Piętro

[gabrysia_cabaj]

Kiedy tych dwoje przyjeżdża, tylko on
tu wraca -

zaraz gdzieś wychodzi wszystkimi
drzwiami, przez okna,
po schodach, szuka czegoś, jakby
zgubił dzieciństwo.

Dziewczyna
z gracją siedzi na krześle, trzymając nogi
pochylone w kolanach
i splecione stopy.

On
żyje teraz gdzie indziej - tam
uwił dla nich mieszkanko, pomiędzy

jej smukłymi łydkami


.

[andrzej_barycz]

Z domu dzieciństwa nigdy się nie wyrasta, bywa niekiedy garbem ale również (jak w tym przypadku) "wehikułem szczęścia"...

[Kajetan_Kass]

Ładny wiersz. Przywołuje obrazy z dzieciństwa. Mam jednak problem ze zrozumieniem ostatnich trzech wersów. O co chodzi?

Może to zamierzony zwrot, choć na to nie wygląda, ale nogi bywają zgięte w kolanach, a nie "pochylone".

Pozdrawiam.

[gabrysia_cabaj]

@andrzej_barycz
z parteru na piętro - ładne określenie: "wehikuł szczęścia"
pozdrawiam:)
g.

[gabrysia_cabaj]

@Kajetan_Kass
zgięte i lekko pochylone - jest taki sposób siadania kobiet na krześle, zawsze mnie urzeka taka elegancja:)
pozdrawiam
g.