Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Matka

ania mila milewska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
ania mila milewska

ania mila milewska

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

Matka  wie najlepiej

kiedy dziecko chce być porzucone

i czego nigdy nie będzie chciało usłyszeć, 

 

(więc delikatnie układa

w śmietniku, 

lekką główkę kładzie

na zgniłych pomidorach,

tak będzie miękko). 

 

Matka dobrze radzi, 

by nie śpiewać kołysanki ładnie, 

nie zostawiać grzechotki  ani nie dawać buziaków, 

 

(przecież ratuje dziecko

od przeziębień w każdą jesień,  

braku miłości 

i mandatu za złe parkowanie). 

 

Ale matka  zapomniała. 

 

Należało  wyjąć z rączek dziecka 

zdumienie, 

bo ono pozwoli mu wrócić na rodzinne śniadanie

i dziecko   usiądzie obok matki, 

ukroi chlebek szeroko otwartymi oczkami, 

pogłaszcze z czułością swoj ukochany kubeczek z misiem, 

 

Bóg nie wpuści go do nieba, 

jeśli nie powie dobranoc

mamusi. 

 

 

8
jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
Opublikowano

rzeczywiście poruszający, bo to i tak dobra mama, troskliwa. Może ma delirium.

W porównaniu z tatusiem, który został wczoraj ujęty, po tym jak przyniósł swoje 3-miesieczne dziecko do szpitala. Wszystkie kończyny wielokrotnie złamane. Dziecko nawet nie płakało, było tak pobite i wycieńczone.

Moim zdaniem - tatuś tylko do uśpienia, za to, że jednak przyniósł do szpitala.

2
ania mila milewska

ania mila milewska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nawet nie wiadomo jak skomentować. Coś takiego się dzieje czasem z ludźmi czego kompletnie nie rozumiem. Nie jestem w stanie odczuć, wytłumaczyć, zrozumieć. Coś jakby awaria, totalny błąd w systemie. Jak można tak nie czuć? Nie rozumiem. 

Horrendum

Horrendum

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... bardzo mocno, intrygująco.

 

Nie mam dziś tyle chwil by się wypowiedzieć

a czuję, że przy paru delikatnych kwestiach bym popisał, że hej... ;) 

 

... bardzo się podoba.

 

... pozdrawiam,

marian.

beta_b

beta_b

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Mam dylemat. 

Wiersz rzecz jasna poruszający i dobrze napisany, ale wg mnie naciągnięty, jak ekspresja w pantomimie. Pod reklamę pewnej myśli. 

Obawiam się, że rzeczywistość wygląda inaczej. Nie mnie się mądrzyć i nie mnie to nie dotknęło, ale prawda psychologiczna jest bardziej złożona. bb

 

ania mila milewska

ania mila milewska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Mysle ze masz racje. Nie rysuje tu portretu psychologicznego, raczej rysuje pewien obrazek przesadzony, zahaczający o ogromny złożony problem. Mysle ze napisze jeszcze wiersze o tym problemie ale  z innej perspektywy . Dziękuje za komentarz :) 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wiechu J. K.
      MRÓWKI część trzecia (ostatnia).

      Przez Wiechu J. K. · Opublikowano

      MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • M_arianne
      Albo nad organ.

      Przez M_arianne · Opublikowano

      Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • M_arianne
      Reżim i żer.

      Przez M_arianne · Opublikowano

      Samo zło łzo mas.    
    • M_arianne
      Cała moc.

      Przez M_arianne · Opublikowano

      Na to mam ton.    
    • M_arianne
      Że tyci chcicy też?

      Przez M_arianne · Opublikowano

      A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...