Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

tylko wojna miłość śmierć i śmiech

nauczyły się powtarzać

nie to z czym codzień walczymy

które jedno jest nam  dane

 

które gdzieś na końcu naszej drogi

postawi przed nami ostatni  znak

on wszystko zakończy nie będzie

z nami w karty grał

 

tylko zaćmienie płacz dobroć i głód

nauczyły się zawracać nie nauczyło

się zaś to co  najcenniejsze ukryte

w jednym z najpiękniejszych słów

 

 

 

 

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No to się ciesze że nie zgrzeszyłem -  miło że byłaś - dziękuje i  życzę miłego.

                                                                                                                                               

Opublikowano

Waldemarze, ja odbieram ten Twój utwór, jako egzystencjalną refleksję nad skończonością naszego bytu, przynajmniej w tych wymiarach. Życie, jako sekwencja poatarzających się wydarzeń, doznań nałożonych na oś czasu i tylko jedno, które nie powtórzy się nigdy, chociaż fakt narodzin jest też pojedynczym wydarzeniem, zapoczątkowującą serię płaczu, śmiechu, chorób i głodu. Pozdrawiam :)

Opublikowano

Wszystko się powtarza w coraz to nowych wersjach i odsłonach, tylko życie się nigdy nie powtórzy - jest tylko jedno i niepowtarzalne.

Tak odczytałam ten wiersz.

Podoba mi się, chociaż uważam, że przerzutnie są tu niepotrzebne - niczego nie wyrażają... Ale co tam, nie będę się czepiać. :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...