ja i TY - powrót ...

[Maciej_Jackiewicz]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

przecież wcale

nie jestem smutny
nawet kiedy się nie uśmiecham
to tylko poważne zawsze sumienie
często do nieba puszcza niezdarnie
przymrużone trzecie oko
ubrane w szary worek pokutny

tam w błękitnym królestwie
mieszka Zbawienie
choć bardzo wysoko
tu na dole Nadzieja
pozostała osamotniona
lecz nigdy nie zapomnę
i nie zaniecham
przytulić mocno

i wziąć w zmęczone ramiona
wzruszenie tak ogromne
a potem pójść wraz
w stronę słońca przed siebie

do krainy wiary i cierpliwości
może po drodze spotkam
znowu Ciebie
tak samo zamyśloną

jak w tamten jesienny czas
przepadnie smutek jak we mgle
podziękujemy za wszystko miłości
na razie nie dla mnie
anioł zaproszenia śle
gdzie tylko dobre dusze wiecznie śnią

ozdabiam w myślach
jedyne serce koroną

[Gość]

W takim sercu już mieszka cząstka tego przyszłego "błękitnego królestwa", jego przedsmak... Możliwe, że stanie się on kiedyś do niego drogowskazem. Bardzo piękny wiersz,. I podoba mi się zastąpienie w nim smutku powagą. To dla mnie tez pewnego rodzaju głębia świadomości. Pozdrawiam :)

[Maciej_Jackiewicz]

bardzo dziękuję za piękny komentarz

serdecznie pozdrawiam

Maciej