Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Dziwne

Alicja_Wysocka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Alicja_Wysocka

Alicja_Wysocka

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

O tej samej porze
pociągiem do pracy,
co dzień półznajomych
mogę w nim zobaczyć.

 

Właśnie jeden taki
dzisiaj obok przysiadł
cichutko mi mówi
tak, że nikt nie słyszał:

 

- Wczoraj się kochałem
z taką jedną Anią
ale chcę powiedzieć,
że to było... z panią.

         *

Och, ja takiej zdrady
przecież nie zabronię,
gorzej gdyby ze mną,
a myślałbyś o niej.

 

15
Marlett

Marlett

Opublikowano
Opublikowano

Alu 

dziwne ale prawdziewe :)

Jeszcze bardziej prawdziwa pointa  :)

Zabawne historyjki słyszy się od znajomych z widzenia. Przecież ten czas trzeba jakoś przyjemnie spędzić.

PozdrawiaM.

1
Roklin

Roklin

Opublikowano
Opublikowano

Zgrabny wierszyk z uśmiechającą się do czytelnika puentą. 

Ludzie w komunikacji to mają różne ciekawe przygody - mnie co i rusz coś spotyka. 

Zatem - współpasażerkę pozdrawiam ciepło! :)

Marek.zak1

Marek.zak1

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Jeżdżę dużo wszystkimi środkami lokomocji, ale nie mam normowanego czasu pracy i dlatego  o różnych porach, więc nie  mam półznajomych :), 

Moja córka w Berlinie poznała swojego partnera w Berlinie w podobny sposób. Mrugnęła do niego przed wyjściem z S-Bahna i dalej poszło samo:)

Edytowane przez Marek.zak1 (wyświetl historię edycji)
Gość Franek K

Gość Franek K

Opublikowano
Opublikowano

Bardzo zgrabne. Fraszka? Zauważyłem tylko małą niekonsekwencję: panią, myślałbyś. Może myślałby? Podrawiam:). FK.

Waldemar_Talar_Talar

Waldemar_Talar_Talar

Opublikowano
Opublikowano

Witam -  i jak tu się nie uśmiechnąć  Alicjo.

Fajnie wyszło to zwierzenie.

                                                                                                  Dużo miłego ci życzę.

                                                                                                  

Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano

uroczy:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

od ponad tygodnia

potarza mi w kółko

jesteś dla mnie więcej

niźli  przyjaciółką

 

przystojny szarmancki

uroczo namolny

oj mogłabym słodko

w objęciach zapomnieć…

 

tak na kilka minut

stanowczo za mało

już pragnę pożądam

wilgotnieje  ciało

 

lecz czerwona lampka

intensywnie błyska

zbyt szybko  coś nie tak

czy perwersjonista

 

 niechaj myśli o mnie

tkwiąc w objęciach Ani

jak poznam go bliżej

- wszystko jest przed nami

4

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Lato na krawędzi

      Przez Migrena · Opublikowano

      Oni. Nie było nikogo więcej. Tylko oni — jakby wszechświat skurczył się do ich ciał, do języków rozpalonych do białości, na których topi się stal. On — eksplozja w kościach, żyły jak lonty dynamitu, śmiech, co kruszy skały, rozsypując wieczność w pył rozkoszy. Melodia starej kołysanki zdycha w nim w ułamku sekundy. Ona — pożoga bez kresu, ziemia spopielona tak głęboko, że każdy krok to rana w skorupie świata, pamięć piekieł wyryta w skórze. I na ułamek sekundy, między jednym oddechem a drugim, przemknął cień dawnego uśmiechu, zapomnianego dotyku, kruchej obietnicy z przeszłości. Zgasł, zanim zdążył zaboleć, rozsypany w żarze. Oni — bestie w przeżywaniu siebie, studenci chaosu, co w jednym spojrzeniu rozpalają gwiazdozbiory. Usta — napalm, gotowy spalić niebo. Języki — iskry w kuźni bogów, wykuwające pieśń końca i początku. W żyłach pulsuje sól pradawnych mórz, czarna i lepka, pamiętająca krzyk stworzenia. A nad nimi, gdzieś wysoko, gwiazdy migotały spokojnie, obojętne na szept letniej nocy. Powietrze niosło zapach skoszonej trawy i odległej burzy. Świerszcze grały swoją dawną melodię, jakby świat miał trwać wiecznie w tym milczącym rytuale. Głód miłości? Tak, to głód pierwotny. Stare auto ryczy jak wilk, który pożera własne serce. Ośmiocylindrowy silnik — hymn porzuconych marzeń, pędzi na oślep, bez świateł, z hamulcami stopionymi w żarze. Litość? Wyrzucona w otchłań. Paznokcie ryją skórę jak sztylety, krew splata się z potem — rytuał bez świętości, bez przebaczenia. Każda rana tka gobelin zapomnianego piękna. Ciała wbijają się w siebie, jak ostrza w miękką glinę bytu. Każdy dotyk — trzęsienie ziemi w czasie. Na ustach smak krwi, słony, metaliczny — pieczęć paktu z wiecznym ogniem. Tu nie ma wakacyjnych uśmiechów. Są bestie, zerwane z łańcuchów genesis. Nikt nie czeka na odkupienie. Biorą wszystko — sami. Ogień nie grzeje — rozdziera, topi rozum, wstyd, imiona, godność, istnienie. Muzyka oddechów, ślina, zęby — taniec bez melodii, ciała splecione w spiralę chaosu. Język zapomina słów, dłoń znajduje krawędź ciała i przekracza ją w uniesieniu. Paznokcie na karku — inskrypcja życia na granicy jawy. Nie kochali się zwyczajnie. Szarpali się jak rekiny w gorączce krwi, jakby wszechświat miał się rozpaść w ich biodrach, teraz, już,. natychmiast. Noc ich pożerała. Oni — dawali się pożreć. Serce wali jak młot w kuźni chaosu, ciało zna jedno prawo: więcej. Więcej tarcia, więcej krwi, jęków, westchnień, szeptów bez imienia. Asfalt drży jak skóra, jęczy pod nagimi ciałami, lepki od potu, pachnący benzyną i grzechem. Gwiazdy? Spłonęły w ich spojrzeniach. Niebo — zasłona dymna nad rzezią namiętności, gdzie miłość rodzi miłość, a ból kwitnie w ekstazie. Miłość? Tak i nie. Ślad, co nie krwawi, lecz pali. Ciało pamięta ciało w dreszczu oczu i mięśni. Chcieli wszystkiego: przyjemności, bólu, wieczności. Ognia, co nie zostawia popiołu, tylko blizny. Kochali się jak złodzieje nieba — gwałtownie, bez obietnic. Na końcu — tylko oni, rozpaleni, rozdarci, pachnący grzechem i świętością. Źrenice — czarne dziury, pożerające światło. Serca — bębny w dżungli chaosu. Tlen — narkotyk, dotyk — błyskawica pod skórą, usta — ślina zmieszana z popiołem gwiazd, i ich własnym ciałem. W zimnym świetle usłyszeli krzyk — gwiazdy spadały w otchłań. Cisza. Brutalna, bezlitosna, jak ostrze gilotyny. Ciała stęknęły pod ciężarem pustki. Czas rozdarł się na strzępy. To lato nie znało przebaczenia. Zostawiło żar, popiół, co nie gaśnie, wolność dusz w płomieniach nocy. Wspomnienie — nóż w serce, gorzkie jak krew wilka, który biegł przez ogień, nie oglądając się wstecz. Świat przestał istnieć. Został puls płomienia, trawiący wszystko, bez powrotu. Nie mieli nic. Ale nawet nic nie pozwoliło im odejść. Więźniowie namiętności — płomienia bez końca, który pochłonął ich ciała i dusze w jeden, bezlitosny żar. Żar serc.      
    • Annna2
      Zapomnienie grobem przeszłości

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar anafora bardzo bardzo dobra
    • Annna2
      lirycznie

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Roma pięknie
    • Annna2
      Limajno

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Naram-sin  zmieniłam. Po powtórnym czytaniu- druga strofa coś mi nie tak, czasem nie widzi się po sobie. Dziękuję
    • Annna2
      Limajno

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Maciek.J Nasza Polska jest piękna= cała. dzięki @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Naram-sin  dziękuję.   @Alicja_Wysocka dziękuję @Jacek_Suchowicz piękny Twój wiersz @Roma, @Rafael Marius, @Andrzej P. Zajączkowski dziękuję bardzo

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...