Moja Wenecja

[Poskromiona Złośnica]

słońce rozbija ostatni promień
o szare kamienie ciasnych ulic
nad Adriatykiem ktoś pochylił most
na placu rozsypał gołębie

w cieniu okiennic ukryłam
wspomnienie jego bliskości
na każdym moście chciałam
odnaleźć ostatnie tchnienie

moja Wenecja pachnie błękitem
w mojej Wenecji ktoś znów
mnie kocha, w mojej Wenecji
wciąż czeka szczęście w butelce wina

[aneta michelucci]

wprowadziłaś w atmosferę..., ale jeszcze nie tak. mam wrażenie, że nie użyłaś słowa "kanały" [urok Wenecji. piszesz o mostach a one są ich skojarzem], przez obawę ich interpretacji.
ostatni wers : "wciąż czeka szczęście w butelce wina".....???? jak mam to zrozumieć ?
może lepiej zabrzmi : wciąż czeka w bar-caffe / przy butelce wina ....i jeszcze "ostatnie tchnienie" ! wybacz, ale co to ma być ?
pozdr.

[azk]

Oj, Złosnico, to już przegadany temat. Zobacz ile wierszy o Wenecji opublikuje się w 2017 i 2018 roku. Oj skrzypi mi, skrzypi, chociaż nie pod tym akurat wierszem