Nieopodal Smutku...

[Agnieszka_Gruszko]

zatoczę krąg
nieopodal smutku
wyrysuję
białą kredą
na spalonej ziemi
roziskrzone oczy
i nazwę
nienazwane uczucia
imieniem prawdziwym
by móc trwać
by poczuć
raz jeszcze dotyk
zimnej dłoni na twarzy
i ust zsiniałych szepty
usłyszeć...
pragnęłam tylko słońca
jednego błysku
by wierzyć
ze istnieje życie
inne od tajenia myśli
od placzu pod ścianą
by zrozumieć
twory własnej paranoi
utkane w płaszcz
gwiaździsty
kiedy noca pójde zabijać

[Kai_Fist]

masz niezłe źródło inspiracji, ale nie pozabijaj wszystkich, kto wtedy wiersze będzie czytał...
a wiersz mi się podoba..., teraz to ja właściwie mam na słowo "podobać" kilka defincji...

[agnieszka puczynska]

dla mnie troszkę przegadany, ale klimat sympatyczny:) pozdrawiam aga

[Agnieszka_Gruszko]

oj dziękurii, milo mi strasznie, ale ja go chyba muszę napisać od nowa... bo powstał w 3 minuty i 36 sekund <<tyle trwa mój ostatni dolowacz>>, i chyba należy mu się conajmniej drugie tyle:)

[Agnieszka_Gruszko]

fakt, troszki koślawie wyszło...

[natalia]

Nie kazdy wiersz musi być doskonały ,czasem własnie takie niedociągnięcia są atutem wierszyka mnie w każdym razie to nieprzeszkodziło podczas czytania.
Pozdrawiam serdecznie
Natalia

[Agnieszka_Gruszko]

heh... ale życie polega na dazeniu do czegoś... u mnie do doskonalości;)

[natalia]

no jak jesteś perfekcjonistką, to tak
ja tam lubię malutkie niedostatki
pozdrawiam
Natalia