pokochać ból

[seweryna żuryńska]

pokochać ból
hołubić oswajać
i myśl
że zawsze ze mną we mnie
jak smyka zgrzyt
pisk szyb w dotyku krwawym
lawina drgnień
za wiele na uśmiechu cień

pokochać ból
matczyne utulanie
bezsilna siność świtów
malarski kicz
i pean
bez zachwytu
na ustach szron

pokochać ból
na wdechu bez oddechu
koryta łez
w pieczarach codzienności
przytulić zmysł
ten jeden ponad wszystkie
zapomnieć

[Klaudiusz]

szkoda ze temat taki przygnębiający...no ale co nas nie zabije... :))
drgnień-cień - trochę zbyt wyraźny ten rym...
ale bardzo przyjemnie znowu paniapoczytac - tradycyjnie pięknie :))
pozdr

[Arena Solweig]

Chyba nie ma na tym forum bardziej lirycznych w swej delikatności wierszy niż Pani liryka.
Sposób, w jaki Pani przekazuje proste (?) odczucia, znane i niewyrażalne, jest wielką sztuką. Bo niech ktoś tak naprawdę spróbuje opisać swojemu lekarzowi zwykły fizyczny ból… a ten inny ? Ileż jest jego rodzajów i odcieni. Tak, to to - „przytulić zmysł” – pięknie, Pani Seweryno…

[Joanna_W.]

Wiersz jest bardzo dobry.
Tematyka trudna, a zastosowane środki starannie dobrane.
W strofie pierwszej oryginalne porównanie bólu do specyficznych dźwięków. To odwołanie się do zmysłu słuchu w tym kontekście znakomicie pomaga odczuć prawdę cierpienia, prawdę niewygodną ale prawdę niezmienną i tak trudną do zaakceptowania jak drażniące ucho odgłosy fałszywych nut czy pisku.
W drugiej strofie opis obłaskawiania rzeczywistości bolesnej, nieprzespanych nocy, udręczonych poranków. Epitet "matczyne utulanie" ma moc wzruszenia, które staje w gardle i na chwilę przydusza serce, aby pozwalać mu nadal bić z nadzieją.
Trzecia to zwieńczenie. Najpierw po raz trzeci (!) powtórzone zaklecie: "pokochać ból", a potem jakże gorzkie dopięcie budowli zmagań - "zapomnieć".

Bardzo dziękuję za ten tekst i ciepło pozdrawiam Autorkę. A.

[Iris_IK]

Niezwyle liryczne wyznanie...

a ja chcę głośno krzyknąć "Nie", rozdrapać pazurami i wyszarpać z głęboka...
nie godzić się...nie przytulać
nie zapomnieć...

Takie uczucia buntu wywołałaś we mnie i trzeba mi tego było!

Pozdrawiam Seweryno i dziękuję
Irena.