Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

powroty

Lidia W
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Lidia W

Lidia W

Opublikowano
Opublikowano

 

żwir chrzęści pod nogami

jak stary przyjaciel

wyciąga z pudełka zblakłe fotografie

 

zza świerku wychodzi dom

i patrzy nieswojo

wszak włosy mam inne i bluzkę nie moją

 

w oknie coś się porusza

znajomo, boleśnie

zgarbiona sylwetka się kiwa na krześle

 

i ledwo stanę w progu

wiem, już całe lata

stygnie w mojej szklance słodzona herbata

4
Natuskaa

Natuskaa

Opublikowano
Opublikowano

Przyciągnął mnie ten opis. Próbuję sobie dołożyć na krzesło matkę, albo babkę (ale tu bardziej pasowałby fotel bujany) i ta szklanka słodzonej herbaty... czekającej, bez kurzu, pajęczyn i czasu. Pięknie :)

 

Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Bóg Dzwonu

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarc Twój wiersz jest ciekawy. Język i znaki przestają być przezroczyste, a stają się nieprzeniknionymi obiektami. "Słów się nie nazywa, więc ich się nie rozumie" – to zdanie otwiera problem, który cały wiersz stara się rozwinąć, nie rozwiązać.
    • Roma
      piąta pora roku. niebo siódme.

      Przez Roma · Opublikowano

      @huzarc dziękuję za te słowa. Pozdrawiam serdecznie :) @Jacek_Suchowicz oj tam, oj tam :) Dziękuję za komentarz, uwielbiam :) @Alicja_Wysocka mam nadzieję, że dobrze się spało :) Dziękuję Alu za zajrzenie :) @Nata_Kruk tak, to prośba. Cicha, więc myślałam, że nikt nie zauważy, a jednak... Dziękuję pięknie za wejście w tekst ;)
    • Alicja_Wysocka
      przesadzam słowa

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @FaLcorNAaa, o rozmowę Ci chodzi. No wiesz, na temat wiersza, zawsze.  Nikogo nie obraziłam, mam nadzieję.
    • Berenika97
      Stopy

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Toyer To przejmujący wiersz o samotności po utracie bliskości. Obraz "czterech stóp jako dwójki przytulenia" jest piękny i przejmujący jednocześnie. Obraz utraty równowagi – "zabrakło nogi". To nie tylko metafora braku drugiego człowieka, ale dosłownie niemożność normalnego funkcjonowania bez tej drugiej połowy. Pozdrawiam.
    • Berenika97
      Do snu

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Simon Tracy To potężny, romantyczny w duchu wiersz o miłości silniejszej niż śmierć. Przypomina wielkie elegijne poematy romantyków – ma w sobie desperację Poego, coś z gotyckiej atmosfery, coś  może z Malczewskiego. Najbardziej porusza mnie ta bezsilność wobec nieuchronnego: "Z moich ramion Cię wyrwą". To fizyczny, cielesny protest przeciwko rozdzieleniu. "Czująca glina człowiecza" – piękne określenie tej bolesnej świadomości, która nie pozwala po prostu odejść razem. A zakończenie z tą niepewnością ("A może to tylko nadal dusza łka?") jest przejmujące. Sen przy kominku, złudzenie normalności, a potem powrót do mrugającej lampy i dogasania. "Dogasam" – to ostatnie słowo jest doskonałe. Nie "umieram" – "dogasam". Jak knot świecy, powoli, świadomie. To piękny wiersz.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...