Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

W świetle powyższego cytatu dziwi mnie, że istnieje coś takiego jak antyromantycy w poezji, bo skoro tak to powinni  zdala trzymać się  tematów dotyczących miłości, nostalgii, straty, cierpienia, czy piękna w jakiejkolwiek formie. Są to wszak tematy romantyczne :D W ogóle taka wybiórczość w poezji mnie odstręcza. Sam wolę wiersze pisane mową wiązaną, z wielu powodów. Od tego począwszy, że mowa wiązana w poezji jest od zarania jej nieodzownym elementem, po umiejętności, których takie pisanie wymaga, ale nie stronię od poezji białej poszukując perełek w tym morzu przewersowanych skrótów myślowych, które niejednokrotnie wyglądają jak pisane w toalecie podczas jednego posiedzenia :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

jakoś nie mogę zrozumieć dlaczego w swoim sposobie bycia przestrzegamy reguły zachowania, bo inaczej ktoś nas podsumuje mówiąc: prostak, cham. W przygotowaniu potraw w kuchni też kierujemy się regułami bo inaczej mamy zakalec. Zresztą we wszystkim co robimy, jeśli chcemy zrobić dobrze jest jakaś procedura. A w poezji ma być bez reguł - spontanicznie czyli co grafomania

Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ano, ale bywały i takie czasy, gdy pewne nurty poetyckie trochę stroniły od romantyków i zarzucały im pewne rzeczy - choćby  pozytywizm. I co, zabronić takowym pisać wiersze na inny styl, temat, cel? Nie piszę przecież, że coś nie ma sensu, osobiście znajduję dla siebie wiele z różnych epok, nurtów, spośród klasyki czy 'białasów' ;) Myślę, że nie ma sensu bić piany, zresztą już nie raz te tematy tu były komentowane.

Opublikowano

a ja nie lubię

gdy poeta wierszem pisze pytania

 i po co,i dla kogo...

kocham poezję rzucania słów na wiatr...

jest taka

pełna słów jest taka pełna pewności

że jest ktoś gdzieś

i czeka

na 

słowa

od kogoś kto z wiersza bursy andrzeja

powtarza wciąż

ja nie chcę być poetą

Opublikowano

Z czystym sumieniem mogę się podpisać jako adresat pańskiego tekstu. Przynajmniej jestem tego świadomy. Jednak świadomość plus ciężka praca może wyprowadzić z ciemności ku światłu, a jestem na tej drodze od jakiegoś czasu i szczerze sobie tej drogi gratuluję.
Myślę, że pisanie ma różne pobudki wewnętrzne i bardzo często jest autoterapią, pewnym wyrzuceniem z siebie różnych wypchanych do podświadomości doświadczeń. Przecież w każdym umyśle buzują barwy i dźwięki dni. I to jest zasadniczo dobre dla każdego.  Myślę, że niektórzy nieco maskują wydźwięk wewnętrzny i pozują poezję, a w moim przekonaniu to jest porażką. Aby pisać, trzeba pogodzić formę z treścią oraz z wewnętrznym światem doświadczeń. Pisać prawdziwie z duszą, to jest sztuka. Polubiłem pański tekst, jednak jeśli mógłbym coś dodać w kwestii komentarza, mimo że nie widziałem innych pańskich tekstów, to uważam, że to z pewnością akt napiętnowania początkujących, niedouczonych pisarzy. Co nie jest poprawne  "politycznie". Jednak również myślę, że jak ktoś jest otwarty na sugestie i bywa samokrytyczny, to może wziąć ten tekst jako radę, by lepiej pisać i starać się rozwijać. Tak jest w moim przypadku.
Ostatecznie myślę, że sama technika to połowa sukcesu, ważny jest zmysł do poezji, który można nazwać talentem. Tego się nie da nauczyć, choć można się do niego zbliżyć ciężką pracą, to jednak raczej nie zbyt blisko. Sam nie wiem, czy tli się we mnie coś na miarę talentu, aczkolwiek od dłuższego czasu pracuję nad warsztatem i efekty można będzie niebawem dostrzec na tej zacnej stronie internetowej. Do czego zapraszam. Wystawiam się na ostrzał pozytywnych jak i negatywnych opinii. Szczególnie cenię merytorycznie uwarunkowaną krytykę - innymi słowy konstruktywną. 

Pozdrawiam serdecznie i życzę sukcesów literackich.

  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

dzięki za serducho

już wróciłem i jest chwila;

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

całkowicie się zgadzam - autor musi wiersz przeżyć

też całkowicie popieram ale ponieważ obrałem ten łatwiejszy typ pisania rymowanego z ulubionymi częstochowskimi rymami to jest mi trudno oceniać teksty wolne choć niektóre z nich świetnie się same bronią

pozdrawiam i wspaniałych sukcesów :)

Jacek

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...