Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

I zimno, i nogi tak łatwo zamoczyć

jest milion powodów by się nie toczyć

i noce tak długie,

zbyt wcześnie jest późno

choć mądrze nam mówisz

to chyba na próżno

w ciepełku wolimy

krzyżówki szarady

gdy wreszcie ruszymy

nie damy już rady

 

Witaj Sylwestrze, jakoś tak mi się wspmniało kilka dni temu, ze dawno już Ciebie tutaj nie było. I wywołałem wilka z lasu. :)

Pozdrawiam

Opublikowano (edytowane)

Witaj Sylwestrze -  łatwo powiedzieć --  nie dajmy się  -  a wiersz fajny przypomniał dzieciństwo  - ach ta para ach ten huk  i  gwizd.                                                                                                                                                                                                                        Pozd. 

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

więc chodźmy dalej o własnych siłach

póki serduchu  wycieczka miła

na jakiś szczyt się można wdrapać

pogonić kota bo z nim wciąż draka

panienkę wzrokiem przeciągnąć czułym

jakiejś głupocie czasami ulec

by coś się działo ot dla kurażu

wierszyk do rymu komuś wysmażyć

i czerpać z życia same radości

a jeśli trzeba uśmiechem złościć

 

Pozdrawiam Jacek:))

 

ps uprasza się o nie dawanie serduszek bo kotu będzie przykro

 

Opublikowano (edytowane)

o własnych siłach byłoby warto

choć to nie wszystkim przychodzi gładko

 

zwłaszcza gdy z dawna chwastem zarosłe

na ślepe tory chętniej by niosły

 

więc ile pary zostało jeszcze

warto podążać by nowe wiersze

 

mogły rozkwitać przy rdzawych szynach

porozsiewane o własnych siłach

Edytowane przez Bożena Tatara - Paszko (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

o wiele płynniej będzie:

 

stara, ogromna i już nieżywa.

O własnych siłach się nie poruszy,

 

Sympatyczna parafraza, bo chyba każdemu

przypomina szczenięce lata.

Wezwanie w ostatnich wersach uniwersalne,

bo to do starych i do młodych in spe.

Ładnieś to obmyślił.:)

Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Od urodzenia, aż do ostatniej godziny Dana odgórnie lub przez dziedzictwo rodziny, Jednemu sprzyja, drugi trochę mniej dostaje, Czy zawzięcie pracuje, czy w pracy ustaje.   Od wieków już wiadomo, że przez życie całe Towarzyszką wierną, zaś zasługi niemałe, Bez których tak trudno, a nawet niemożliwe Życie wieść dobre bez udręk i trosk, Choćby dobrobyt był i układy szczęśliwe Bez jej pomocy stopią się jak wosk.   Na całe życie przypisana do osoby, Więc powinna pomagać stale, każdej doby – Nie zawsze, są przypadki znane I w księgach przodków zapisane: Gdy staramy się za mało Życie będzie nam kulało.   Więc zmienna i kapryśna: raz jest, raz jej nie ma, Rozgniewana, bez żalu człowieka porzuci, Na lodzie zostawi, dobra do śmieci rzuci. Zawieszony człek między stronami obiema Jak w wahadle w stronę to w jedną, to znów w drugą Bez ustanku się buja i do końca nie wie Czy on Doli służy, czy Dola jego sługą.   Egzemplarz się trafi co pomaga leniwie. Niezdarne też zdarzyć się mogą – przyznać trzeba – Nie pomogą, gdy zajdzie pomocy potrzeba. Jak nie w parze nazywamy niedobranymi: Rolnika przypada kupcowi i odwrotnie, Rolnik nie zbierze choćby wysiłki stokrotnie Przewyższały starania sąsiada. Z innymi Dolami już bywa, że wysiłek największy Dóbr zainteresowanego nie powiększy: Kartofle zamiast do ziemi urosną w bok, A on nie zbierze nic, choć czekał cały rok.
    • Z rondelka z wodą dla ptaków — moment — połknęła wiewiórka. Tak wolno szybują ptaki, tylko by wyschły im piórka. Wilka, co nosił — ponieśli, ostrząc swe zęby powietrzem. Dzikom zbyt ciasno już w lesie, w łunie latarni: chrum — weź się. Śmieje się ten, kto ostatni rozgrywa przy wielkim stole, nam los zaś zesłał podatki, fundusze dał narodowe.      
    • @Berenika97 Okna są różne a my ... guru spojrzał przez zupę żurek jak małpa także to żenujące  ma pewnie swoje okno    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia  @Berenika97

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Migrena toż przecie od razu zastrzegłem że człowiek strzela a a Panbucek kule nosi.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...