Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

To jesień tak działa...

A co do lęków, przypomniał mi się pewien dowcip:

 

Rozmawia dwóch kolegów:

- Wiesz, kiedyś strasznie się bałem potworów pod łóżkiem. Ale na szczęście trafiłem na psychiatrę, który mnie raz-dwa wyleczył!

- Co ty powiesz? Jak?

- Kazał odpiłować nogi od łóżka...

 

Może by więc zasypać piwnicę...?

 

Pozdrawiam

 

Opublikowano

Ciekawe te twoje zapasy( słoiki ) na zimę :)

Ciekawe, bo zazwyczaj w słoikach magazynuje się okruchy lata, słoneczne owoce, żeby w zimowe wieczory przypominały o lecie, rozgrzewały i wprowadzały trochę słońca. 

No ale cóż, może te twoje się szybko przeterminują i można będzie je wyrzucić na śmietnik?

Jak zwykle u ciebie Alicjo - wdzięczny wiersz, chociaż trochę smutny.

Pozdrawiam :)

Opublikowano

@Annie_M

Różnie bywa z kondycją psychiczną w życiu.

Co niektórzy są ,zaprawieni',  stąd  może bardziej wytrzymali z radzeniem sobie w życiu ze strachem, przeciwnościami,  podejmowaniem decyzji czy  troską o jutro.

Słodkie i słoneczne wspomnienia lata zawsze będą tylko okruchami

w porównaniu z niewiadomą przyszłością.

Dzięki za czytanie i komentarz :)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Opublikowano (edytowane)

@Alicja_Wysocka  Wita  serdecznie -   te twoje weny są super...

                                  Tylko pozazdrościć - śliczny słodki

                                   i przyjemny  z nutką smutku.

                                    I jak tu nie lubić twego pisania.

                                                                                                    

                                                              Fajnego  dzionka życzę.

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Marek.zak1 Marku będę zaszczycony proszę oprócz tomiku wierszy prześlij mi swój wybrany przez siebie wiersz napisany Twoją ręką na kartce z podpisem jest to o tyle ważne dla mnie że wszystko mam w albumach i całej książki nie włożę. Kiedyś jak jeszcze korespondencja odbywała się drogą pocztową z przyjemnością gromadziłem listy od kolegów w albumach dzisiaj niestety nowoczesność bardzo zubaża moje zbiory. Adres do mnie jest prosty Tarnawa Robert Gorzkowski i z kontaktów można go wynotować.
    • W wieczornej ciszy i porannym śpiewie, świat się zmienia, tylko ja niezmiennie, kocham ciebie tęsknego serca tchnieniem.   Ta cząstka, bije jak szalona gdy cię widzi między czuwaniem a snem. w innych ramionach.   Na pewno to wiem jak i to, że kolejna noc, jak i ten poranek zginie w niespełnienia chłodnej godzinie.
    • Ja Robercie czytam z zainteresowaniem, a że część mojej rodziny jest ze wschodu, tym większym. Pozdrawiam P.S. z przyjemnością wyśle Ci mój tomik z dedykacją, albo, jak masz mało miejsca na półkach,  jeden z moich wierszy, także ci dedykowany.   
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - miło że dobre - dzięki -                                                               Pzdr.serdecznie. Witam - dziękuje za fajny wierszyk -                                                                         Pzdr.usmiechem.
    • Kiedyś położysz się do łóżka,  Gdy dzień już zmyje z twarzy znaki,  A czas – jak złodziej – w mroku słówka  Szepnie: „To już, przetasuj karty”.   Nie lęk przed jutrem Cię ogarnie,  Lecz to, co było – zapomniane,  Zrozumiesz nagle, w ciszy żarnej,  Że życie – tylko ślad na ścianie.   Myślałaś dotąd, że masz czas,  Że wszystko wróci, jak po burzy.  Lecz przyjdzie dzień, gdy w lustrze – twarz,  Która cię z głębi siebie zburzy.     Zobaczysz dziecko w sobie – lęk,  Zbyt kruche słowo, śmiech zbyt krótki.  A świat – jak liść – uniesie pręd,  Zanim odczujesz ciężar skutków.    Bo wszyscy myślą, że są trwalsi  Niż cień, niż proch, niż czas co pęka,  A przecież w głowie tej dorosłej  Wciąż dziecko przed snem bajki czeka.    Zrozumiesz wtedy – w ciszy nocy –  Że każda miłość też przemija,  I nie ma raju w ludzkiej mocy,  Choć serce wciąż go sobie wmawia.   A jednak warto – mimo strat –  Zachować ciepło w pustej dłoni,  Bo każda miłość zostawia ślad,  Choć nie powtarza się – w nikłej toni.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...