proszę pani, proszę pana ...

[Messalin_Nagietka]

W Polsce miast jest aż po szyję
w jednym z nich trubadur żyje
co dzień włóczy się z gitarą
po ulicach – z boską wiarą,
że jak Dylan w Ameryce
będzie dany mu w muzyce
posmak szczęścia, fani, fanki,
a na razie do rąbanki:
proszę pani, proszę pana
czy wyglądam na Dylana?

Na ulicy pchli zarobek,
tak też żyje się na dobę,
na pół kromki i łyk piwa,
inny patrzy i używa,
śmiejąc się z wariata, który
wali bez pamięci w struny,
posmak szczęścia w wyobraźni,
może z niego jest kto ważny?
proszę pani, proszę pana
czy wyglądam na Dylana?

Ech, tam Polska, muszę śpiewać,
aby doszła pieśń gdzie trzeba,
by trubadur z tego bagna
wreszcie trafić mógł do radia,
by go ludzie docenili,
nie na próżno tak się sili,
na Dylana nutę piosnka
po przechodniach wali kostkach,
proszę pani, proszę pana
czy wyglądam na Dylana?

[Franek Klimek]

Może nie mieć nic z Dylana,
byle zawył "Oj da dana"
by go nie kusiła Unia
i by trafił do Torunia.
A przeżegnać sie potrafi,
to i do Radyja trafi.

ef