Deonix_]

Bardzo dobry tytuł.

Treść obrazowa, aczkolwiek ta ostatnia zwrotka jakby rzeczywiście z innej parafii.

A język - mam wrażenie że wystylizowany i archaiczny, taki niezbyt mój,

ale może to właśnie czyni ten utwór nietuzinkowym (?) ;p

(...)"zaranną ronią" (...) ustawione blisko siebie brzmią dla mnie jakoś tak dziwnie...

Ale jest w tym tekście coś, co zatrzymuje.

 

Pozdrawiam,

 

D.

Edytowane 28 Listopada 2019 przez Deonix_ (wyświetl historię edycji)

[iwonaroma]

Dzisiej to jednak nie to samo co dzisiaj,  a Morfeuszowi należy się wielką litera :), zwłaszcza w sytuacji próby stylizacji.