Selene zauroczona

[Tomasz Kucina]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

                               graphics CC0

 

Najśliczniejszy z pasterzy
był chyba Endymion
licko gładkie błyszczące
okaz unikalny
jak spod pędzla artysty
szkicowany linią
rozżagwionym chlapnięciem
posuwem genialnym

 

I sam Zeus co wszystkie
talenty rozdawał
gdy go ujrzał na zboczu
skośnej góry Latmos
zamroczony ekstazą
wnet nadużył prawa
wieczną młodość w prezencie
mu dając – za darmo

 

Jakoż zmarszczki wraz z wiekiem
mogły by zeszpecić
czystość rysów młodzieńca
lub zepsuć urodę
zatem szybko swym czarom
sprytny Zeus zlecił
by Endymion w sen zapadł
nagle – mimochodem

 

W grocie góry spał śliczny
jak posąg z marmuru
odwiedzały go czasem
mokre Le(j)moniady
w krynolinach atłasach
i seksownym tiulu
lecz on spał ciągle spał
delikatny i blady

 

Tu po niebie gwieździstym
co dzień szła Selene
rozświetlając koroną
brunatne sklepienia
to bogini księżyca
co weszła na scenę
by zdjąć z ludzi zmęczonych
wszelkie utrapienia

 

Gdy rumaki do wozu zaprzęgła
śród pieśni
wachlarz skrzydeł przestronnych
zfiltrował powietrze
czarne niebo podobne
do czarnej czereśni
z karet prysły promienie
w firmament wypiętrzeń

 

Przemierzając niebiosa
spostrzegła młodzieńca
i kębłana namiętność
porwała jej serce
zapragnęła go zbudzić
lecz to był los jeńca
uśpionego na wieki
narkotycznym wierszem

 

Odtąd – ilekroć zwiedza
we swym srebrnym wozie
z konstelacji złożony
wstydliwy nieboskłon
zatrzymuje się zawsze
Selene ostrożnie
nad tą grotą latmijską
by znów poczuć – bosko
—

 

Edytowane 17 Kwietnia 2021 przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)

[Justyna Adamczewska]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tomku, lubię atłas. Jedwab. Czasami płacze. 

Ciekawą historię opowiedziałeś.  

 

To poruszyło mnie: 

 

Ciekawa rytmika wiersza. Rymy.     Justyna. 

[Czarek Płatak]

Lubię mit o Endymionie i Selene :) 

Wkradła się literówka, zapewne autokorekta - Lemoniady-Lejomniady ;) 

[Tomasz Kucina]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Skoro wiersz poruszył, cóż dodać? Bardzo mi miło. Justynko. Pozdrawiam ślicznie. Na marginesie mogę dodać, że istotnie z Endymionem mam wspólną cechę, otóż obecnie śpię na serio na atłasowej poduszce, dodam - w kolorze łososiowym :) LOL 

[Tomasz Kucina]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dzięki Czarku. Też lubię ten mit. No właśnie z tymi nimfami z łąk, to różnie piszą i prawią. U naszego Parandowskiego Janka są Lemoniady. Może to jakaś forma spolszczona? Na niej się opierałem. U niego - wodne to Najady, górskie - Oready, leśne - Driady, w drzewach mieszkające to - hamadriady, a nimfy łąk to - Lemoniady. Aczkolwiek, rzeczywiście w mitologii greckiej to nie Lej[o ]mniady - jak sugerujesz, a po prostu

Le[ j ]moniady. No i teraz nie wiem którą formę uznać? Co proponujesz? - zmienić?

Edytowane 11 Czerwca 2018 przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)

[Czarek Płatak]

Osobiście, przez wzgląd na etymologię zastosowałbym lejmoniady - Λειμωνιάδες Leimōniádes, Λειμακίδες Leimakídes, l.poj. ΛειμωνιάςLeimōniás, Λειμακίς Leimakís,) łac. Leimoniades, Leimakides, l.poj. Leimoniad, Leimakid. 

:) 

[Tomasz Kucina]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Zgoda. Skoro źródłosłów. Zatem zmieniam zgodnie z sugestią.