Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zostań

Julia_Bilicka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Julia_Bilicka

Julia_Bilicka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

O moja kochana
Ty rozświetlasz każde zakamarki życia które w mroku toną
Ukazujesz kierunki
Nie pójdę w stronę której przy mnie zachwalać nie będziesz
bo ci ufam
Uwierz
Puste me słowa w porównaniu do uczuć płynących z głębi mej duszy
Nie mogę ich wyrazić nawet najbogaciej odzianym przymiotnikiem
Uczynię więc gest
Nie duży w znaczeniu fizycznym lecz wielki emocjonalnie
Obejmę
Pocałuję
Wysłucham i pomogę
Cóż mi po pieniądzach moja droga
Skoro Ciebie kupić nie mogę i nie stać byłoby mnie wcale
Gdybym Cię stracił
Życie bym przeklnął
Poważnie
Serce me złamałoby się
A ja snułbym się po miejscach najważniejszych dla nas
Z pewnością szukałbym sensu
I nie znalazłbym go
Zostałbym wrakiem człowieka
Wszystko to się stanie gdy Ciebie zabraknie
Więc nie odchodź moja kochana
Nie wyrządzisz żadnej krzywdy pozostaniem przy mnie
Życie tak szybko płynie
Nie odchodź
Bo nie wiadomo kiedy przyjdzie na mnie czas
A nie chcę kończyć życia w negatywie
Proszę Cię tylko o jedno
Zostań - nie mów że nie możesz

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Julita.
      „Ziemio, Obudź Się”

      Przez Julita. · Opublikowano

      Oh, ziemio moja, piękna, a tak bezczelna, Czemuś tak dzika, choć byłaś tak wierna? Czemu, planeto, tworzysz nam piekło, Gdzie dobro ginie, a zło się rozśmiekło?   Lęk w sercach drzemie, brak już miłości, Coraz mniej ludzi, co mają cnoty i prostość. Wszędzie ploteczki, śmiech i zwrot akcji, A w duszach pustka, bez gracji, bez reakcji.   Gdzie spojrzeć — ludzi braknie w człowieku, Bawią się wszyscy w zgubnym biegu wieku. Znikła kultura, etyka, szacunek, Został jedynie hałas i smutek.   Czemu, o ziemio, nie zareagujesz? Czemu tym światem się nie zaopiekujesz? Pokaż, że w tobie jest jeszcze raj, Niech wróci pokój, niech kwitnie gaj.   Pomóż, by rajem stał się nasz świat, Dla tych, co odeszli, i tych, co wśród strat. Bo człowiek sięga po trucizn cień, By zabić marzenia, pogrzebać sen.
    • Migrena
      Rozprzestrzeń

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97 Cudowne poruszające rozważanie.  Pięknie ujęłaś, że świadomość nie jest kryształem, lecz płomieniem. A  poszukiwanie własnej prawdy w "skurczach ciszy" jest jedyną prawdziwą geometrią istnienia. Wątpliwość staje się tu najwyższą formą wiary.   Wspaniały tytuł. Imperatyw egzystencjalny. Przez ten tytuł wiersz nabiera specjalnego znaczenia.   Bereniko. Twoje wiersze coraz głębsze. Coraz śmielsze. Jest już bardzo wysoko :)  
    • huzarc
      Jakie jutro

      Przez huzarc · Opublikowano

      @andrew To mała perła poezji codziennej – wiersz spokojny, przejrzysty, a jednak głęboko filozoficzny.
    • huzarc
      Ciężar iluzji

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Katarzyna Anna Koziorowska To dojrzały, piękny liryk o smutku, który nie niszczy, lecz oczyszcza. Zapis ostatniego etapu miłości: kiedy już nic nie boli, ale wszystko jeszcze trwa w pamięci.
    • huzarc
      Przystanek końcowy

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Simon Tracy Utwór jest współczesną parabolą o śmierci, samotności i egzystencjalnym zmęczeniu. Sceneria – ostatni autobus, noc, cmentarz – tworzy symboliczną przestrzeń przejścia, granicę między światem żywych i umarłych, między pozorem życia a ostatecznym spokojem.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...