Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Królowa


Enchant

Rekomendowane odpowiedzi

Ach, ile słyszy się o tej Królowej,

której dwór biega z nosem przy ziemi;

mówią, że trzeba mocno ją cenić;

 

Że ona Wszechświatem i na niej - Wszechświat;

i że w ogóle, nikt większej nie znał;

winniśmy wszyscy pochylić głowy,

pokochać, ukochać jej świat liczbowy.

 

Liczyć z nią w każdej sekundzie życia

i głośno zawsze się nią zachwycać;

nie liczyć jednak na  j e j  wzajemność,

Bo ta Królowa jest dość wybredną.

 

Nie myśleć o tym, że gdzieś daleko,

jest jakaś inna, przy której piękno

tamtej królowej - jak róża zwiędła.

 

Że gdzieś daleko, czarem niewinnym,

rzutem na zmysły prawie nachalnym;

uwodzi Pani z przeciwbiegunu,

z kochanków czyniąc sobie poddanych.

 

Ona jest lśnieniem, gniewem, rozpaczą -

wprost najszaleńszą odmianą życia;

właśnie dlatego, państwo wybaczą -

z nią los swój związać pragnę już dzisiaj.

 

 

Edytowane przez Enchant (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Oprócz wspomnianego "y" nie klepnęło Ci się  "ą" w związać  w ostatnim wersie :)

 

A co do wiersza, podoba mi się, zwłaszcza rymy :)

 

Wnioskuję, że Peela porzuciła "Królową Nauk",

na rzecz Poezji :)

 

Pozdrawiam ciepło :)

Edytowane przez Deonix_ (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witaj -  mi się wydaje że chodzi o Kobiele -  no ale poczekamy zobaczymy.

A wiersz faktycznie kuleje czegoś mi w nim brakuje.

                                                                                                                                  pozd.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Waldemar_Talar_Talar

 

Fakt faktem, jest dość świeży, więc mogłam wrzucić go do warsztatu.

Waldemarze, powiedz co i gdzie zgrzyta :)

 

@Oxyvia 

Masz jakieś propozycje wyrównania rytmu? Co zmienić, uciąć, dodać?Zawsze mam z tym problem, dlatego unikam zwykle wierszy regularnych.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Co do interpretacji - nie chodzi tutaj o Poezję, chociaż i ona leży na tym drugim biegunie :) 

Myślałam szerzej, raczej o samej Literaturze i wszystkim, co z nią związane, także poezją.  Miłość, kobieta - cudne interpretacje, dziękuję Wam za pochylenie się i podzielenie się nimi :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Spróbuję. :)

 

Ach, ile słyszy się o tej Królowej,

której dwór biega z nosem przy ziemi;

mówią, że trzeba mocno ją cenić;

 

Że jest Wszechświatem i na niej - Wszechświat;

i że nikt większej władczyni nie znał;

winniśmy wszyscy pochylić głowy,

pokochać kornie jej świat liczbowy.

 

Dalej nic już nie poprawiałam, jest OK.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ładny wiersz. Bieszczady przechowują wiele tajemnic, o których już nikt nie napisze. Pzdr
    • Przedzieram się przez gąszcze traw. W słońcu padającym z ukosa. W zarysie obłoku… W deszczu. Idę.  przemieszczam się jak cienista, senna mara…   Wszędzie wokół radioaktywny pył… Nie zmyły go deszcze. I nie zmyją.   Zbyt głęboko wryła się straszliwa śmierć.   Tam, w tej kępie krzewów, wątłe korzenie. Ostre liście raniące do krwi.   Jestem jak ta barowa ćma, co się miota ze skrzydłami oblepionymi błotem.   To już się działo tyle razy. I dzieje nadal. I wciąż…   Jak te przechadzki wzdłuż żeliwnych rur w podziemiach jakiegoś dawnego życia.   W tej pustej ziemi całują mnie czyjeś lodowate wargi.   Kto tu jest? Czy jest tu kto?   Znowu te same majaki. Mrugają do mnie w oparach absurdu.   Jakbyśmy się znali od lat.   Wlecze mnie po bezdrożach mojej podświadomości cała flotylla niestrudzonych widm.   (Dla nich to żaden mozół)   I mimo powtarzalnych do znudzenia chwytów wciąż daję się na to nabierać.   Bolą mnie już te słowa wypowiadane z metalicznym zgrzytem, w stukocie żelaznych kół.   Kto go wystukuje?   Nie wiem.   W przedziale wagonu, obok, przytula się do mnie pusta przestrzeń.   Skrzydła zasłon omiatają w pędzie skronie…   Dokąd tak jadę w tym szale podróży i gubiąc samego siebie?   Szepty w półmroku. Jakieś ciche westchnienia…   Ktoś coś pisze, próbując ułożyć z rozsypanych fragmentów spójną całość. Pod dyktando sennej zjawy zakutej w mżącą szarymi pikselami zbroję. O twarzy jakoś dziwnie znajomej.   Kto tu jest?   Ja? Ty?   Czy może ktoś jeszcze? Wiesz, nie mam siły wstać.   Przetacza się w tę i z powrotem, po podłodze,  pusta butelka po alkoholu.   Więc leżę, patrząc jak przepływa nade mną to sine oblicze pełne obojętności.     Mówi do mnie, poruszając w milczeniu obrzękłymi ustami.   Tato, to ty?   Nasłuchuję…   Lecz nic. Jedynie pulsująca w uszach cisza. Jakby odkupywał w ten sposób winę za sprowadzenie mnie na ten padół.  Spętany światłem.   I rozpraszał się stopniowo, zamieniał w jednostajny biały szum…   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-30)      
    • kwiaty nie mają dla kogo kwitnąć lody pękać ogłuszone świtem szczyty wypiętrzają się nienazywane w szczelinach skał zaciśnięty czas śnieg przemijania opuszczony cmentarz nie dziwi się przywykł boli gdy piękno umiera niepotrzebne
    • @agfka stoi pusty, jakaś elita tam przychodzi, ale już nie ma zainteresowania wśród ludzi. Inaczej się już motywujemy, żyjemy.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Oczywiście. Niemniej kościółek drewniany w dodatku cały czas w normalnym funkcjonowaniu, istnieje. Chyba, też paręnaście lat nie widziałam. Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...