Już nigdy

[Patryk Robacha]

"już nigdy" i wstając
otulasz się szalem 

 

"już nigdy" rzucone 
pomiędzy dwie kawy 
stojące na blacie
 
"już nigdy" mierzone 
tykaniem zegara 
i postukiwaniem 
obcasów milknącym

 

"już nigdy", to ile? 
ile lat albo dni? 
nie
śniadań świąt albo zim? 
nie

 

"już nigdy" to ile
zapalonych świateł 
i szklistych zapatrzeń? 
 

Edytowane 21 Grudnia 2018 przez Patryk Robacha (wyświetl historię edycji)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam -  już nigdy a jednak  - ciekawe rozważanie -  podoba się.

                                                                                                                            Pozd.

[Maria_M]

Coś jest, co mi się w tym wierszu podoba, Tak : życie, przemijanie, sens i ciągle stawiane pytania, ile jeszcze przed nami?

[Patryk Robacha]

@Maria_M @evicca @Waldemar_Talar_Talar

 

Dziękuję za głosy i komentarze. Wiersz raczej lekki. Napisany "od ręki" dla wyrzucenia z głowy natłoku pewnych myśli. Ostatnio cierpię na brak formy, co widać po wierszu. 

Pozdrawiam ciepło. 

[Justyna Adamczewska]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

E... nie tak, Patryku. Forma dowolna, treść ważna. A tu treść z formą współpracują. 

 

Fajne jest:

 

połączenie 

 

z formami nieosobowymi czasowników, czyli:

 

 

 

To dobry wiersz.     Pozdrawiam. 

 

Justyna.   

[Patryk Robacha]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Justyno, dziękuję za ciepłe słowa i piosenkę.

[Deonix_]

Świetny, ciekawe, filozoficzne podejście do sprawy. 

Dla mnie wcale nie lekki, bo przykuwa do przemyśleń. 

Ale to nie wada.

Interesująca pointa dająca wrażenie nieskończoności.

 

Pozdrowienia najszczersze:)

[Patryk Robacha]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dziękuję, @Deonix_

 

to niezwykle mnie raduje. stawiam czasami sobie zbyt duże wymagania. 

[Justyna Adamczewska]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Trzymaj się, Patryku.   Justyna. To ja dziękuję za Twój wiersz, jest, jest.... szczególny. J. 

[Kobra]

Czasem owo nigdy, jest naprawdę nigdy.