My młodzi!

[Neftyda]

Bez utraty tchu biegniemy,

Zatopimy świat w marzeniach,

Dumę swoją pogrzebiemy,

My, ideolodzy świata,

Byle wiatr nas nie przewróci,

Rozwiniemy życia skrzydła,

Nikt z nas tutaj już nie wróci,

Odlecimy łaknąc życia,

Każdy z nas chce kiedyś dotknąć,

Gwiazdy i anielskie lica,

Lecz nam przyjdzie w żarze spłonąć,

Nim zdążymy obrać drogę,

Bośmy tylko z porcelany,

Kruche ciała, kruche dusze,

Świat nasz wielce pozłacany,

Rdzy nie widzi nasze oko,

Ale kiedyś prysną czary,

Przyjdzie koszmar dorosłości,

Obraz będzie tylko szary,

Nasze serca zaś ze skały.

[Gaźnik]

Przepraszam. Jestem zawieszony między "dzieciństwem" a 
starością" (cudzysłowy nie przypadkowe). Jakoś nie mogę pojąć, ale wyczuwam potencjał.

 

Mam nadzieje, że jeszcze poczytam Pani twórczość :)

[Justyna Adamczewska]

Wiersz b. enigmatyczny. Trudny, moim zdaniem trochę chaotyczny. Pozdr. J. 

[Wędrowiec.1984]

Czuję tutaj trochę Odę do młodości Mickiewicza.

 

Młodością trzeba się nacieszyć, póki jeszcze jest się młodym.