Miłość

[Klaudia Gasztold]

wśród nas nie ma miłości

ona jest wiatrem

ulotna czasem może w sekundę zmieść z urwiska

niekoniecznie z urwiska rozsądku

nie ma miłości ani zakochania

,,kocham Cię,, to puste słowa

tak puste jak lalki wypchane zatrutym tlenem

 

nic nie łączy studentkę ze starcem

i rówieśników co siedzą na plaży trzymając się za dłonie

miłość jest brudnym interesem

podstawką maską i kartą

 

pod dywan zamiecione sumienie

wśród nas nie ma miłości

ludzie przed śmiercią się rodzą

żeby urodzić

niestety dziewczynko trzeba też spłodzić

 

przepraszam za ciernie które rozsyłam po świecie

przeszłość mi je podarowała z milczącym uśmiechem

o miłości nie wspomniała nawet gdy spałam

 

biały kaganiec z firanki

kolejną złudną bajką wyszarpaną z baśni

gwoździem następnym złote kajdanki

później rozwód lub separacja

w najlepszym przypadku rozłąka naturalna

 

ludzie jak lwy choć piękni i zwinni

zawsze drapieżni

lwa nie pokochasz kochana księżniczko

w klatce łagodny spokojny

gdy otworzysz drzwi i podasz swe serce

skończysz jak ta co wierzyła w miłości istnienie

 

KLAUDIA GASZTOLD

[Maria_M]

Trafnie opisane spostrzeżenia. Piszesz wprost, demaskujesz obłudę. Podoba mi się Twoja odwaga. Pozdrawiam :)

[Sekret]

Wydaje mi się, że piszesz zbyt wprost i przez to tracisz poetycką zasłonę tajemniczości. W tym konkretnym przypadku jesteś bardzo jednostronna, co w połączeniu z owym pisaniem wprost sprawia, że nie jestem w stanie jako czytelnik potraktować tych słów na poważnie. Zdają się one płaczliwym wpisem z pamiętnika osoby rozgoryczonej porażką (i wołającej o pomoc), a nie odważną refleksją młodej duszy nad zgorzkniałą ideą miłości.
Muszę pochwalić za to twój dar to przekazywania swoich emocji oraz poniekąd lekkość pióra mimo stosowaniu wielu środków artystycznych, które zwykły obciążać wiersz.