Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wczoraj mogłem… mogłem wczoraj zginąć.

Rwące serce skończyłoby bieg

I wszystko musiałoby zniknąć.

Matce smutnej zabrakłoby łez.

Przeszedłbym na drugą stronę,

Z której zwykle nie wraca już nikt.

Walcząc z myślą: czy za chwilę spłonę?

Czy dostanę w niebie wikt?

Nie szedłbym sam, wziąłbym z sobą innych,

Których życie dzierżąc w ręku swym,

Byłbym szukał dookoła winnych,

Lecz nie zwróciłbym go im. 

 

Koła niosły mnie szaleńczym pędem,

Przykrył oczy ciężarowy cień

I pędziłem z wyraźnym obłędem

Tam gdzie na nas czyhała już śmierć.

Czułem że szybciej kolosa okrążę –

Błysk reflektorów oślepiał jak w grze.

Gdy już wiedziałem ­– nie zdążę! Nie zdążę!

Metalowa ściana blokowała mnie.

W ostatniej chwili Bóg skręcił kierownicą

I zatrzymał pojazd miotany jak liść.

Tamtemu rozkazał jechać wzdłuż ulicą,

Pozwolił wszystkim dalej żyć.

 

Wczoraj mogło nie mieć swego jutra,

Gdy przez ramię patrzę na to dziś.

Bezsens niesie każda pusta kłótnia,

Każda radość ciągnie się jak nić.

                                                                                  

                                                                           rok 2015.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wiersz czyta się z zapartym tchem... a końcowa refleksja zapada w serce...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo niesamowity wers i to z dalszym ciągiem tej "opowieści", niesamowitość jego jeszcze potęguje.

 

Poruszające jest to, Tom Tom:

 

 

W ogóle Twój utwór ma w sobie wiele "sprzeczności", ze się tak wyrażę. Jest płacząca matka, jest Bóg, jest też bezmyślnośc, zagrożenie i bezwzględność.    B. dobry wiersz. J. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Gosława Reniu ;) Cudowny, zjawiskowy opis ! Twoja niezwykła wrażliwość na piękno natury i ten archaiczny, muzyczny język sprawiają, że to jest poezja najwyższej próby. Po prostu......z szacunku chylę czoła :)
    • @Alicja_Wysocka Cudowna koncepcja! To jest właściwie instrukcja obsługi domowego szczęścia. Pięknie i z wyobraźnią, czuć ciepło w każdym z tych słownych kątków.
    • @Gosława Ależ pięknie utkałaś obraz porannej mgły! Cudna poezja i język - choć archaiczny, nie brzmi jak stylizacja, lecz jak naturalny głos kogoś, kto naprawdę tak myśli i czuje. Szczególnie urzeka mnie to, jak umiejętnie połączyłaś sacrum z profanum - mgła jest tu "bladolicą panną" o takiej "śliczności że ino zginać kolana", niemal jak objawienie boskie, a zaraz potem ta sama mgła "połechta senne listeczki dziórawca" i "włazi w czerń" skiby. To spojrzenie pełne czci wobec natury, ale jednocześnie konkretne. Uwielbiam szczegóły: "żółtowdzięczną nawłoć", "dziórawiec", "witkowe kosze", "kapuściańskie ogłowki" - to słownictwo smakowite, jakby wyjęte z pamięci wsi, która jeszcze pamięta swoje stare nazwy i słowa. Wiersz płynie jak opowieść, która nie spieszy się, która smakuje każde słowo. Piszesz tak, że czuć wilgoć porannej mgły i słychać szczekanie psa na progu. Pięknie!
    • @huzarc   Wspaniała, trafna metafora! Połączenie poezji z cegłą - genialne ujęcie realizmu i odpowiedzialności.
    • @Alicja_Wysocka @Annna2 Dziękuję Wam za dobre słowo. :-) :-) @MigrenaMiło mi Cię gościć. Dziękuję, że jesteś uważny na szczegóły, które najwięcej mówią :-)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...