Nie ma nic prócz...

[Dawid Rzeszutek]

 

 

Zaginęłaś w sercu zdruzgotanym
i gwiazdy spadały, ziemia tam drżała. 
Szłaś a ostatek miłości zamotany,
jak pies węchem cie szukał mała.

 

W cieple mej duszy jest przestrzeń,
gdzie schronić cię dziś powinienem.
Lecz jak odnaleźć cię wśród marzeń,
gdy cie nie ma, a byłaś ich tlenem.

 

Już wiara traci przytomność, ginie,
a nadzieja umarła na warcie ostatnia. 
Ból w ośrodku impulsów nie minie
 i budzi się długo śpiąca wokół matnia.

 

Czarny deszcz i czarne widzę obłoki. 
Ponad głową wieko zimnej trumny. 
A śmierć napędza wieczności tłoki. 
Widzę Cię, gdzie poczet stoi tłumny.

 

Witam was w niebie, jeszcze za życia,
pisząc wersy wydarte z chłodnych łez. 
Pamiętajcie, nie ma nic prócz uczucia,
mimo nihilistycznych i dekadenckich tez.

 

 

Edytowane 10 Marca 2019 przez Dawid Rzeszutek (wyświetl historię edycji)

[Dawid Rzeszutek]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witaj, 

Muszę podkreślić, że dziękuję za pozytywny komentarz i przepraszam za błędy, ale pisałem dość bezmyślnie jeśli chodzi o formę, mocniej skupiałem się na zawartości. Zrobiłem małą przeróbkę - poprawę całości i mam nadzieję, ze teraz już jest lepiej...
Pozdrawiam