Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Impresje

tęczowe farby
na skwarnym niebie –
sępy żrą śmierdzącą padlinę

zbudźmy potwory
rzucać folię
duszącą jak zło
strefę ciszy może zaostrzyć
pozbawić zmysłów i serca
ery to zdychające gady
rozdrapywać ziemię dla konających
zasypywać nią dziurawy namiocik

Munch - odchody wielkich mąk
powiesić Go
wolność – honor dla większości bez wartości
żuki gnojarki
zabijać w skupionych odbytach na grobach
żyjących jeszcze.
_____________________________
Wiersz napisany wg obrazu Muncha „Krzyk”

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Zima 2016/17 r.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Justyno,

zdaję sobie sprawę, że wszystko może stać się inspiracją

do napisania wiersza, ale niestety, turpizm, to nie jest to w czym gustuję.

" Turpizm -  (łac. turpis = brzydki) - w literaturze zabieg polegający na wprowadzeniu do utworu elementów brzydoty w celu wywołania szoku estetycznego"

 

Pozdrawiam :)

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie pisuję opowiadań. Nie potrafiłabym utrzymać czytelnika

do końca. Niby wiem jak zrobić, mnóstwo wciągających dialogów, niewiele opisów, ciekawa akcja, stopniowanie napięcia, itp...  Z tych i jeszcze wielu innych względów uważam pisanie prozą za trudniejsze i nie biorę się za ten gatunek,  

Pozdrawiam :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Może jestem głupia, ale nie wiem, skąd w wierszu nagle wzięły się ery?

Tak to podoba mi się, turpizm w poezji bywa całkiem smaczny,

Końcówka poraża mocą :). 

Fragment o wolności z kolei poraża prawdą. Ogółem, wiersz uważam za dobry. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Może nie powinnam się przed Autorką wypowiadać,

ale wydaje mi się, że chodzi o jakieś zagięcie czasoprzestrzeni,

koniec czasów, taki trochę apokaliptyczny katastrofizm ;)

Jakkolwiek to zabrzmi, największą uwagę w tym wierszu skupiły odbyty ;)

Trochę mnie to mierzi, ale nic poza tym. U mnie elementy turpizmu też się zdarzają,

ale staram się, by czytelnikowi, oprócz zniesmaczenia towarzyszyły też inne emocje, tutaj trochę mi tego brakuje,

co nie znaczy, że to zły wiersz, po prostu chyba mam taki gust ;)

To na razie tyle z mojej strony ;)

Pozdrawiam serdecznie ;)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Enchant, dzięki za czytanie. A co do tych er, to po prostu bycie, gdzieś, gdzie źle wydaje się dłużyć. Ten wiersz jest o obozach koncentracyjnych, o lęku, bólu. Posłuchaj piosenki - link podałam. Może rozjaśni? Kiedy ból - długi jak era gadów zdechnie, może będzie lepiej? Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

le mal, to mnie tak przestrzegasz? Nie pomylę. Gówno do kloaki a farba na płótna, które kloakę mogą ukazywać. Myślę też, ze autor ma możliwość swobodnego wypowiadania się, ale jeśli i takie, jak Twój, komentarze się zdarzają, tzn. iż wiersz rozbudza wyobraźnię. Mam nadzieję, że nie uważasz go za gówno - zresztą jeśli tak jest jest, to też dobrze, bo gówno ludzkich zachowań pokazuje. Pozdr. Dziękuję za wskazówkę. J. Impresja to wyrażanie uczuć po namyśle.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Deonix, ślicznie dziękuję. Tak wiersze mają to do siebie, że pozwalają na dowolną ilość interpretacji. Wszyscy o tym wiemy. Podaję utwór i już nie jest tylko mój, jest tych, którzy go przeczytali lub chociaż zerknęli. "Trochę mnie to mierzi" - no brzydota denerwuje, ale jest i nic na to nie poradzimy.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Marcinie, tak wiersz mówi o koszmarach i jest koszmarny, ale ja chciałam podzielić się nim z Wami, bo ważny dla mnie. Wypowiedź Twoja pomogła. Ja "Obławy" nie mogę słuchać. Nic mnie tak nie przeraża jak słowa tej piosenki (jeżeli chodzi o wiersze). Dziękuję.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Justyna Adamczewska

i dobrze zrobiłaś i dziękuję Ci za to.

Dzięki Tobie mogłem przeżyć coś okropnego jeśli chodzi o treść wiersza i odczucia z nim związane, a dzięki Alicji dowiedzieć się czemu :) jak to mówią czytanie uczy :) 

trochę dziś za dużo paplam :) 

już znikam z forum :) 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • spotkało się zimno i deszcz   a ja ja rowerem do pracy trochę daleko czterdzieści kilometrów ufam że…   spojrzenie w górę rozmowa z... nie lubię znajomości czasami jednak...   cuda  się zdarzają  wystarczy wierzyć ruszam samochód zostaje w garażu   11.2024 andrew Czy zmoknę…
    • @Jacek_Suchowicz Super bajka Miło zasnąłem    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.   Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.   Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło.   A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.   Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...   Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.   Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...   Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...   Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.   Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.   Metopy, tryglify. Zawiłe meandry…   Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen.   Nieskończonych fantazji.   Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce.   Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.   A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.   Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.   Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...   Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.   Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu.   Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.   Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.   Szare.   Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…   Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.   Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa.   Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.   Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.   Mur.   Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.   Szedłem za nią. Za tą kobietą.   Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.   W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki.   Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...   *   Znowu zapadam się w noc.   Idę.   Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.   Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.   W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi.   Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy...   Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....   Wróciłem. Jestem…   A czy ty jesteś?   Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.   Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.   Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.   I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi...   Kładę się na twoim grobie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)    
    • Ale dlaczego więźniarką ZIEMI?
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...