Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Wiedza

 

błąkała się przez tysiąclecia

zahukana bezwartościowa

zimna nocami polarnymi

żar dnia otaczał ją bezmyślnie

 

przekroczyła też stratosferę

wtedy ciskała jeszcze gromy

matka karłów i supernowych

mózg wszechświata rozwijał się w niej

 

kochała nie swoje potomstwo

wiedziała poznała fizyczność

ona – umysł złotych przestworzy

samotnica pośród samotnych

 

skokiem w obłąkanej krainie

zastraszonej wrzaskiem ludzików

malunków run klinów kreseczek

pisma cyfr spaślakowatych ksiąg

 

stworzyła bogów dla porządku

wiedza swą świadomością łkała

potężna była służebnicą

komputerowym diplodokiem

 

Wiedza… błąka się…

Miłego relaksu Czytelniku i Słuchaczu  

 

2017 r. J. A. 

Edytowane przez Justyna Adamczewska (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Świadomość

 

ma wielką siłę, czerpie od innych... uczuć

przekształca na swoją modłę, tylko tak trwa

zima,wiosna, lato, jesień...

koniec do początku poprzez środek Wszechświata

ułożone myśli potrafi rozedrgać jak zmieniać ich natężenie

napięcie stale wykorzystuje... celem jej...

stać się jednością nie błąkać, nie zbłądzić. 

 

Trzymać ład - kod do paszportu przez myśli. 

 

ZŁODZIEJKA... i poruszają azymuty (świadomości).  Justynka - dla Grześ. :)))

Opublikowano (edytowane)

To i ja dołożę moje trzy grosze w sprawie wiedzy... bo wtedy pojawia się wiara. 

 

Czasami

nie można zrozumieć 

bo rozum nie sięga a wiara przenosi

 

wiedza

to prosta zamknięta 

w obliczu niemocy

 

zawodzi

nauka szaleje natura

boże co robić? 

 

Pozdrawiam 

Bb

Edytowane przez beta_bez_alfy (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Mieć świadomość, dobra rzecz

Zalśnić gwiazdom to jest to

Karły i supernowe

Powstaną wielkie nazwy

Uwaga na podstawę

Może runąć i zabić

 

Zabrać podszepty chwilce

Skorzystać z dobra losu

Dziękując za dnie i noc

Skrywając Słońce w dłoni

Brać mądrości cząsteczki

To wolność a to - mowa...

 

Pozdrawiam, Grzesiu - Justyna

  • 7 miesięcy temu...
Opublikowano

Wiedza powstała w tej samej chwili co multiversum i wszystkie istoty mogą z niej czerpać do woli. Jedne to robią dobrze i rozwijają swoje cywilizacje do niepojętych dla ludzi zdolności inne które robią to źle i niszczą nie tylko siebie ale i to co dostali w końcu się unicestwiają. Ludzie przypominają psa który biega za swoim ogonem i niczego się nie uczą.

Trudny temat

Pozdrawiam

  • 2 miesiące temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nie znoszę dzisiejszej poezji, ponieważ "dzisiejsza" poezja nie istnieje,  wszystkie utwory pisane są jakby z odgórnie ustaloną relacją do dawno zmarłych artystów, jakby ich głównym celem było jedynie pokazanie: "Widzisz co by na to powiedział Mickiewicz? Obrzydliwe, nieprawda? A więc jakie to dzisiejsze!". Współczesna poezja definiuje się nie tym czym jest, ale tym czym nie jest, tym co odrzuca, grając grę pozorów o zrzucaniu z siebie ołowianych kajdanów decorum, gdzie tak na prawdę jest to jedynie przeżuwanie starych trików z początków zeszłego stulecia, tym bardziej ironiczne, im bardziej przeżuwacz taki chce pomiędzy mlaskami perorować o swojej nowatorskości.    Czytelnikowi powinno się to od razu zdać nieautentyczne, a po czasie - zwyczajnie nudne. Nie ma w tej poezji prawdziwej istoty dzisiejszego życia, ponieważ cały czas oglądamy ją jedynie przez pryzmat osób trzecich - tych magicznych "klasyków", których okowy staramy się rozpierać, a więc dzisiejszą poezję czyta się jedynie jako fetyszystyczną pornografię, gdzie postacie mogą się pieprzyć, ale tylko ku zadowoleniu mężczyzny siedzącego na fotelu w rogu pokoju, a u nas tym Panem może być chociażby Mickiewicz. Z początku może to odbiorcę uwierać, można czuć, że stanowi się wbrew swojej woli część tej erotycznej zabawy, że także i rola odbiorcy jest w tej sytuacji nie tylko sztampowa, ale o zgrozo pożądana, i stanowi dla naszego niewidzialnego fetyszysty źródło zadowolenia. W takich momentach, można marzyć o ucieczce w inne czasy, w styl życia który nie byłby źródłem niczyjej satysfakcji, ale taki, który byłby po prostu "nasz". Kiedy zdajemy sobie sprawę, że nie ma w rzeczywistości ucieczki od zaplanowanego scenariusza, jedyne co pozostaje nas wypełniać, to nuda. Nuda. Nuda. Nuda. Kolejny wiersz. I kolejny. O niewziętym L4, o zakupach na obiad, o kolejce w przychodni albo o tym, że pani K. jest dzisiaj tak jakoś smutno.    Zawsze dostaniemy w tym momencie klasyczne (sic!) pytanie fanów danej poezji, tzn. "Czy to nie jest autentyczne? Czyż to nie jest istota sztuki?" Nie. To nie jest autentyczne. Jest tak autentyczne jak miłość w filmach dla dorosłych. Oczywiście, ruchy są całkowicie w porządku, może nawet bardziej przemyślane niż na co dzień, ale wszystko jest jedynie grane pod kamerę. I może coś nawet jest w tym porównaniu, może dzisiejsza poezja stanowi te same, fraktalne ruchy, w przód i w tył, i w przód, i w tył, wierzganie się w brudach codzienności, ale nie po to aby coś w nich znaleźć, lecz dlatego, że jakiemuś starszemu mężczyźnie ten brud na ciele się po prostu strasznie podoba.
    • @Tectosmith Z tego jestem kontent i ma już niech sprawdzę... @Tectosmith 415 wyświetleń, 2 lajki i 30 moich autorskich zaglądnięć :)
    • @SomalijaPo co nam pierwiastki:)
    • @Waldemar_Talar_Talar Poducha zazwyczaj lubi posłuchać, taka już jest.
    • @violetta Raczej odkryła... 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...