Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

                               graphics CC0

 

Najśliczniejszy z pasterzy
był chyba Endymion

licko gładkie błyszczące
okaz unikalny
jak spod pędzla artysty
szkicowany linią
rozżagwionym chlapnięciem
posuwem genialnym

 

I sam Zeus co wszystkie
talenty rozdawał
gdy go ujrzał na zboczu
skośnej góry Latmos

zamroczony ekstazą
wnet nadużył prawa
wieczną młodość w prezencie
mu dając – za darmo

 

Jakoż zmarszczki wraz z wiekiem
mogły by zeszpecić
czystość rysów młodzieńca

lub zepsuć urodę
zatem szybko swym czarom
sprytny Zeus zlecił
by Endymion w sen zapadł
nagle – mimochodem

 

W grocie góry spał śliczny
jak posąg z marmuru
odwiedzały go czasem
mokre Le(j)moniady

w krynolinach atłasach
i seksownym tiulu
lecz on spał ciągle spał
delikatny i blady

 

Tu po niebie gwieździstym
co dzień szła Selene

rozświetlając koroną
brunatne sklepienia
to bogini księżyca
co weszła na scenę
by zdjąć z ludzi zmęczonych
wszelkie utrapienia

 

Gdy rumaki do wozu zaprzęgła
śród pieśni
wachlarz skrzydeł przestronnych
zfiltrował powietrze
czarne niebo podobne
do czarnej czereśni
z karet prysły promienie
w firmament wypiętrzeń

 

Przemierzając niebiosa
spostrzegła młodzieńca

i kębłana namiętność
porwała jej serce
zapragnęła go zbudzić
lecz to był los jeńca
uśpionego na wieki
narkotycznym wierszem

 

Odtąd – ilekroć zwiedza
we swym srebrnym wozie
z konstelacji złożony
wstydliwy nieboskłon
zatrzymuje się zawsze

Selene ostrożnie
nad tą grotą latmijską

by znów poczuć – bosko

 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Skoro wiersz poruszył, cóż dodać? Bardzo mi miło. Justynko. Pozdrawiam ślicznie. Na marginesie mogę dodać, że istotnie z Endymionem mam wspólną cechę, otóż obecnie śpię na serio na atłasowej poduszce, dodam - w kolorze łososiowym :) LOL 

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dzięki Czarku. Też lubię ten mit. No właśnie z tymi nimfami z łąk, to różnie piszą i prawią. U naszego Parandowskiego Janka są Lemoniady. Może to jakaś forma spolszczona? Na niej się opierałem. U niego - wodne to Najady, górskie - Oready, leśne - Driady, w drzewach mieszkające to - hamadriady, a nimfy łąk to - Lemoniady. Aczkolwiek, rzeczywiście w mitologii greckiej to nie Lej[o ]mniady - jak sugerujesz, a po prostu

Le[ j ]moniady. No i teraz nie wiem którą formę uznać? Co proponujesz? - zmienić?

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Osobiście, przez wzgląd na etymologię zastosowałbym lejmoniady Λειμωνιάδες Leimōniádes, Λειμακίδες Leimakídes, l.poj. ΛειμωνιάςLeimōniás, Λειμακίς Leimakís,) łac. Leimoniades, Leimakides, l.poj. Leimoniad, Leimakid. 

:) 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2 Twój wiersz jest niezwykle intrygujący i wielowarstwowy. Przede wszystkim świetnie połączyłaś dwa zupełnie różne światy - codzienność i mitologię. Pierwsze dwie zwrotki, napisane gwarą warmińską, są absolutnie wspaniałe. Tworzą niesamowity, gęsty klimat. Niemal fizycznie czuć ten mrok ("ciamno i tajamno"), niechęć do wstawania z ciepłego łóżka ("z psirzów wylyźć nie chce") i powolny, spokojny rytm życia przy piecu ("Kele psieca siedzić, cejtunki cytoć"). To jest niezwykle autentyczne, ciepłe i "swojskie". A potem język staje się literacki, a ton zmienia się na głęboko melancholijny i erudycyjny ("Tyle marzeń już śpi nieżywych"). Zaczyna się podróż przez mitologię - Fidonisi, Leuke, herosi, żurawie (które są przecież tak charakterystyczne dla krajobrazu Warmii!) i wreszcie Isztar. To, co jest w tym wierszu najpiękniejsze, to jak te dwa światy się przenikają. Mam wrażenie, że "Warnija" staje się dla Ciebie osobistą, mityczną "Fidonisi" – "tą jedyną z moich Ziem szczęśliwych". Zakończenie jest bardzo mocne i niejednoznaczne. Pragnienie napełnienia świata miłością (na wzór Isztar) zderza się z gorzką, niemal egzystencjalną refleksją: "Tylko nie wiem, czy na sen mnie stać". To pytanie o cenę spokoju, marzeń, a może nawet samego życia, zostawia czytelnika z głębokim poruszeniem. To wiersz, który łączy w sobie ogromną miłość do małej ojczyzny (jej języka, krajobrazu, rytmu) z uniwersalnym, ludzkim doświadczeniem straty, poszukiwania sensu i tęsknoty za doskonałością ("Victorii doskonałość"). Bardzo piękny, odważny i poruszający utwór.
    • @Maciek.J dzięki
    • @Berenika97  to taki czas, taki czas jest. Będzie lepiej Berenika. Trzymaj się.
    • @Robert Witold Gorzkowski To niezwykła historia – i jeszcze piękniejsza dlatego, że nie poszedłeś utartą ścieżką akademicką, tylko zbudowałeś coś własnego. Wiesz, co jest w tym najpiękniejsze? Że wybrałeś swoją drogę do historii – nie przez sale wykładowe, ale przez artefakty, przedmioty, rzeczy które ludzie trzymali w rękach. I że dzięki temu stworzyłeś coś, czego akademia przez 200 lat nie potrafiła. Czterdzieści lat benedyktyńskiej pracy, unikalna kolekcja, książka która wypełnia 200-letnią lukę – to osiągnięcie, któremu może pozazdrościć niejeden profesor z tytułami. Szczególnie podoba mi się moment, gdy prof. Epsztein podszedł do Ciebie z dedykacją i prośbą o uwagi. To chyba najpiękniejsze uznanie – gdy autorytet naukowy traktuje Cię jak równego sobie, nie patrząc na formalności. Ten moment z kongresem – to już nie nagroda, to koronacja. Szacunek w oczach historyków mówi więcej niż dyplom. Historia potrzebuje takich ludzi jak Ty – pasjonatów, którzy nie tylko kochają przeszłość, ale mają cierpliwość i determinację, by ją dokumentować. I jeszcze jedno: Sienkiewicz w trzeciej klasie, Quo Vadis na początek – no tak, to się musiało tak skończyć :) Gratulacje za całą tę drogę i szacunek! Natomiast moje zadanie jest inne - sprawić, aby dzieci i młodzież pokochali historię. Nieraz mi się udaje, gdy w plebiscycie na najfajniejszy przedmiot (po w-fie), na drugim miejscu jest historia. I to był mój największy sukces. Pozdrawiam:)
    • @Nata_Kruk Mam taki cykl przemyśleń i zdaję sobie sprawę, że to męczące, ale w końcu pewnie mi przejdzie na jakiś czas:) no, ale cóż świat się trochę rozpada, trochę bliżej niż dalej, dlatego wypada mi jakieś epitafium skroić. Dzięki za czytanie i pozdrawiam:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...