Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

kolejne święto demokracji

lokalne, ale wybrać trzeba

tych, co popiera Bóg z Brukseli

czy tych, co lubi Stwórca z nieba

bo dla tych trzecich miejsca nie ma

 

ci pierwsi Polskę chcieli sprzedać

ci drudzy krzyżem ją ratują

wybór tych trzecich nic nam nie da

tak wszystkie media ciągle trują

i to mi  kurwa nie pasuje

 

rzeki obietnic z ust spływają

w tej walce jeńców nie ma wcale

deszcz gówna na każdego spada

mam wybrać Primus Inter Pares

w tym szambie - szanse bardzo małe

 

więc kiedy pójdziesz na wybory

nie wierz, że lepsza przyszłość czeka

odrzuć partyjne głosy sfory

nie słuchaj ich - wybierz człowieka

jeżeli  taki nie istnieje

to wykreśl wszystkich –tak najlepiej

Opublikowano

Mięsisty, punkowy kawałek,

z którym trudno się nie zgodzić :)

Każda władza jest gwałtem na ludziach,  że tak się posłużę anarchistycznym,

bądź co bądź w dużej mierze prawdziwym sloganem.

 

Pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

O.K. Janie tylko ja dalej nie wiem kto w tym folwarku jest Chyży(Snowball), a kto Napoleon.

 

 

Dziękuję i pozdrawiam

                                                                                         

Opublikowano

Jedni twierdzą że władza pochodzi od Boga,inni że Bóg nie chce ucisku,poddania człowieka człowiekowi

bo jest to sprzeczne z naturą.Czyż władza z samej swej natury uciska?Nie może być innej tu na ziemi?

Teraz mamy bezprecedensową sytuację-możemy zobaczyć na przykładzie zamordowanego dziennikarza

z Arabii Saudyjskiej władzę przy otwartej kurtynie,zajrzeć  jej za kulisy-bardzo rzadka wbrew pozorom sytuacja.

Popatrzmy jak reagują politycy z poszczególnych państw i czy w ogóle reagują.

Nawiasem mówiąc ten kraj skazuje na śmierć nawet poetów i mało komu z prominentów to przeszkadza w interesach.

Podaję jednego-Ashraf Fayadh-Palestyńczyk.

Wiersz jest gorzki jak polityka ale ona przekracza skalę gorzkości.

Pozdrawiam.

 

 

Opublikowano

 

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 Bo poeci pamiętają. Dziennikarza można kupić , poetę trudniej - raczej nie piszą dla pieniędzy.

Miłosz o tym pisał

 

Który skrzywdziłeś człowieka prostego
Śmiechem nad krzywdą jego wybuchając,
Gromadę błaznów koło siebie mając
Na pomieszanie dobrego i złego,

Choćby przed tobą wszyscy się skłonili
Cnotę i mądrość tobie przypisując,
Złote medale na twoją cześć kując,
Radzi że jeszcze jeden dzień przeżyli,

Nie bądź bezpieczny. Poeta pamięta
Możesz go zabić - narodzi się nowy.
Spisane będą czyny i rozmowy.

Lepszy dla ciebie byłby świt zimowy
I sznur i gałąź pod ciężarem zgięta
.

 

                                    Dziękuję i pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Mam gdzieś w piwnicy wydany przez paryską Kulturę.

Parę lat temu córka zapytała mnie czy też miałem w jej wieku taka lekturę.

Odpowiedziałem, że miałem ale że nie była obowiązkowa ( chociaż w kręgu moich przyjaciół była).

 

            Pozdrawiam

  • 2 miesiące temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nie ma to jak turkus morza:)
    • @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.
    • @Berenika97 Bereniko. To Twoje komentarze są przepiękne. Dziękuję uśmiechami :):):)     @Alicja_Wysocka Al. Oj, potrafisz, potrafisz :) Ty jestes literacką bestią :)  W najlepszym tego słowa znaczeniu !!! Dziękuję za uroczy komentarz :) Polne słoneczniki Ci kładę u stóp :)     @Annna2 Aniu. Tak jest. Jak drzewo ! Dziękuję Aniu.    
    • @Migrena z tą prostotą to prawda, tak miało być dzięki
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...