Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

obrazki z wystawy

agnieszka_kiedyś_wawrzyniak
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

agnieszka_kiedyś_wawrzyniak

agnieszka_kiedyś_wawrzyniak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano



wieczorem byłam na spacerze

nie wiedziałam
że domy mają aż cztery ściany
każda z nich gruba
nieprzemakalna

widziałam rozbierające się kobiety
dotykane
wleczone przez małżeńskie łóżka
i takie

których już nie oblepiały palce mężczyzn

słyszałam rozdziewiczane kobiety
ich krew była mi obca...gasły jedna po drugiej
ich wnętrza przestawały być lepkie

kiedyś po nie sięgnę
w moich czterech ścianach

wsród kwiatów i luster będziesz miała promienne oczy
przed sobą cały świat za zamkniętymi okiennicami
wieczorem pojdziesz na spacer

będziesz się dziwić
że domy mają grube
nieprzemakalne

cztery ściany




aluna

aluna

Opublikowano
Opublikowano

@agnieszka_kiedyś_wawrzyniak
Agnieszko,świetnie!
Nie ukryją(choć do czasu skrywają) męki kobiet,poddawanie się woli wszechmogącego męża,partnera,alfonsa,nie wspominając o kobietach z
krajów , gdzie okalecza się kobiety na całe życie!
Nie ukrywam ,że poruszył mnie Twój wiersz!
Czytałam nie raz, tak siedzę i myślę, nad moim losem, czy cztery ściany uchroniły mnie ,przed tym co nie spotkało?!(ale to inna bajka)!

Pozdrawiam!
Hania

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Ziórozie

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Annna2 Twój wiersz jest niezwykle intrygujący i wielowarstwowy. Przede wszystkim świetnie połączyłaś dwa zupełnie różne światy - codzienność i mitologię. Pierwsze dwie zwrotki, napisane gwarą warmińską, są absolutnie wspaniałe. Tworzą niesamowity, gęsty klimat. Niemal fizycznie czuć ten mrok ("ciamno i tajamno"), niechęć do wstawania z ciepłego łóżka ("z psirzów wylyźć nie chce") i powolny, spokojny rytm życia przy piecu ("Kele psieca siedzić, cejtunki cytoć"). To jest niezwykle autentyczne, ciepłe i "swojskie". A potem język staje się literacki, a ton zmienia się na głęboko melancholijny i erudycyjny ("Tyle marzeń już śpi nieżywych"). Zaczyna się podróż przez mitologię - Fidonisi, Leuke, herosi, żurawie (które są przecież tak charakterystyczne dla krajobrazu Warmii!) i wreszcie Isztar. To, co jest w tym wierszu najpiękniejsze, to jak te dwa światy się przenikają. Mam wrażenie, że "Warnija" staje się dla Ciebie osobistą, mityczną "Fidonisi" – "tą jedyną z moich Ziem szczęśliwych". Zakończenie jest bardzo mocne i niejednoznaczne. Pragnienie napełnienia świata miłością (na wzór Isztar) zderza się z gorzką, niemal egzystencjalną refleksją: "Tylko nie wiem, czy na sen mnie stać". To pytanie o cenę spokoju, marzeń, a może nawet samego życia, zostawia czytelnika z głębokim poruszeniem. To wiersz, który łączy w sobie ogromną miłość do małej ojczyzny (jej języka, krajobrazu, rytmu) z uniwersalnym, ludzkim doświadczeniem straty, poszukiwania sensu i tęsknoty za doskonałością ("Victorii doskonałość"). Bardzo piękny, odważny i poruszający utwór.
    • Annna2
      Ziórozie

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Maciek.J dzięki
    • Annna2
      Półistnienie

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Berenika97  to taki czas, taki czas jest. Będzie lepiej Berenika. Trzymaj się.
    • Berenika97
      Semel heres, sempel heres

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski To niezwykła historia – i jeszcze piękniejsza dlatego, że nie poszedłeś utartą ścieżką akademicką, tylko zbudowałeś coś własnego. Wiesz, co jest w tym najpiękniejsze? Że wybrałeś swoją drogę do historii – nie przez sale wykładowe, ale przez artefakty, przedmioty, rzeczy które ludzie trzymali w rękach. I że dzięki temu stworzyłeś coś, czego akademia przez 200 lat nie potrafiła. Czterdzieści lat benedyktyńskiej pracy, unikalna kolekcja, książka która wypełnia 200-letnią lukę – to osiągnięcie, któremu może pozazdrościć niejeden profesor z tytułami. Szczególnie podoba mi się moment, gdy prof. Epsztein podszedł do Ciebie z dedykacją i prośbą o uwagi. To chyba najpiękniejsze uznanie – gdy autorytet naukowy traktuje Cię jak równego sobie, nie patrząc na formalności. Ten moment z kongresem – to już nie nagroda, to koronacja. Szacunek w oczach historyków mówi więcej niż dyplom. Historia potrzebuje takich ludzi jak Ty – pasjonatów, którzy nie tylko kochają przeszłość, ale mają cierpliwość i determinację, by ją dokumentować. I jeszcze jedno: Sienkiewicz w trzeciej klasie, Quo Vadis na początek – no tak, to się musiało tak skończyć :) Gratulacje za całą tę drogę i szacunek! Natomiast moje zadanie jest inne - sprawić, aby dzieci i młodzież pokochali historię. Nieraz mi się udaje, gdy w plebiscycie na najfajniejszy przedmiot (po w-fie), na drugim miejscu jest historia. I to był mój największy sukces. Pozdrawiam:)
    • huzarc
      Czwarty dzień wojny

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Nata_Kruk Mam taki cykl przemyśleń i zdaję sobie sprawę, że to męczące, ale w końcu pewnie mi przejdzie na jakiś czas:) no, ale cóż świat się trochę rozpada, trochę bliżej niż dalej, dlatego wypada mi jakieś epitafium skroić. Dzięki za czytanie i pozdrawiam:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...