Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Małe jest piękne. Zwłaszcza na obcasach :) 

A tak na poważnie. Myślę, że bycie średniakiem jest fajne. Nie trzeba udawać, że się dostrzega to czego nie widać. Nie trzeba też tańczyć na lodzie dla uciechy gawiedzi.

 

Pozdrawiam. FK. 

Aha. 186 cm jbc :)

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję

 

Błędy poprawiłam, dzięki.

pisać prawdę
naprawdę - pisać czasami :

chciałam przekazać, żeby pisać, kiedy się czuje potrzebę i ma coś do powiedzenia. Znam akrobatów, dobrze piszących, których nie czytam - bo w jednym tonie. 

Zgadzam się, wtedy nowe szaty cesarza nie muszą nikogo zaskakiwać.

 

Dobrego dnia, Panowie. 

PS 170 cm, w szpilkach wyżej ale często nie chodzę.

Edytowane przez beta_b (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Całość z rumieńca, całość przecudna,

w takim kontekście to jestem nuda.

 

Następnym razem napiszę wierszyk pod numer buta, jako próbę focusową ;)
Panowie wyskakują z centymetra. A Panie? 

bb

Opublikowano

Witam -  udany wierszyk -  średni jest chyba najlepszy.

                                                                                                                     Pozd.

                                                                                                                     

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jakże słowa ulotne. 

 

Kramy są z reguły nisko, ot tak na wyciągnięcie ręki. Zatem co z tą wysokością? 

 

To może i plotki rozgoni? Kramy na rynkach, wyprzedażach - ponieważ tam wysoka kultura często się zdarza. 

 

Drabinki czasami też są, hi, hi i można tez poprosić kogoś wysokiego, aby nam - niskim użyczył wzrostu swego. Zrobi to z uśmiechem szczerym, bo do kultury wysokiej należy. 

 

Pozdrawiam betko. J :))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To witaj w klubie Annie_M:)

 

Ja najniżej Wam się kłaniam
metr sześćdziesiąt w szpilkach więcej
rozmiar buta też przysłania (36)
co za pech! a może szczęście?

 

kiedy wzrostem ktoś tam dzielił
za rozumem twardo stałam
dzisiaj muszę to powiedzieć 
żem się jego wyczekała

 

no więc wolę miast wysokiej
tę kulturę zawsze pełną
fajnie jest ze sobą w zgodzie
żyć i widzieć wokół piękno

 

A wiersz Betko jak najbardziej na tak. Pozdrawiam.

 

 No właśnie. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Somalija zazdroszczę ci romansów:)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Nie, to nie jest prawda...

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      , deszcz ma inną definicję Jesienny ogród czy zimowy, zawsze piękny Cześć Włodek
    • @Annna2 Niestety nie przeczytałaś .   Napisałem, że to przykre i pisałem ogólnie . Przypisałaś to ... Ok niech tak zostanie...  
    • @Annna2 Twój wiersz ma ogromną siłę wyrazu. Czytając go, czuje się paradoks – z jednej strony jest w nim wołanie o unicestwienie, o zatarcie śladów ("Zniszczcie mnie, spalcie"), a z drugiej – potężne, niezłomne przekonanie, że prawdziwa istota i pamięć są niezniszczalne. Najmocniej wybrzmiewają we mnie te słowa: Ich nie ma, ale to nieprawda, są. We mnie, ze mną, bo pamiętam. Żyją w nas. W swoim wierszu pokazujesz, że żadna zewnętrzna siła, żadna próba wymazania z historii nie jest w stanie zniszczyć tego, co nosimy w sobie. Pamięć staje się tutaj formą życia, sposobem na ocalenie tych, którzy fizycznie odeszli. Bardzo wymowne jest Twoje odrzucenie pustych gestów i tradycyjnej żałoby ("Kwiatów nie wolno nosić na grób"). Sugeruje to, że strata, o której piszesz, jest zbyt głęboka i osobista na zewnętrzne rytuały. Pamięć nie potrzebuje kwiatów ani wydeptanych ścieżek, bo jest żywą częścią Ciebie. Pisząc "tu nie 'Campo di Fiori'", podkreślasz wyjątkowość i osobisty wymiar tej tragedii, która nie jest historią dla publiczności, ale wewnętrznym, bolesnym doświadczeniem. Ostatni wers, "Są tylko krajobrazy pomalowane krwią", jest wstrząsający. Strata na zawsze zmieniła sposób, w jaki postrzegasz świat – że tragedia odcisnęła na nim niezatarty. To potężne świadectwo niezłomności pamięci i niezwykle intymny hołd złożony tym, którzy wciąż "żyją w nas". Wiersz zrobił na mnie ogromne wrażenie, jest piękny!
    • @Leszczym Nie Michale, piesek nie kopie, a sweter może? Miękki, ciepły, zwierzątkowy motyw...  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...