Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano


SYMBOL (tytuł roboczy)
dodaj do ulubionych



ALBO JAK SIĘ SKRYCIE DAJE JAŁMUŻNĘ STARUSZCZE CZY KOMUŚ INNEMU,
MŁODEMU
GDY NIE CHCEMY ZNIEWAŻYĆ - OSOBY TU NAJWAŻNIJSZEJ - JEGO, JEJ -
LITOŚCIĄ;

UWAŻAMY NAJNATURALNIEJ, ŻE NA DZIĘKOWANIE WIELKIE NIE ZASŁUGUJEMY,
MOŻE NA - DZIĘKI, HEJ. ALE:
- TO SIĘ NIE ZDARZA
- TEGO TEŻ NIE CZEKAMY
TYLKO DAJĄC SZYBKO - OTWARCIE, NIE KRYJĄC SIĘ,
A JEDNAK SKRYCIE - DAJEMY,
BO UWAŻAMY, CZUJEMY JAKOŚ,
WIEMY (SKĄDŚ), ŻE ANI TO NIE JEST ŻEBRAK,
ANI NA WSTYD CZY DUMĘ ALBO PYCHĘ TU MIEJSCA
NIE MA,
I ŻE MY ANI NIE BOGACZA GRAMY, ANI NIE MA
PO PROSTU MAJĄCYCH JAKIEŚ DROBNE

(CHOĆ TAK JEST NAJCZĘŚCIEJ), SĄ TACY WIEM, BO PISZĘ Z TEGO PRZYKŁADU, NIE ZNAM WIĘC PRZYZNAJĘ CZUĆ I MYŚLI BOGACZY, LECZ ZNAM TROCHĘ TYCH, KTÓRZY MAJĄ OSTATNIE DLA SIEBIE: TUTAJ MNIEJ PIĘKNIEJ BY RÓWNO PRAWDZIWIE MUSZĘ TO ZARYSOWAĆ - LECZ
GDZIE INDZIEJ, TEN TEKST SIĘ KOŃCZY JUŻ

PRAWIE

JEDNAK SKRYCIE I OTWARCIE - JAK WYJAŚNIAM WYŻEJ - DAJEMY,
BEZ BIORĄCEGO,
ŻEBRZĄCEGO ŚCIŚLEJ,

(CO MA SWOJE KONOTACJE - OD NAJMNIEJ WARTYCH
DO NIEMAŁO, JEŚLI WYŁOWIĄ SEDNA - ODCINAM TAKĄ DYGRESJĘ O ŻEBRZĄCYM, I O TYM, CZY NIEWOLNIK MOŻE BYĆ PRZYJACIELEM PANU SWEMU- O TYM W NASTĘPNYM CZYTANIU ...;-)

BEZ DARCZYŃCY (SIEBIE)
ALE JEDNAK PRZECIEŻ -
PRZY CAŁEJ SPRAWIE OSOBIŚCIE

ODBIÓR PODZIĘKOWAŃ
(KTÓRE NIC NIE KOSZTUJĄ, WIĘC SĄ Z NIMI PROBLEMY

JAK INTENCJE ZA KRÓTYMI MAŁO CO IDZIE - I DLATEGO PIEKŁO NIMI BRUKOWAĆ MOŻNA - DOBRE INTENCJE SĄ TAK TANIE ŻE NIE SĄ NICZYM INNYM NIŻ SZEKLEM OD BOGACZA, CZY GROSZEM O BOGATEJ WDOWY

TO JEST - WYJAŚNIAM MOŻE ZBĘDNIE - PISZĘ TYLKO PO SWOIM DOŚWIADCZANIU SPRAWY - I JA MAM Z TYM PROBLEM

(STĄD SIĘ BIERZE - TO U MNIE EMPIRYCZNIE WYKAZANE...999/1000 PRAWIE - JA TAKIE CZUJĘ - POMIESZANIE -

POMIĘDZY OTWARTOŚCIĄ I SKRYTOŚCIA
I NA ILE SŁYSZEĆ I JAK ODPOWIEDZIEĆ NA DZIEKOWANIE
- P.S. GDY JEST WYLEWNE MAWIAM:
- NIE MA ZA CO I SERIO TAK TO BRZMI W SERCU, GŁOWIE I NA JĘZYKU
GDY JEST ZMĘCZONE, NORMALNE, STONOWANE, A NAWET GNIEWNE, SZCZEGÓLNIEJ JEDNAK GDY ZAWIERA ŻYCZENIA ODPOWIADAM ZAWSZE DOŚĆ CICHO, ALE OPOWIEDNIO DO EMFAZY, KTÓRĄ DAŁ W NIĄ PRAWDZIWIE ŻYCZĄCY: DZIĘKUJĘ I TEGO SAMEGO ZWYKLE ŻYCZĘ - ZDROWIA, CO NAJWAŻNIEJSZE, JAK WIADOMO IM,
JAKOŚ RZADKO ŻYCZĄ BOGACTWA..TAK, ZDROWIA, SZCZĘŚCIA,
WSZYSTKIEGO DOBREGO, BÓG - ZAPŁAĆ (TUTAJ DAJĄC RZECZ BEZPOŚREDNIO W RĘCE OPATRZNOŚCI, ZA CO CZASEM WDZIĘCZONOŚĆ OKAZUJĘ KRĘTNIE)

DZIĘKUJĘ,
I TEGO SAMEGO ZWYKLE ŻYCZĘ:
- ZDROWIA, SZCZĘŚCIA, POPRAWY LOSU, CZASEM COŚ KONKRETNIEJSZEGO, CO NAJWAŻNIEJSZE, JAK WIADOMO IM,
SPEŁNIENIA.

LECZ ŚPISZNIE SIĘ PÓŹNIEJ, ANI CHYŁKIEM, ANI Z PODNIESIONĄ GŁOWĄ, WYCOFUJĘ, JAKBYM BYŁ W SYTUACJI, KTÓREJ - NIE TYLE NIE POWINIENEM BYĆ - ALE KTÓRA ZAISTNIEĆ NIE POWINNA TAK
ŻYCIEM NAŁADOWANA, PRZEPEŁNIONA TYM ŻYCIEM, JAKBYM CZUŁ,
ŻE WYLEWA SIĘ Z TEGO ŻYCIA PRANA...
ZBITE NACZYNIA, POBITE, SKORUPY..O TYM POMYŚLAŁEM Z DYSTANSU
OD DAWIEN DAWNA

I W KOŃCU BEZ DARU
(PIENIĘDZY - NIE LICZĘ ICH, ON ZAPEWNE LICZY) - W PRAKTYCE MUSI TEN ELEMENT WYSTĄPIĆ - INACZEJ JEST TO TEATR DLA DZIECI

a

TO NIE JEST TEATR, TYLKO PRAWDA,
ŚWIAT, KTÓRY CZUJĘ CAŁYM I PRZECZUWAM
W MAŁYM ZWIERCIADLE,
PRZODEM KU MARZENIU MENCJUSZA
ZREALIZOWANYM ZBITYM LUSTRZE DUSZY,
KU DUSZY NIE OGLĄDANEJ,
SŁYSZANEJ JAK SIĘ SŁYSZY KOŁATANIA SERCA
I WIEMY, CO NIEKTÓRZY, ŻE TEN DŹWIĘK, TO SŁUCHANIE I TEN RYTM W CIELE I MYŚLI, FORMA,
KTÓRA NAD NAMI WTEDY SIĘ DZIEJE JEST NICZYM CO MIŁE, NICZYM, CO CHCIANE, NICZYM CO UŁATWIA - DLACZEGO TYLU, KTÓRZY NAPISALI TO, CO NAS BUDUJE - MIAŁO TAKIE BELKI POD NOGAMI, BY POTYKAĆ SIĘ O STRÓŻA SWOJEJ PRACY PRAWDZIWEJ, jak brata swego, na ramieniu siedzącą chorobę, TRUDU ARTYSTYCZNEGO, TAK DOSŁOWNIE. MIELI TEŻ INNI BARDZIEJ OKROPNE,,wśród ciągłych bóli czy ataków astmy, której ja już ni muszę doświadczać, bo postęp dokonał się JASNY
..TO DYGRESJA. WIEM. I TO PŁACZLIWA.
ZOSTAWIĆ. NA ŚWIADECTWO PEWNEGO NAGOŚCI PRZEKROCZENIA, LECZ NIE Z LENIA (TYM BICZEM)


ŻE TAK SIĘ ZDARZA, ŻE JEST TEN I TEN,
I ROLE MAJĄ, I JEST DAR - REKWIZYT STARY
TO SĄ NORMALNE SPRAWY I MAMY SIĘ W TYM
ZNALEŹĆ JAK np. WIARUS, - TJ. BEZPRETENSJONALNIE

KTO PROSI A MOŻEMY DAĆ - O ILE JEST SENS (DAĆ)
DAĆ NORMALNIE JAKBY SIĘ COŚ KUPOWAŁO WCALE NIE TANIO ANI DROGO, RACZEJ COŚ CO CIESZY SERCE ZBIERACZA STAROCI BEZ WIĘKSZEJ WARTOŚCI,
LECZ WSZĘDZIE SYGNOWANYCH NIEWIDOCZNIE:
M.A.B., A.E, A.E. S.B. M.N., CZY NAWET CAŁĄ SYLABĄ
Lecz to wszystko są już myśli, mniejszej wartości, późnijszą godziną, po samym AKCIE


EPILOG


WIĘC TYLKO:

TY - AKURAT MASZ DROBNE
ON - AKURAT MU BRAK
DAR - TO ZNAK
I DAR PODZIĘKOWANIA I JAK - TO FORMA
I TWÓJ ODZEW, SCHYLENIE GŁOWY - TO FORMA

A CAŁOŚĆ ZWIE SIĘ ZDARZENIE
I JEST NAD NIM PLAN I RZĄD
CHOĆ WIEDZA O TYM PO NIC CI, idący DONIKĄD

I TO ZDARZENIE,
I TY, I ON, I DAR STAPIACIE SIĘ W SYMBOL

ALE PRAKTYCZNY SYMBOL

A SYMBOL TO JEST - JAK WIECIE
NIE DZIELENIE LECZ ŁĄCZENIE

Symbol łączy tutaj i Tam

Nie w teorii, nie w praktyce,
w stopie, w spotkaniu, niemożliwym inaczej,
ani dzięki poznaniu (gnoza)
ani dzięki uczuciu (mistyka)
ani dzięki działaniu (wola)
i działaniu przeprażonej woli (magia)

Więc dzięki czemu?
Każdy to nazwać może.




Dlatego też byłem zawsze symbolistą, ale jakoś mi nie wyszło. Lub może to jednak kwestia pychy ilościowj, i co powiadali, że wyszło, w filmach czy nawet tekście, było ich mało, choć byli tacy - że pod tym samym Symbolem - zyskałem braci. Nie doceniałem gnany czymś innym miż teraz, bożem co do jednego zmądrzał - nie uważam już i nie idę (zaraz, nawet dzidy na wsjo wypadku nie biorąc, ani i buty czasem nie na tę porę) za całością zewu serca. Serce sobie umieszczam, tak gdzie się nie bardzo wwierca.

Zresztą, wartościowy surrealizm, tak jak prawdziwy symbolizm to najtrudniejsze, w użyciu tak by dotarło.
Wina oczywiście nadawcy, czyli pro-autora.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




kolejny połeta wytrzepany z worka po cemencie

Cement bracie łączy (spoiwo jak sygnał). Pięknoduch?


[quote]ALBO JAK SIĘ SKRYCIE DAJE JAŁMUŻNĘ STARUSZCZE CZY KOMUŚ INNEMU,
MŁODEMU
GDY NIE CHCEMY ZNIEWAŻYĆ - OSOBY TU NAJWAŻNIJSZEJ

..................................to na wstępie

??
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




..pięknie !..pogratulować elokwencji !..:)..chyba stara "ekipa" wraca..:)

Nie masz pojęcia o mojej elokwencji i nie masz pojęcie o roli przekleństwa

pozdrawiam

ps http://www.koprodukcje.pl

http://www.szod.pl

http://arthe.pl

http://poewizja.pl

https://independent.academia.edu/MaratDakunin

Wystarczy?

Możesz jeszcze poćwiczyć na (gorsze niż TS Eliot)

http://www.stageplays.com/products/cuts_last_but_one_seancecategorycyberpresscode366/Marat%20Dakunin

To poemat udający monodram (rozpisany na 2 osoby), jeśli serio Cię interesuje poznanie elokwencji zanim wyda się wyrok
- to prześlę Ci darmowo egzemplarz w jęz. polkim. Słobodzianek miał rację, że nazwał go nie do wystawienia jednak na deskach. Nie mam zmysłu dramatycznego.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



skoro tak, to żegnam, barycz; najwyższy czas ;)

Przeprosiny wysłałem na priv.

Ale obraza z definicji dotyka
a) gdy jest oszczercza
b) gdy może narazić dobre imię obrażonego
c) gdy obrażony jest pensjonarką

Więc, przepraszam, nie miałem zamiaru obrazić nikogo.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



skoro tak, to żegnam, barycz; najwyższy czas ;)

Tak, czasu już mało. Dlatego forma bogata - ale ja rozumiem,
ze teraz, wg badań tekstów ponad 1 ekran i nietypowych się nie czyta.
Myslalem tylko, ze to nie dotyczy pewnych niszowych portali.

Z poważaniem,
Marat Dakunin
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




kolejny połeta wytrzepany z worka po cemencie

Cement bracie łączy (spoiwo jak sygnał). Pięknoduch?


[quote]ALBO JAK SIĘ SKRYCIE DAJE JAŁMUŻNĘ STARUSZCZE CZY KOMUŚ INNEMU,
MŁODEMU
GDY NIE CHCEMY ZNIEWAŻYĆ - OSOBY TU NAJWAŻNIJSZEJ

..................................to na wstępie


??


Przepraszam za literówki
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Mnie, np. - gdybym był damą albo pensjonarką - obraziłby bezokolicznik zawarty w rozkazie.

Ale ja się za NIC nie obrażam, bo nikt nie może mnie obrazić.

Musiałby trafić w coś, co jest moją wartością i ją znieważyć tak, by ją zbrukać.
A to bardzo trudne

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • piękny dzień  słowo Ciałem się stało    niebo otworzyło świt  przyszedł na świat  Bóg człowiek    Jego słowa  światłem  światłem  wskazującym drogę    mamy  prawdziwą wolność  możemy Go przyjąć  lub nie  nasz wybór    bez Światła… łatwo pobłądzić   12.2025 andrew  Boże Narodzenie   
    • Czym jest miłość, gdy zaczyna się kryzys? Co się czai, by zranić, by zabić jak tygrys? Gdy chcesz pogadać, lecz pustka w głowie. Zapytasz „co tam, co robi?” i po rozmowie. Albo przemilczysz i nie napiszesz słowa, wtedy powstanie wielka brama stalowa, którą będziecie próbować otworzyć, by szczęśliwe chwile od nowa tworzyć. No chyba, że żadne kroku nie zrobi — wtem brama się zamknie i kłopotów narobi.
    • @Rafael Marius wróciłam do domu jak dama nowej generacji toyotą corollą, mam tyle systemów bezpieczeństwa. Gdyby ktoś usnął przy jeździe, zatrzymałaby się sama w punkcie zero. Dłuższy sen, weekend odpoczywam w domu:)
    • - Witaj, Rzeszowie - powiedziałam na głos, gdy wysiadłam z piątego wagonu pociągu ekspresowego Pendolino po przemierzeniu trasy z Gdańska. Działo się to późnym wieczorem 23. Grudnia, kilka minut po 23.00 . Cóż: zbieżność daty z godziną po typowym, jak wiedziałam, ponad półgodzinnym opóźnieniu tego właśnie pociągu. Kolejna zbieżność, tym razem odwrócona względnie naprzemienna: trzydzieści dwa. Ano, co zrobić. PKP, emocje nie pomogą. Rozejrzałam się odruchowo, poprawiwszy plecak ujęłam uchwyty walizek dużej i małej, po czym szybkim krokiem ruszyłam w prawo, w kierunku ruchomych schodów.    - Dawno tu nie byłam - kontynuowałam myśl. - Czas to nadrobić, pobyć w twojej przestrzeni chociaż raz na rok. Chociaż teraz, z okazji Świąt Bożego Narodzenia. Tak zwanych Bożego Narodzenia, poprawiłam się. Wszak Wszechświat odnawia się austannie w każdej żywej istocie, od najbardziej skromnej rośliny poczynając na najbardziej imponującym wiedzą, światowym obyciem, majątkiem czy fizycznością człowieku kończąc.     Westchnęłam ciężko.    Nasza przedwyjazdowa rozmowa - w znaczeniu moja i mojego mężczyzny nie była zbyt miła. Wiadomość, że chcę pojechać do dawno nie odwiedzanej rodziny na święta przyjął spokojnie - trudno zresztą, aby było inaczej. Ale gdy zapowiedziałam, że przez cały ten czas nie znajdę dlań ani chwili, poczuł się urażony.  Z tonu jego słów i wyrazu twarzy, pomimo zachowywanego spokoju, przebiło się wspomniane poczucie urazy.     - Chwilę - zaczął powoli. - Po twoim ponadrocznym zniknięciu bez słowa wyjaśnienia schodzimy się na powrót pod warunkiem, że będziesz dokładać więcej starań niż za pierwszym razem. Tymczasem w dwa miesiące po naszym drugim początku dajesz mi do zrozumienia, że nie dość, że podjęłaś decyzję o wyjeździe beze mnie, to jeszcze oznajmiasz mi, że nie będziesz miała wtedy czasu nawet na rozmowę, bo - jak to określiłaś - potem na pewno będziemy mieli go wiele? Nawet nie zaproponowałaś, abym z tobą pojechał - zaciął usta w sposób, którego nie lubiłam i którego trochę się obawiałam.     Dłuższą chwilę zbierałam się na odwagę. Przyszło mi to wbrew pozorom tym trudniej,  że pozostał opanowany, czego zresztą mogłam być prawie pewna: przy mnie zawsze bardzo mocno kontrolował uzewnętrznianie swojej mrocznej strony.     - Nie zaproponowałam - zaczęłam powoli odpowiadać, ze słowa na słowo coraz szybciej - wiedząc, że i tak pojedziesz tam ze mną. Chociażby po to, aby być blisko mnie. Co zresztą jest całkowicie logiczne także z emocjonalnego punktu widzenia. Po co miałbyś tkwić sam na drugim końcu Polski? - spróbowałam uśmiechnąć się lekko. Wyszedł mi ten uśmiech jak zwykle w podobnych sytuacjach. W reakcji uśmiechnął się tyleż lekko jak ja, a trochę od swojej strony - krzywo.     - Chyba lepiej, że proponujesz mi to późno niż wcale - odparł. - Ale czy zmienia to fakt, że sytuacja ta nie powinna mieć miejsca? Spójrz na to od mojej strony, wyobrażając sobie, że to ty zgadzasz się dać mi drugą szansę pod określonym warunkiem, tymczasem ja daję ci do zrozumienia, że ty i ten związek nie jest dla mnie tak ważny, jak cię zapewniam.     - To nie tak... - spróbowałam spojrzeć mu w oczy. Nie udało mi się. Odruchowo spuściłam wzrok, odwracając po chwili głowę. Wiedziałam, że w pierwszym odruchu chciał wyrzec z przekąsem, że dokładnie taki mój ruch był do przewidzenia. Jednak po chwili ciszy usłyszałam inne pytanie.    - A jak? - spojrzał na mnie, pozostając tam, gdzie stał i krzyżując ręce, po czym powtórzył trochę głośniej: - Jak?    Chciałam podnieść wzrok i spojrzeć mu w oczy. Nie zdołałam. Kotłowało się we mnie do tego stopnia, że przestałam być zdolną wykonać jakikolwiek ruch, o wypowiedzeniu jakiegokolwiek słowa nie wspominając. Przeklęte emocje! Przeklęte wspomnienia! Nie byłam gotowa powiedzieć mu o tak wielu sprawach z przeszłości. Gdy spotkaliśmy się i zaczęliśmy być ze sobą po raz drugi, obiecałam sobie - solennie na wszystko, co dla mnie ważne - że tym razem będę wobec niego w porządku. Że nie popełnię żadnego błędu. Że koniec z przerwami w komunikacji, z zamykaniem się, wycofywaniem i milczeniem. Z osobnym spaniem wreszcie, chociaż akurat przy spaniu w jednym łóżku nie upierał się twierdząc, że chrapie, a nie chce, abym chodziła ciągle niewyspana. Skończyło się tak, jak się obawiałam. W miarę upływu tygodni strach zapanowywał nade mną, coraz bardziej wpływając na moje postępowanie. Zmianę w moim zachowaniu i milczące "odstawanie" od złożonych deklaracji zauważył od razu. To, że początkowo przyjmował to w ciszy, ciążyło. Gdy zasugerował, abyśmy o tym porozmawiali, poczułam się przybita jeszcze bardziej.    - Znów zaczyna się dziać ze mną jak wtedy - spostrzeżenie to, a jeszcze bardziej to, że dzieje się tak właśnie - nie dawało mi spokoju. - Ale jak mam przyznać mu się do strachu? Do rozdźwięku pomiędzy uczuciem i chęcią bycia z nim a lękiem przed wspólną przyszłością?    Starałam się przerwać ten napierający na mnie od wewnątrz tok myśli, ciągnąć za sobą walizki międzyperonowym korytarzem do hali dworcowej, po przejsciu której zamierzałam złapać taksówkę. Nie wychodziło. Przemieszczały się po owalnej linii wewnątrz mojego umysłu, to przyspieszając, to zwalniając przy pytaniu "Pędzimy jak chcemy. I co nam zrobisz?" Po czym gasnąc i przekształcając się w pobrzmiewające jego głosem pytanie. Które zadał mi sięgając po moje ręce, biorąc za dłonie i przyciągając do siebie, ale zatrzymując krok przed nim tak, aby musiała popatrzeć mu w oczy.    - I co ja mam teraz z tobą zrobić?      Rzeszów, 25. Grudnia 2025   
    • Rzekli mu bracia: – „To dziś bracie!” – „Następne dziecko dla mnie macie.” – „Tak dziecko, ale nie następne! Tysiącleć wpraw szlaki tu błędne, Weź duszę Zbawiciela na świat! Choć wątpliwe czy będzie mu rad? Widzisz z nami wszystko…: krzyż i śmierć, Na Boga, tak ma być, bierz i leć!” Wziął czarnoskrzydły dziecko-słońce I spadł pociech szepcząc tysiące, Zdumion, a szczęśliw kogo niesie… . . . – „Panie magu, patrz tam: Kometa!” – „Choć, zda mi się piękna, to nie ta, Co się wśród dal kosmosów niesie… Siodłaj koń! Anioł niósł tam dziecię.”   Wszystkim dobrym duszom z życzeniami wszystkiego najlepszego na Święta Bożego Narodzenia.   Ilustrował „Grok” (pod dyktando Marcina Tarnowskiego), grafiką „Anioł niosący duszę Jezusa na ziemię”.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...