już już

[Włodzimierz_Janusiewicz]

ulicą nadpaloną przez za mały
wózek panów zbierających złom
z ciałem nie poszarpanym
westchnieniem dalekich bomb

od dna beczki przez napięcie powierzchni
rynną deszczu mijając kocię
spadające bez mięśni
z sierścią sztywną przez odzież

wychodzącą na spotkanie z wybitym
oknem ciepła które przełazi
na stronę różnej maści

członków dupy elity
Przez dywanowe baldachy snu, bladzi!
zbliżam się do was - już krtań w garści

[pan_ktotam]

pierwsza część wiersza przypomniała mi film Edi.

pzdr.

/ktotam

[Coolt]

Cóż, forma sonetu zjadła utwór. Co gorsza nie jest to nawet sonet (chyba że jakaś futurystyczna odmiana ;), który z zasady jest wierszem sylabicznym.
Tu rytm tnie się i rzęzi okrutnie,zwłaszcza w drugiej strofie (11,9,7,7).

westchnieniem dalekich bomb? raczej byłbym skłonny twierdzić że bomby wrzeszczą i ryczą :)
rynną deszczu? przepraszam,ale brzmi to dla mnie dosyć niedorzecznie.

kocię
spadające bez mięśni -> a czym to różni się od spadania z mięśniami?
Głupio mi że tak tylko krytykuję, ale albo utwór się nie udał albo go nie rozumiem i nie odnajduję się w takiej estetyce.

Pozdrawiam autora serdecznie i życzę lepszych wierszy :)
Coolt

[Włodzimierz_Janusiewicz]

pan ktotam: rozpoczął pan filozoficzną dyskusję: czy sztukę odbierać można tylko przez wcześniejsze z inną obcowanie?

coolt: forma, i ilość sylab jest ściśle pomyślana - dąży do zakończenia na 9 syl. Rytm akurat dobrze że tu rzęzi. Normalnie w sonetach używam stałej ilości sylab, lub w części refleksyjnej tylko zmieniam.
kocię- wybacz, ale kot spadający z włączonymi mięśniami leci inaczej niż nieprzytomny.
Dalekie bomby tylko wzdychają. Ewentualnie : tchnieniem - ale tu ilość sylab wymusiła zmianę.
dużo deszczu - jak z cebra - rynna deszczu -- to logiczne.
Droga od ulicy przez beczkę, po rynnie, do okna, przez okno do pokoju, do łóżka gdzie zamorduję jak jakiś Konrad lub chociaż złapię za gardło.
Nadejście Poety ;)