Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Codzienność

Livvie
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Livvie

Livvie

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

najczęściej ranią mnie te słowa 
niewypowiedziane
rzucane spojrzeniem
rozrywające od środka 
pustym echem
wspólnych dni

najczęściej oczy 
opuchnięte są od łez 
których nie widać 
zduszonych w zarodku 
tych nieśmiałych 
na pozór silnych

najczęściej czuję się samotna 
kiedy jesteś w domu 
a powietrze pachnie tobą 
w zachwycie
wtedy nie czuję dotyku 
nawet twój oddech mnie nie otula 
 

Edytowane przez Livvie (wyświetl historię edycji)
4
Deonix_

Deonix_

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Dawno Cię nie było Livvie,

miło znowu ujrzeć :)

 

Najciekawsza jest tu dla mnie ostatnia zwrotka.

Druga też jeszcze coś w sobie ma...

 

Ale dwa pierwsze wersy pierwszej strofy mi się nie podobają.

Tyle razy już czytam coś podobnego, że mam dosyć. 

 

I myślę, że od Ciebie mogę wymagać czegoś lepszego, niż to co w pierwszej zwrotce :)

Nie miej mi tego za złe :)

 

Pozdrowienia najszczersze :)

Edytowane przez Deonix_ (wyświetl historię edycji)
Don_Kebabbo

Don_Kebabbo

Opublikowano
Opublikowano

"w zachwycie" pod koniec mi nie pasuje, odłożyłbym i zastąpił pustą przestrzenią, "te" w pierwszej linijce zbędne (zdecydowanie wadzi) - tyle uwag ode mnie. Poza nimi: za "oczy" i "łzy" lata temu na tym forum można było nieźle oberwać (takie "-5" do oceny całości za każde użycie - występują tak często w tzw. "poezji", że ich zastosowanie w utworze musi być naprawdę konkretnie uzasadnione, żeby nie obniżać walorów całości).

 

Dla siebie wyciągam tu:

 

najczęściej ranią mnie słowa 
niewypowiedziane
rzucane spojrzeniem

najczęściej czuję się samotna 
kiedy jesteś w domu 
a powietrze pachnie tobą 

wtedy nie czuję dotyku 
nawet twój oddech mnie nie otula

 

Kondensacja treści - tylko wtedy ma ona szansę eksplodować u czytelnika.

 

Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Starzec
      Perpetuum

      Przez Starzec · Opublikowano

      gdy jutro się skończy pojutrze początkiem  
    • Alicja_Wysocka
      anyżowo

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Wędrowiec.1984 No dobra, ale poprzednie moje tłumaczenie, bardziej mi się podoba, jest takie... bardziej poetyckie.  Przy pisaniu świadomość trochę się plącze z wyobraźnią, przynajmniej w moim przypadku tak jest :)
    • Wędrowiec.1984
      anyżowo

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      To nie jest splątanie kwantowe, tylko splątanie świadomości.
    • Piotr Samborski
      Zaświeci !

      Przez Piotr Samborski · Opublikowano

      Dawniej każdy poranek pachniał złotem. Słońce wschodziło nad wzgórzami i bez słowa kładło na dachach ciepło, które otulało serca jeszcze przed pierwszą kawą. Ale od jakiegoś czasu coś się zmieniło. Niektórzy mówili, że światło stało się zbyt białe, inni że zbyt blade. Starzy ludzie w wioskach patrzyli na nie z lękiem, dzieci – z obojętnością. A ono wciąż tam było. Na niebie. Zawsze na niebie. I właśnie to było najbardziej niepokojące. „Nie czuć go” – mówiła codziennie staruszka Maja, siadając na swojej drewnianej ławce. „Kiedyś czułam, jak przechodzi przez skórę i dociera do duszy. A teraz… tylko patrzę, ale nie widzę.” Ludzie zaczęli snuć domysły. Czy to przez dymy, które wznosiły się z fabryk po drugiej stronie wzgórz? Czy może przez coś bardziej niewidzialnego? Przez rzeczy, których nie da się zmierzyć – jak strach, obojętność, rozpad miłości? Niektórzy szeptali, że prawdziwe słońce już dawno zgasło. Że to, które świeci teraz, to tylko replika – sztuczna kula światła stworzona przez tych, którzy chcieli kontrolować nie tylko czas, ale i nasze nastroje. „Zamienili nam światło serca na światło technologii” – pisał ktoś na ścianie opuszczonej stacji meteorologicznej. Ale pewnego dnia przyszedł chłopiec. Miał na imię Elian. Pojawił się znikąd, w butach z błota i z patykiem zamiast laski. Nie zadawał pytań. Siadał pod drzewami i mówił do liści, do wiatru, do kamieni. Ludzie uznali go za dziwaka, ale dzieci zaczęły go słuchać. A potem coś się wydarzyło. Pewnego ranka, kiedy Elian stał na wzgórzu, zamknął oczy i rozłożył ramiona. Słońce – blade i nieruchome – zaczęło wypełniać się ciepłem. Powoli, bardzo powoli, niebo poruszyło się z westchnieniem. Jakby przypomniało sobie, że kiedyś umiało kochać. W ciągu kilku dni ludzie zauważyli zmianę. Ptaki zaczęły śpiewać wcześniej, a cienie drzew znowu stały się miękkie. Staruszka Maja płakała z radości: „To ono. Prawdziwe. Wróciło.” Ale Elian powiedział tylko: – Ono nigdy nie zgasło. To my przestaliśmy świecić od środka.  
    • Waldemar_Talar_Talar
      Może usłyszy i powie tak

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @Rafael Marius - dzięki - 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...